“ไม่เอานะครับ ไม่ทะเลาะกัน”
เชิดชัยเอาตัวเข้าขวางมองไปทางการุญที มองทางจิรฐิติที
“ไม่หรอก พี่แค่ห่วงอู” การุญบอกสาเหตุที่เขาผุดตัวลุกขึ้นยืน “อูน่ะ แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยถูกเลี้ยงแบบบังคับ ทั้งลุงศักดิ์ ทั้งป้าวีแล้วก็ตากับยายเลี้ยงอูมาอย่างดี ใช่ว่าแต่งงานไปแล้ว จะไม่ต้องคอดูคอยแลกันที่ไหนล่ะ ถูกไหมครับ”
การุญบอกด้วยเสียงห่วงใย สายตาที่ใช้มองมายังเธอก็อ่อนโยนไม่น้อย นั่นเองที่ทำให้คนสุขุมคมนิ่งมาตลอดอย่างจิรฐิติทนมองอีกฝ่าย ต่อไปไม่ไหว พูดสวนขึ้นมาประโยคหนึ่ง อย่างต้องการปรามให้รู้สถานะของตนเอง
“พี่ยังไงก็เป็นได้แค่พี่ อย่าก้าวข้ามเส้นนั้นออกมา”
จบคำพูดของจิรฐิติแล้วนั้น เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นจากทรายแก้ว พร้อมกับที่บนโต๊ะนั้นถูกแขนของใครสักคนกวาดเอาขวดเอยแก้วเอยล้มตกจนแตกบ้าง ตกลงบนพื้นบ้าง พร้อมกับเสียงโวยวาย
“อ้าว เฮ้ย!”
นั่นเองเลยกลายเป็นเหตุการณ์ชุลมุนย่อม ๆ ขึ้น เชิดชัยรีบเข้า
