“จะไปแล้วหรืออู”
“เย็นนี้มากินอะไรกันที่บ้านอูนะ”
“ครับผม”
“ไม่มาโกรธจริง ๆ ด้วย” กันต์กมลคาดโทษการุญแล้วหันไปชวนเมษาบ้าง “น้าเมจ๋า เย็นนี้ไปกินเลี้ยงวันเกิดตาบุญที่บ้านด้วยกันนะ”
“ได้เลย” เมษาตอบรับอย่างเต็มใจ กันต์กมลจึงชวนพัลลภด้วยเลย
“น้าลภด้วยนะ”
“จ้า” พัลลภตอบรับเป็นมั่นเป็นเหมาะด้วยอีกคน เธอจึงหันหลังเดินกลับบ้านของตัวเอง ก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปเอามะม่วงเบาที่ลืมไว้บนโต๊ะในบ้านของการุญแล้วโบกมือให้เจ้าของบ้าน รีบเข้าบ้านของตนเองไป
ถึงช่วงเย็นใกล้ค่ำของวัน บรรยากาศดูแปลกและอึดอัดเล็กน้อย ตอนที่การุญพร้อมด้วยพ่อและแม่ของเขาหอบของกินมานั่งด้วยตามคำชวนของเธอ
“ที่บ้านนี้ก็ทำของไว้แล้ว ไม่ต้องหอบมาเลยเม”
แม่ของเธอบอกพร้อมกับส่งสายตาให้เธอเข้าไปรับของจากเมษา แต่ที่ทำให้บรรยากาศดูอึดอัดคงเพราะสองสายตาที่มองประเมินกันและกันระหว่างจิรฐิติและการุญ
“มาพอดีเลย นี่ได้รู้จักกันหรือยัง
