ตอนที่7
1508 Words
“ขออาบน้ำด้วยคนสิ อาหลาง...”
“คุณหลิว...”
ไป่หลางหมุนก๊อกปรับความรแงของสายน้ำให้เบาลง ขณะหันมารอรับจุมพิตดูดดื่มของผู้เป็นเจ้าของหัวใจและเจ้าชีวิตด้วยความยินดี เพียงริมฝีปากร้อนผ่าวแนบประทับลงมา ความคิดวุ่นวายในสมองก่อนหน้านี้ก็พลันสลายไป เขาถูกหวังเล่ยเทียนก่อกวนจนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย อีกฝ่ายก็แค่คนที่เพิ่งเจอแต่หลิวเฟยหลงคือคนที่เขาอยู่ด้วยมาทั้งชีวิต ความสำคัญต่อจิตใจจึงเทียบกันไม่ได้
“อืม อาหลางช่วยทำให้ฉันผ่อนคลายหน่อย ฉันต้องการนาย”
หลิวเฟยหลงผลักร่างสูงโปร่งแนบผนังห้องน้ำ เริ่มต้นพรมจูบไปตามลำคอขาวสะอาดเย็นฉ่ำของอีกฝ่าย สายน้ำชำระล้างคราบสบู่ไปจนเกลี้ยงเกลาทิ้งกลิ่นหอมละมุนให้คนดมดอมอย่างชื่นใจ เขาชอบร่างกายของไป่หลางมันให้ความรู้สึกยอดเยี่ยมทุกครั้งที่ได้สัมผัส ตลอดสิบปีที่ผ่านมาไป่หลางคือทาสรักที่พร้อมให้เขาได้ปลดปล่อยอารมณ์ปรารถนา เปรียบดั่งตัวแทนของคิมมินจุนที่เขาสูญเสียไป มาเฟียหนุ่มจำครั้งแรกที่เขาได้ครอบครองร่างของลูกน้องคู่ใจคนนี้ได้ไม่ลืม
หลังจากงานศพของคิมมินจนผ่านพ้นไป เขาก็เอาแต่ดื่มเหล้าจมปลักกับความเศร้าและเจ็บปวดจนไม่ยอมทำอะไร ไม่สนใจสิ่งใด ใครเข้าใกล้ก็ตวาดไล่ เขาไม่ยอมออกมาจากห้อง ขังตัวอยู่ในห้องตลอดทั้งวันทั้งคืน เฝ้าโทษตัวเองที่ไม่สามารถปกป้องคนรักได้
“คุณหลิว กินข้าวบ้างเถอะครับ คุณไม่กินอะไรมาหลายวันแล้ว”
ไป่หลางยกถาดใส่อาหารเข้ามาให้เขาในห้อง ตัวเขานอนแผ่หลาในมือยังมีขวดเหล้ากำไว้แน่น เขากินเหล้าแทนอาหารมาหลายมื้อ สภาพก็ทรุดโทรมเหมือนซากศพ จนลูกน้องคนสนิททนไม่ไหวฝืนคำสั่งยกอาหารเข้ามาให้
“ออกไป๊! อย่ามายุ่งกับฉัน” เขาตวาดไล่เสียงดัง
“คุณต้องกินอาหาร ขืนกินแต่เหล้า คุณจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง”
ไป่หลางวางถาดอาหารบนโต๊ะ แล้วเดินมานั่งที่ขอบเตียง สายตาที่มองมาเจือด้วยความห่วงใย
“จะอยู่หรือตาย ก็เรื่องของฉัน แกไม่เกี่ยว ออกไปจากห้องฉัน ออกไป๊!” หลิวเฟยหลงไล่ซ้ำ
“ถ้าคุณตาย คุณจะแก้แค้นคนที่ฆ่าคุณคิมได้ยังไง หรือจะปล่อยให้คุณคิมตายฟรี”
คำพูดของไป่หลางทำให้หลิวเฟยหลงนิ่งงั้น ก่อนจะขยับลุกขึ้นนั่งหันมาจ้องหน้าคนพูดด้วยสายตาวาววับ ในตอนนั้นเขารู้สึกโมโหไป่หลางมากที่บังอาจมาสั่งสอนคนอย่างเขา
“แกบังอาจมาสั่งสอนนายของแกรึอาหลาง ฉันโง่จนต้องให้แกสอนเชียวหรือ”
หลิวเฟยหลงแผดเสียงลั่น ลุกมาจับคอของไป่หลางกระแทกกับขอบเตียง จนอีกฝ่ายเลือดอาบแต่ไป่หลางไม่ร้องสักแอะ เขาจัดการกระชากเสื้อผ้าของอีกฝ่ายจนขาดวิ่น แล้วลงมือทำร้ายไป่หลางให้ตกเป็นเครื่องระบายอารมณ์คลั่ง
“โอ๊ย คุณหลิวผมเจ็บ อ๊ะ”
ไป่หลางร้องครางด้วยความเจ็บปวด เมื่อถูกมังกรร้ายทำลายร่างกายของเขาอยู่ แต่หลิวเฟยหลงไม่สนใจเสียงนั้น เขาหน้ามืดโมโหจนขาดสติ
“แกเจ็บไม่เท่าฉันเจ็บหรอกอาหลาง ฉันเจ็บปวดแค่ไหนแกไม่มีวันเข้าใจ อ๊าซ์”
เขากระแทกกายเข้าใส่ร่างของไป่หลาง ระบายอารมณ์คุ้มคลั่งของตนอย่างทารุณ เลือดไหลอาบร่างกายสะอาดของลูกน้องคนสนิทจนแดงฉานไปหมด ไป่หลางตัวสั่นสะท้านจับขอบเตียงแน่นยอมรับความเจ็บปวดโดยไม่ตอบโต้ ปกติไป่หลางมีฝีมือระดับพระกาฬ ถูกฝึกให้เป็นนักฆ่าตั้งแต่เด็ก หากคิดจะตอบโต้ย่อมทำได้ แต่อีกฝ่ายยอมให้เขาทำร้ายจนพอใจ
“โอ้ว อาหลาง นายรู้สึกเหมือนฉันไหม อู้ว มันสุดยอด”
เขาครางเสียงดัง กระแทกกายถี่ๆ ก่อนจะปลดปล่อยความปรารถนาจนหมดลำกาย ผลักร่างของไป่หลางให้ล้มลงไปนอนกองกับพื้นห้อง แล้วผละออกมานอนแผ่หลาบนเตียงหอบหายใจแรงด้วยความสะใจ ไม่คิดว่านอกจากคิมมินจุนแล้วเขาสามารถทำแบบนี้กับไป่หลางด้วยอารมณ์ไม่ต่างกัน
“ผมรู้ว่าคุณหลิวไม่ต้องการคำแนะนำ แต่ผมไม่ต้องการให้นายของผม ต้องกลายเป็นซากศพแบบนี้ ได้โปรดเถอะครับคุณหลิว จะให้ผมทำอะไรก็ได้ หากคุณยอมกลับมาเป็นคุณหลิวคนเดิม”
ไป่หลางบอกเขาด้วยน้ำเสียงขื่นจัด ดวงตาแดงก่ำมองหน้าของผู้เป็นนายอย่างทาสผู้ภักดี มันทำให้หลิวเฟยหลงรู้สึกตัว เขาทำร้ายคนที่ภักดีกับเขาเพราะอารมณ์ชั่ววูบ รู้สึกผิดขึ้นมาพอๆ กับรู้สึกเวทนาไป่หลางที่ยอมเจ็บตัวให้เขาได้ระบายอารมณ์
“ฉัน… ฉันไม่เป็นไรแล้ว นายไปหาหมอเถอะ ฉันจะกินข้าวแล้วก็อาบน้ำ”
หลิวเฟยหลงโบกมือไล่ไป่หลาง เขาไม่เอ่ยคำขอโทษแม้จะรู้สึกผิด แต่ความที่ไม่เคยขอโทษใครมาก่อนทำให้เขาเลือกที่จะไม่เอ่ยคำนี้ออกมา แต่ไป่หลางคงรับรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรอีกฝ่ายจึงยอมพาร่างโชกเลือดเดินออกจากห้องไป
หลังจากวันนั้นเขากลับมาใช้ชีวิตเหมือนที่เคยเป็นมา เปลี่ยนไปเพียงเงียบขรึมไม่มีรอยยิ้มประดับหน้า และยังคงใช้ไป่หลางเป็นที่ระบายอารมณ์มาจนถึงทุกวันนี้
“อาหลาง คืนนี้นายต้องกล่อมฉันให้หลับนะ”
หลิวเฟยหลงบอก หลังจากจบเกมรักในห้องน้ำ และพากันมานอนที่เตียงของไป่หลางแล้ว
“ครับคุณหลิว”
เช่นเคยไม่มีคำปฏิเสธออกมาจากปากของผู้ภักดี ไป่หลางยอมให้หลิวเฟยหลงใช้ร่างกายของเขาปลดปล่อยความใคร่ ระบายความเครียดจนอีกฝ่ายสาสมใจ นอนหลับไปเมื่ออิ่มหนำในรอบที่สี่
“คุณหลิว… ผมรักคุณ”
ไป่หลางกระซิบเสียงแผ่วพร่า ดวงตาทอดมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่เขารักยิ่งกว่าชีวิต ขณะเอนศีรษะแนบไหล่หนาหลับตาลงด้วยความรู้สึกสุขปนเศร้า เมื่อรู้ตัวดีว่าไม่เคยได้รับความรักตอบกลับมาจากอีกฝ่าย สิบปีที่ผ่านมาเขามีค่าในยามที่หลิวเฟยหลงต้องการที่ระบาย พอหายอยากหลิวเฟยหลงจะทำเหมือนเขาไร้ตัวตน คืนนี้หากหลิวเฟยหลงตื่นขึ้นมา ก็คงจะกลับไปนอนที่ห้องตัวเอง ปล่อยเขาให้นอนคนเดียวหลังจากตักตวงจนหายอยาก ไม่มีสักครั้งที่มาเฟียหนุ่มจะนอนร่วมเตียงกับทาสรักจนข้ามคืน
ไป่หลางตื่นขึ้นมาในตอนเช้า พบว่านอนเพียงลำพังบนเตียงยับย่น เขายิ้มเศร้าพลางถอนหายใจแรงๆ ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำชำระร่างกายจนสะอาดก็เดินออกมาหาเสื้อผ้าใส่
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด!!!
เสียงข้อความเข้า ทำให้เจ้าของมือถือเดินมากดดู ก่อนจะนิ่วหน้าถอนหายใจอีกเฮือก
'ตื่นหรือยังครับ ผมกำลังจะออกไปแล้วนะครับ หวังว่าคงไม่ลืมนัดของเรา ไม่เจอไม่กลับ ผมจะรอคุณจนกว่าคุณจะมา หวังเล่ยเทียน…'
“นี่จะพบฉันให้ได้ใช่ไหมอาเล่ย”
ไป่หลางกดปิดเครื่อง แล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาสวม เขากดดูข้อความนั้นอ่านซ้ำอีกหลายรอบ ก่อนจะตัดสินใจเดินลงมาจากห้อง
“อาหลาง นายจะไปไหนแต่เช้า”
เสียงของผู้เป็นนายทักขึ้น ขณะที่กำลังเดินผ่านห้องโถงของคฤหาสน์ ไป่หลางหันไปตามเสียงเรียกแล้วค้อมศีรษะทำความเคารพ
“ผมจะออกไปเดินเล่นที่หมงก๊กครับ วันนี้วันหยุดผม” เขาบอกผู้เป็นนาย
“หมงก๊ก อืม นานแล้วนะที่ฉันไม่ได้ไปที่นั่น วันนี้ไม่มีงานอะไรใช่ไหม”
หลิวเฟยหลงขยับลุกจากเก้าอี้ วางหนังสือพิมพ์ในมือลง แล้วเดินมาหาไป่หลาง
“วันนี้คุณหลิวไม่มีนัดครับ คุณหลิวจะไปด้วยหรือครับ ผมจะได้เรียกบอดี้การ์ด” ไป่หลางหยิบโทรศัพท์จะกดเรียกลูกน้อง แต่ถูกห้ามไว้ก่อน
“ไม่ต้องเรียก ฉันจะไปกับนายสองคน ไปกันเถอะฉันจะขับรถเอง” หลิวเฟยหลงโอบไหล่ลูกน้องคู่ใจ พาเดินไปยังโรงรถ
ไป่หลางยิ้มแห้งๆ นึกถึงนัดหมายของตนกับหวังเล่ยเทียน หากหลิวเฟยหลงเจอหวังเล่ยเทียนจะเกิดอะไรขึ้น แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว...
- Writer
