ตอนที่8
1568 Words
หวังเล่ยเทียนขับรถออกมาจากบ้านตระกูลหวังเดินทางมายังหมงก๊ก สถานที่ท่องเที่ยวยอดฮิตแห่งหนึ่งของฮ่องกง ซึ่งเป็นแหล่งช็อปปิงมีร้านค้ามากมายเปิดตั้งแต่เที่ยงวันยันเที่ยงคืน เขานัดพบไป่หลางที่นี่และคาดหวังว่าอีกฝ่ายจะยอมมาตามนัด ตั้งแต่ได้พบกับไป่หลางผู้มีพระคุณต่อเขา หวังเล่ยเทียนอยากจะตอบแทนบุญคุณของไป่หลางมาก เขารู้สึกว่าตัวเองติดหนี้ชีวิตไป่หลาง หากชาตินี้ไม่ได้ทดแทนบุญคุณเขาคงนอนตายตาไม่หลับแน่
“ไม่รู้ว่าพี่หลางจะมาเมื่อไหร่ ลองส่งข้อความไปทักอีกทีดีกว่า”
‘ผมมารอพี่หลางที่หมงก๊กแล้วนะครับ จะรอจนกว่าจะได้เจอกัน /หวังเล่ยเทียน’
พิมพ์เสร็จก็กดส่ง รอดูว่าไป่หลางจะอ่านข้อความของเขาเมื่อไหร่ รอนานร่วมห้านาทีก็ไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะเปิดข้อความอ่านสักที หรือว่าไป่หลางจะไม่ยอมมาพบเขา หัวใจของหวังเล่ยเทียนเริ่มห่อเหี่ยวเหมือนผักโดนน้ำร้อนลวก แต่ยังอดทนรอต่อไปจนเวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง เขาก็เห็นไป่หลางนั่งรถผ่านหน้าไป คนขับรถคือหลิวเฟยหลงหัวหน้าแก๊งมังกรเพลิงผู้เป็นเจ้านายของอีกฝ่าย ว่าที่พี่เขยของเขานั่นเอง
พี่หลางมากับคุณหลิว แบบนี้จะมาพบเราได้หรือเปล่า ท่าทางเจ้านายพี่หลางจะเข้มงวดมาก”
หวังเล่ยเทียนขึ้นรถขับตามรถของหลิวเฟยหลงไปห่างๆ จนอีกฝ่ายเลี้ยวรถไปจอดที่จอดรถ จึงค่อยๆ เลี้ยวตามไปจอดทิ้งระยะห่างพอสมควร แล้วก็รีบเดินลงจากรถก้าวไปหาคนสองคนที่เพิ่งลงมา
“อ้าว คุณหลิว มาทำอะไรที่นี่ครับ พี่หลางก็มาด้วย”
หวังเล่ยเทียนตีเนียนเข้าไปทักทายสองหนุ่ม เขาสบตาไป่หลางที่ทำหน้านิ่ว แล้วยิ้มกว้างทำเหมือนไม่ได้เป็นคนนัดพบอีกฝ่าย หันไปทำความเคารพว่าที่พี่เขยที่มองหน้าเขาอย่างแปลกใจ
“นายมาทำอะไรที่นี่”
หลิวเฟยหลง มองหน้าอ่อนใสของว่าที่น้องเมียด้วยแววตากึ่งแปลกใจกึ่งตื่นเต้น แต่ซ่อนอาการไว้ไม่ให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเขาสนใจหวังเล่ยเทียนแค่ไหน เมื่อคืนเขาคิดถึงคิมมินจุนมากเพราะได้พบกับหวังเล่ยเทียนที่มีอะไรหลายอย่างคล้ายกับอดีตคนรักที่ตายไป ภาพของหวังเล่ยเทียนกับคิมมินจุนวนเวียนในหัวจนเขานอนไม่หลับ ต้องไปหาที่ระบายความเครียดกับไป่หลางกว่าจะหลับได้ก็เสียแรงไปไม่น้อย วันนี้เขาคิดให้รางวัลความดีกับทาสผู้ภักดีเลยมาเที่ยวเล่นด้วย ไม่นึกว่าจะได้เจอกับหวังเล่ยเทียนที่นี่
“ผมมาเดินเล่นครับ”
หวังเล่ยเทียนตอบเสียงใส เขาสบตากับไป่หลางที่ยืนด้านหลังเจ้านาย แล้วยิ้ม
“ผมเพิ่งมาจากอังกฤษ ไม่ค่อยได้มาแถวนี้ จะเป็นอะไรไหม ถ้าผมจะขอคุณหลิวกับพี่หลางเดินเที่ยวด้วย”
“นายเรียกไป่หลางว่าอะไรนะ”
หลิวเฟยหลงย่นคิ้วเมื่อได้ยินสรรพนามที่หวังเล่ยเทียนเรียกลูกน้องคู่ใจ ไม่รู้ว่าสองคนนี้ไปรู้จักสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเองเพิ่งเคยเจอหวังเล่ยเทียนเมื่อวานนี้เอง
“ผมเรียกว่าพี่หลางครับ คือพี่หลางเคยช่วยชีวิตผมไว้เมื่อห้าปีก่อนครับ เมื่อวานผมเจอพี่หลางอีกครั้งเลยจำได้”
หวังเล่ยเทียนเป็นคนอธิบายให้หลิวเฟยหลงฟังเอง เขามองไป่หลางที่ยืนตัวตรงไม่มีปากเสียงแล้วอดขัดใจไม่ได้ ยามอยู่ต่อหน้าหลิวเฟยหลง ไป่หลางไม่ต่างจากตุ๊กตาปั้นดีๆ นี่เองได้แต่ยืนตัวแข็งไม่ยอมพูดจา คงรอฟังแต่คำสั่งของเจ้านายอย่างเดียวสินะ
“เหรอ อาหลางทำไมนายไม่เล่าให้ฉันฟัง ว่านายรู้จักคุณชายหวังมาก่อน” หลิวเฟยหลงหันไปถามไป่หลาง
“ผมแทบจำไม่ได้ว่าเคยช่วยคุณชายหวังไว้ ถ้าคุณชายหวังไม่บอกคงลืมไปแล้ว ผมเลยคิดว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เลยไม่ได้เล่าให้คุณหลิวฟังครับ”
ไป่หลางบอกเสียงเรียบ หันไปมองหวังเล่ยเทียนนิดหนึ่ง อีกฝ่ายยิ้มหน้าซื่อเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร น่าหมั่นไส้นัก คันมือยิบๆ อยากตบกะโหลกคนหน้าเป็นสักที
“ทุกเรื่องของนายสำคัญสำหรับฉันเสมอนะอาหลาง มีอะไรก็ควรเล่าอย่าปิดบัง”
หลิวเฟยหลงเสียงเข้ม มองหน้าลูกน้องคู่ใจด้วยแววตาคมกริบ บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจที่อีกฝ่ายปิดบังเขาเรื่องของหวังเล่ยเทียน
“ขอโทษครับคุณหลิว”
ไป่หลางเอ่ยขอโทษก้มหน้ารับผิด ไม่คิดว่าเจ้านายจะใส่ใจเรื่องของเขาถึงขนาดนี้ หัวใจพองฟูขึ้นมาด้วยความรู้สึกยินดี ถึงจะโดนตำหนิ แต่แลกกับการได้รู้ว่าหลิวเฟยหลงสนใจเรื่องของเขา มันก็คุ้มแสนคุ้ม แค่เพียงสักนิด แค่ได้รับความสนใจจากคนที่ตัวเองรักไป่หลางก็มีความสุขมากแล้ว
“ไม่เป็นไร แต่อย่าทำอีก ฉันไม่ชอบ”
หลิวเฟยหลงโบกมือให้อภัย เขาหันไปสนใจหวังเล่ยเทียนที่ยืนทำตาแป๋วมองอยู่
“อาเล่ย ฉันขอเรียกนายแบบนี้นะ เพราะอีกไม่นานเราจะเป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้ว”
“ได้สิครับ แล้วผมควรเรียกคุณว่าอะไรดีครับคุณหลิวหรือว่าพี่เฟยหลง” หวังเล่ยเทียนถามกลับ
หลิวเฟยหลงยักคิ้วสูงมองคนถามแล้ว ถอนหายใจทีหนึ่ง ดูเหมือนคุณชายตระกูลหวังผู้นี้ ยังอ่อนเดียงสาไม่รู้จักกลัวเกรงมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขาเลย นิสัยแบบนี้ก็คล้ายกับคิมมินจุนเหมือนกัน คนรักของเขาไม่สนใจว่าเขาเป็นลูกชายมาเฟียหัวหน้าแก๊งมังกรเพลิงเลย
‘สำหรับผมเฟยหลงคือคนที่ผมรัก ผมไม่สนใจว่าคุณจะเป็นใคร คุณคือคนที่สำคัญที่สุดของผมเท่านั้น’
“ตามใจนายสิ อยากเรียกอะไรก็เรียก” หลิวเฟยหลงบอก
หวังเล่ยเทียนมองหน้ามาเฟียหนุ่ม ก่อนจะเรียกอีกฝ่ายว่า
“ถ้าอย่างนั้น ผมขอเรียกพี่เฟยหลงนะครับ คุณจะมาเป็นพี่เขยผม เท่ากับเป็นพี่ชายของผม ขอเรียกพี่เฟยหลงจะได้มีพี่ชายเพิ่มอีกคน” เขาบอกเสียงใส หันไปยิ้มให้ไป่หลางแล้วเอ่ยว่า
“ตอนนี้ผมมีพี่ชายตั้งสองคนแหนะ พี่เฟยหลง พี่หลาง”
ท่าทางสดใสร่าเริงของหวังเล่ยเทียน ทำให้หลิวเฟยหลงเผลอยิ้ม ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อรู้ตัว แต่ไม่อาจรอดพ้นสายตาของไป่หลางได้ สิบปีที่ผ่านมาเขาแทบไม่เห็นรอยยิ้มของผู้เป็นนาย แต่หวังเล่ยเทียนพบเขาแค่สองวันกลับได้รับรอยยิ้มที่หาได้ยากยิ่งนั้น เขาไม่ได้อิจฉาเด็กหนุ่มแต่น้อยใจวาสนาของตัวเอง ที่เป็นได้เพียงที่ระบายความเครียดของมาเฟียหนุ่มทาสผู้ภักดีสะท้อนใจ
“ตลาดเปิดแล้ว เราไปเดินเล่นกันเถอะ”
หลิวเฟยหลงแตะไหล่หวังเล่ยเทียนพาเดินไปดูสินค้า โดยมีไป่หลางเดินตามหลัง ไม่ต่างจากครั้งอดีตที่อีกฝ่ายมีคิมมินจุนเคียงข้าง ไป่หลางเป็นได้แค่คนรับใช้คอยเดินตาม เหมือนทุกสิ่งหมุนกลับมา ณ จุดเดิมอีกครั้งต่างเพียงคนที่เคียงข้างมาเฟียหนุ่มคือหวังเล่ยเทียน ไป่หลางข่มความรวดร้าวในอกทำหน้าที่ทาสผู้ภักดีโดยไม่ปริปากเข่นเคยทำมา บางทีหน้าที่ที่เขาทำมาตลอดสิบปี อาจจะใกล้สิ้นสุดลงแล้ว เมื่อมีคนที่หลิวเฟยหลงต้องการมากกว่าเขา
ย่านมงก๊กมีสินค้าจำหน่ายหลากหลายประเภท ทั้งเสื้อผ้าแฟชั่น เครื่องสำอาง อุปกรณ์อิเล็กทรอนิก ตลอดจนเครื่องประดับอัญมณีราคาแพง รวมถึงอาหารจากร้านอาหารเลิศรสหลากดหลาย เป็นแหล่งท่องเที่ยวสำคัญของนักท่องเที่ยวที่ชอบการช็อปปิง จึพลุกพล่านไปด้วยผู้คนมากมายที่มาจับจ่ายซื้อของและเดินเที่ยวชมสินค้า
สามหนุ่มประกอบไปด้วย ไป่หลาง หลิวเฟยหลง และหวังเล่ยเทียน พากันเดินเลือกชมสินค้าไปตามถนนและตรอกซอกซอยต่างๆ ที่มีสินค้าหลากชนิดจำหน่าย หวังเล่ยเทียนดูจะเป็นคนที่สนุกสนานกับการเดินเที่ยวครั้งนี้มากที่สุดเขาชี้ชวนสองหนุ่มรุ่นพี่ให้ดูสินค้า บางทีกลากแขนไป่หลางไปช่วยเลือกซื้อของที่ตัวเองอยากได้
“พี่หลาง รองเท้าคู่นี้เหมาะกับผมไหมครับ ผมอยากได้รองเท้าไว้ใส่วิ่งตอนเช้า”
หวังเลยเทียนหยิบรองเท้าสำหรับวิ่งยี่ห้อดังมาให้ไป่หลางช่วยเลือก โดยมีหลิวเฟยหลงยืนกอดอกดูเงียบๆ แต่สายตาจ้องมองไป่หลางกับหวังเล่ยเทียนแทบไม่ยอมกะพริบ
- Writer
