รู้เท่าไม่ทันรัก

ตอนที่ 7

7

หลายชั่วโมงทีเดียวที่ฉันนอนหลับไปจริงๆ ในอ้อมกอดของว่าน ตื่นมาอีกทีในห้องมืดตื้อ มองไปทางม่านที่ปลิวไหวๆ ก็พบว่าฟ้าด้านนอกมืดไปหมดแล้ว ว่านยังไม่ตื่น ฉันยอมรับว่ารู้สึกแปลกไปหมด การที่ตื่นมาบนเตียงโดยมีเขานอนข้างๆ แบบนี้ ความรู้สึกมันไม่อยากจะเชื่อ เหมือนฝันที่เป็นจริง กึ่งฝันกึ่งความจริง บรรยายความรู้สึกไม่ถูกแต่ประมาณนี้ล่ะ

ใครๆ คงคิดว่าฉันบ้า ก็...อาจจะนะ บ้าที่ไม่เคยลืมความชอบผู้ชายคนนี้ ผ่านมาเกือบสิบปีกลับมาเจอกันอีกครั้ง ฉันก็ยังชอบเขาอยู่ บ้าจริงๆ นั่นแหละ วันนี้ฉันไม่ใช่เด็กมหา’ลัยวัยใส แต่อารมณ์ความรู้สึกมันราวกลับย้อนกลับไปช่วงนั้นเลย

ฉันอยากแอบมองหน้าว่านตอนหลับนานๆ ด้วยความที่ห้องมืด มองเห็นแค่เงารางๆ เลยตัดใจ ลุกลงจากเตียง หยิบเสื้อผ้าทั้งมืดๆ อย่างนั้นเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ อาบเสร็จ เขายังไม่ตื่น ฉันไม่รู้ควรจะทำยังไงดีเลยเลือกเดินออกจากห้องไปหาอะไรกิน จริงๆ ก็หิวด้วยแหละ ทั้งวันนี้ฉันได้กินแค่กาแฟกับแซนด์วิชชิ้นเดียวเอง

ห้องพักแม้ความกว้างขวางไม่มาก พื้นที่ใช้สอยแบ่งเป็นสัดส่วน มีห้องนอนหนึ่งห้อง ห้องโถงด้านนอกแบ่งเป็นโซนนั่งเล่น ห้องครัวที่มีประตูเปิดออกไประเบียงและเป็นส่วนซักล้าง ฉันเดินตรงไปที่โซนครัว ไม่ได้จะทำกับข้าวหรอก ฝีมือทำกับข้าวฉันน่ะ ทอดไข่ยังไหม้ ของกินกันตายสำหรับฉันคืออาหารสำเร็จรูป แค่เอาออกจากตู้เย็น โยนเข้าไมโครเวฟและรอ...

เลือกหยิบเกี๊ยวกุ้งออกมาสองกล่อง เผื่อว่านด้วยกล่องหนึ่ง ใจหนึ่งคิดอยากจะไปปลุกเขามากินด้วยกัน แต่อีกใจลังเล สงสัยเพราะท้องฉันว่างเกินไป สมองเลยทำงานไม่เต็มที่ คิดจะทำอะไรก็ติดขัดยึกยัก พอได้กลิ่นน้ำซุปหอมๆ อืม... กินก่อนแล้วกัน เผื่อสมองจะโล่งคิดอะไรไหลลื่นมากกว่านี้

ไม่ถึงห้านาที เกี๊ยวกล่องนั้นก็ถูกสวาปามจนเกลี้ยงน้ำซุปก็ไม่เหลือ ท้องเหมือนยังโล่งๆ ฉันจึงฉวยเอาอีกถ้วยที่อุ่นไว้มาจัดการต่อ

ค่อยอุ่นให้ว่านใหม่แล้วกัน...

“อิ่มตื้อเลย”

ก้มลงมองพุงน้อยๆ ของตัวเองแล้วก็รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป

“ไว้พรุ่งนี้ค่อยผอมนะอายนะ”

นั่งเอนหลังพิงเก้าอี้ไว้อาลัยให้ตัวเองไปอึดใจ ผู้หญิงทุกคนก็อยากผอมเพรียวเอวบางร่างน้อยน่ะนะ ฉันตั้งใจจะปั้นหุ่นตัวเองแบบนั้น พอหิวทีไร ลืมตัวทุกที

ไว้อาลัยให้ตัวเองจนพอใจแล้ว จึงลุกไปหยิบเกี๊ยวอีกกล่องเข้าเวฟ เสร็จแล้วก็หยิบขวดน้ำขึ้นมาเปิดกิน อยู่คนเดียวฉันไม่เรื่องมากว่าจะต้องเทใส่แก้ว กระดกมันทั้งขวดนี่แหละ

นาทีนี้เอง เนื้อตัวเย็นชื้นของใครอีกคนก็เบียดแนบเข้ามาจากข้างหลัง ฉันถึงกับสำลักน้ำ หันมองคนที่ช่าง...ถือดี

“ว่าน”

ว่านเลิกคิ้วยิ้มๆ เขากอดฉัน สอดแขนเข้ามาโอบรอบเอว เบียดอกเข้ามาแนบหลัง และก้มหน้าลงมาไถแก้มเย็นๆ กับแก้มฉัน

เขาอาบน้ำแล้ว กลิ่นสบู่แชมพูของฉันหอมฟุ้งจากตัวเขา ตัวเขาที่ไม่สวมเสื้อ สวมแค่กางเกง ฉันจึงรับรู้ความเย็นจากกล้ามเนื้อแน่นแบบเต็มๆ ใจกระตุกวาบ

“หิวน้ำจัง”

ฉันอ้าปากจะบอกว่าน้ำในตู้เย็น แต่ไหงกลับกลายเป็นปากชมพูน่าอิจฉานั่นกลับเลื่อนมาใกล้ ลิ้นสีเดียวกันยื่นออกมาปาดไล้ตรงมุมปากฉันตรงจุดที่น้ำไหลออกมาเมื่อกี้และยังไม่ทันได้เช็ด ทำเอาสะดุ้งโหยง ผงะจะถอยห่าง รีบดึงแขนแข็งๆ หวังจะให้เขาปล่อย แต่ว่านกลับรัดแน่นขึ้นพลิกมือมายึดข้อมือไว้ เขากำทับมือที่ถือขวดน้ำด้วย แล้วปากได้รูปนั้นก็โฉบหมับเข้ามาประกบปาก

ลิ้นชื้นกรุ่นกลิ่นยาสีฟันที่ฉันชอบใช้สอดเข้ามาซอนไซ้ จูบบดเบียดละเลียดไล้รัดเร้ากลืนกิน ก่อความซาบซ่านวาบหวามไปทั่วเนื้อตัว ชั่ววูบหนึ่งฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงใจง่าย แต่จูบของว่านก็ช่างรุกเร้า ปลุกปั่นความกระสันรัญจวนจนฉันหายใจไม่ทัน แขนขาคล้ายจะเปลี้ยอ่อนกะทันหันทั้งที่เพิ่งยัดอาหารบำรุงร่างกายมาหมาดๆ

“อืม เกี๊ยวกุ้งเหรอ...”

เสียงติดหัวเราะฉุดกระชากฉันขึ้นมาจากหลุมพรางล่อลวงแห่งเรียวลิ้น ฉันผลักว่านออกห่าง เขายอมปล่อยง่ายๆ ฉวยขวดน้ำที่ฉันกินไปครึ่งหนึ่งไปกระดกต่อ ยามที่ตามองตามปากได้รีบจรดปากขวด หน้าฉันร้อนแปลกๆ จนต้องเฉไฉหันไปหยิบกล่องเกี๊ยวออกมาจากไมโครเวฟ

“ฉันเวฟเผื่อนาย”

ตั้งใจดิบดี หลังกินอิ่ม หลังว่านตื่นแล้วจะคุยเรื่องของเรา แต่พอเห็นหน้าเขา ฉันกลับไม่รู้จะเริ่มยังไง ยิ่งว่านสวมแค่กางเกงมายืนเปลือยท่อนบน มากอดมาจูบแบบนี้ สมองฉันตื้อเหมือนท้องเลย

“กินอย่างอื่นได้ไหม”

เสียงเขาถาม ฉันไม่หันไปมอง พยายามเลี่ยงจะไม่มองไง หุ่นหมอนี่ทรมานใจน้อยเมื่อไหร่ แล้วสองครั้งนะที่เขากอดฉัน ให้ฉันได้พิสูจน์ความแน่นของลอนกล้ามเนื้อเขย่าหัวใจนั่น มันมีผลต่อเคมีในสมองมากๆ เลย ดังนั้นฉันจึงหันเข้าหาตู้เย็นสองประตู เปิดช่องฟรีซเพื่อจะให้เขาเลือกว่าอยากกินอะไร บางทีเขาอาจจะไม่อยากกินเกี๊ยว

“เอาสิ”

“อืม”

กำลังจะก้าวหลบออกจากหน้าตู้เย็น ตัวฉันกลับถูกสวมกอดอีกครั้ง และซอกคอก็ถูกว่านก้มลงมาจูบ ขนอ่อนบนตัวลุกเกรียว

“ว...ว่าน”

“เธออนุญาตแล้ว”

เขาเงยหน้าขึ้นมาบอกยิ้มๆ ก่อนจะเบียดหน้าเข้ามาจูบปากกันอีกครั้ง เบียด กด เม้มขบกดคลึงอย่างแนบเน้น ฉันได้แต่ครางอืออาในลำคอ จูบเร่าร้อนเรียกร้องมากขึ้น เคมีในสมองของฉันก็ปั่นป่วน ว่านสอดมือเข้าใต้ชายเสื้อและลูบไล้แผ่นท้องของฉัน อุณหภูมิจากมือของเขาแผดเผาผิวเกิดความปั่นป่วนในช่องท้อง

ร่างกายเต้นยิบๆ วูบๆ วาบๆ จากกระแสอารมณ์ที่ป่วนมวลกะทันหัน ยามเมื่อว่านถอนจูบ ฉันสูดหายใจแรง เขาหมุนตัวฉันติดประตูตู้เย็น บานประตูช่องฟรีซถูกปิดไปตอนไหนไม่รู้ ฉันรู้แค่ยืนพิงมัน จ้องสบตากับว่าน

ไม่ดีเลย แบบนี้ ไม่ดีเลย

ไม่ใช่ไม่รู้สึกดีนะ อารมณ์ด้านนี้ของผู้ชายผู้หญิงมันเป็นเรื่องธรรมชาติฉันเข้าใจ แต่... ฉันโลภ อยากให้มันเกิดขึ้นท่ามกลางความรู้สึกดีๆ มากกว่าแค่สัญชาตญาณและความอยาก จึงยกมือดันอกกว้าง

“เธอเองก็ต้องการ”

“มันไม่ดี”

“เมื่อคืนยังดีเลย ดีมากๆ ด้วย”

มันใช่ความหมายนั้นที่ไหนเล่า... ฉันอ้าปากจะว่า แต่ว่านกลับฉวยจังหวะจูบปาก สอดลิ้นเข้ามา สอดไซ้ไล้ซอนไปทั่ว ราวกับจะกวาดเก็บค้นควานหาอะไรบางอย่าง มันสร้างความซ่านกระสันให้ฉัน ปลุกเร้าอารมณ์และความต้องการ ยิ่งเมื่อเขารัดลิ้นรูดเร้าดูดกลืนหนักหน่วง ร่างกายฉันถึงกับสั่นน้อยๆ หายใจเสียงดังจนกลายเป็นกระเส่า สองมือจิกบ่าไหล่ของเขา และที่สุดก็เผลอขยับเรียวลิ้นเข้าไล้โลมกับลิ้นใหญ่ จูบทวีความดูดดื่มหนักหน่วงมากขึ้น ปากลิ้นพัวพันกันนัวเนีย ฉันไม่ได้มีประสบการณ์จูบนักแต่สัญชาตญาณสั่งให้เคลื่อนไหวไป ไม่ว่าว่านจะขยับปากแบบไหน ขยับลิ้นยังไง ฉันพยายามเลียนแบบ และถ้าไม่ใช่ว่าอื้ออึงเกินไป ฉันได้ยินเสียงเขาคราง…

“มันจะดีขึ้นเรื่อยๆ ฉันรับรอง...”