16
“ล้อเล่นน่า แต่เธอหายหน้าเศร้าแล้วนะ”
เขายื่นมือมาจับหัวฉันโยกเบาๆ อยากงอนอยากฉุนต่ออยู่หรอกแต่รู้สึกดีเกินไป หยวนให้สักครั้งก็แล้วกัน
เราคุยกันจนเกือบเรียกได้ว่าเป็นปกติเหมือนเก่า เขาพาแวะกินข้าวระหว่างทางเมื่อเวลาหนึ่งทุ่ม
เกือบสามทุ่ม ว่านก็พาฉันมาถึงรีสอร์ตแห่งหนึ่ง ดูการตกแต่งคร่าวๆ เต็มไปด้วยดอกไม้จริงๆ เสียแต่มันมืดแล้ว ว่านลงไปติดต่อที่พักไม่นานก็กลับมาขึ้นรถแล้วขับตามทางเข้าไปข้างใน
“พรุ่งนี้เช้าค่อยดูดอกไม้กัน”
“ไม่มีพนักงานตามมาเปิดห้องให้เหรอ”
“ที่นี่รีสอร์ตไอ้ดาม”
มิน่าเล่า ดามเป็นเพื่อนนักเรียนแพทย์รุ่นเดียวกับพวกเรานี่แหละ ฉันรู้จักเขา รู้คร่าวๆ ว่าทำรีสอร์ตแต่ไม่เคยสนใจว่าอยู่ที่ไหน นั่นเพราะฉันไม่ได้สนิทกับเขา แต่ว่านกับหมอนั่นเป็นเพื่อนสนิทกัน
ขับรถไม่กี่นาทีก็ถึงบ้านไม้หลังกะทัดรัด ถึงตอนนี้ฉันนึกดีใจที่ไม่มีพนักงานของรีสอร์ตตามมาด้วย คนอื่นอาจจะมองว่าเราเ
