17
“ฉัน! ฉันนี่นะ ล้อเล่นมากไปแล้ว” ฉันชี้เข้าหาหน้าตัวเอง ย้อนถามว่านเสียงสูง ก่อนจะหัวเราะตบท้าย ก่อนที่ว่านจะเลื่อนมือมาจับปลายคางฉัน เขาไม่ยิ้มยั่วขี้เล่น หน้าตาจริงจัง ทำฉันหยุดหัวเราะไปโดยปริยาย
ว่านมองหน้าฉัน ตาเราสบกัน หัวใจนี่สิมันเต้นรัวรุนแรงมากจนรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ทัน
“เธอน่ารักมาก รู้มั้ยอาย...”
“อะ อะไร” จู่ๆ มาพูดแบบนี้ “นายเมาหรือเปล่า”
คราวนี้ว่านหัวเราะเบาๆ “เมาน้ำเปล่านี่นะ”
นั่นสิ ว่านยังไม่ได้กินเหล้ากินเบียร์สักอึก จะว่ากินมาก่อนมารับฉันก็ไม่ได้กลิ่นเหล้าด้วย
ว่านบีบปลายคางฉัน แรงนั้นเย้าหยอกมากกว่าจะทำให้เจ็บ ยังบังคับให้ฉันมองหน้าเขา
“คิดแล้วเธอต้องหาว่าฉันเมา ฉันเลยไม่กินเบียร์ไง”
มาชมกันหน้าตาเฉย จะให้คิดว่าไงล่ะ ฉันหน้างอทั้งที่หน้าร้อนวูบๆ วาบๆ นี่แหละ ตาบ้านี่จะพูดจะแกล้งอะไรก็ควรเกรงใจฉันสักหน่อยไม่ได้รึไง
“ตอนเรียนนะที่น่ารัก ตอนนี้น่าเอา”
“
