13
เที่ยงคืนเกือบครึ่งตอนที่ฉันเดินลงมาจากตึก หนังตาล้าเป็นพิเศษ คืนนี้มีเคสผ่าคลอดฉุกเฉินเข้ามากะทันหันสองเคสช่วงห้าทุ่มที่ผ่านมา แต่เดิมตั้งใจว่าออกเวรแล้วจะกลับห้อง ตอนนี้ฉันคิดว่านอนมันที่นี่เลยแล้วกัน พรุ่งนี้เพื่อนทั้งสองติดงานด่วน พวกมันเลยโทร.มาซักฟอกฉันเรื่องว่านไปจนหมดจดสมใจแล้ว
ขาที่กำลังจะก้าวผ่านมุมหนึ่งของชั้นนั้นชะงัก เมื่อหูได้ยินเสียงโต้ตอบกันของผู้ชายกับผู้หญิงลอดผ่านประตูบันไดหนีไฟ ไม่ต้องตั้งใจฟัง เสียงห้าวติดทุ้มแบบนั้น มันเสียงว่าน ส่วนผู้หญิงก็ไม่ต้องเดา หมออิงค์คนสวยนั่นเอง ฉันไม่ได้จำเสียงเธอได้ แต่เธอแทนตัวด้วยชื่อเสียงอ่อนเสียงหวานตอนพูดกับเขาว่า...
“อิงค์ขอบคุณหมอว่านมากๆ เลยนะคะที่ช่วยเหลือวันนี้ ถ้ามีอะไรให้อิงค์ช่วย ไม่ต้องเกรงใจนะคะบอกมาได้เลย”
ฉันจำได้ ว่านบอกว่าเลิกงานสองทุ่ม ฉันนึกว่าเขากลับไปแล้วซะอีก คิดแล้วลมในอกเหมือนจะตีขึ้น จึงรีบเดินหนีห่างจากจ
