21 บทส่งท้าย
“ว่าน รู้ตัวไหมนายมันคนใจร้ายที่หนึ่งเลย”
ฉันหยิกเอวหนาอย่างหมั่นไส้สุดๆ ก่อนจะปิดปากหาวหวอดยาวๆ
“ไม่งอแงน่า”
ว่านหัวเราะอยู่ข้างหู ก่อนจะหอมแก้มฉันแรงๆ จะไม่ให้งอแงได้ไงเล่นปลุกกันแต่เช้ามืด หลังจากที่เมื่อคืนก่อกวนไม่ยอมให้ฉันได้หลับได้นอนจนตีสอง ร่างกายยังอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ตาก็ลืมไม่ขึ้น เขาจับฉันใส่เสื้อผ้าและอุ้มออกมาจากบ้านพัก เดินลงมาตามเนินทุ่งลาดชันอย่างไม่กลัวจะพาฉันกลิ้งหลุนๆ ไปข้างล่าง
เรื่องของเรื่องคือ เขาพาฉันมาดูอาทิตย์ขึ้น ท่ามกลางทุ่งดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์
“ไม่ได้มาบ่อยๆ ต้องดู อาทิตย์ขึ้นตรงนี้สวยมากนะ”
“รอดูตอนตกเลยไม่ได้เหรอ ง่วงมากเลย”
ฉันนั่งบนตักกว้าง ซุกหน้าเข้าหาไออุ่นจากอกกว้าง ไถหน้ากับซอกคอว่าน สูดกลิ่นอ่อนๆ ฉบับผู้ชายของเขาเข้าปอดอย่างเพลินๆ
“ขี้เซาแบบนี้ ถ้าโดนลักหลับจะรู้ตัวมั้ย น่าลองดู”
“ทะลึ่ง” ฉันปรือตาขึ้นค้อน บีบแก้มขาวของ
