6
1390 Words
เจ้าหยวนอีถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ดูเหมือนเธอต้องรับมือหลายเรื่อง แต่นับว่าดีที่ตอนนี้เจียวจ้าน ชอบเธออยู่บ้าง ส่วนซ่งฮ่าวตง เธอมั่นใจอยู่ลึกๆ ว่าความสวย และเสน่ห์เร่าร้อนบนเตียง คงจะมัดใจอีกฝ่ายได้ไม่ยาก
“ฉันหวังว่า ท่านเก้าจะไม่หวนคืนกลับไปกินของเก่าหรอกนะ”
เธอเอ่ยลอยๆ และเป็นตอนนั้นที่ โจวซานซาน เอ่ยเสียงสูงจัดกับคนในร้านว่า
“ฉันต้องการโดนัททั้งหมด แล้วส่งไปที่ห้องพักของท่านเก้า... เขาต้องได้กินมันคืนนี้ และเขียนโน้ตสั้นว่า หวานกว่าโดนัท ก็คือซานซาน... ผู้หญิงที่รอท่านเก้าเสมอ”
ฝ่ายพนักงาน ได้ยินแล้วกลับทำท่าอ้ำอึ้ง และไม่ได้มาจาก ข้อความที่เธอฝากโน้ตถึงซ่งฮ่าวตง แต่เนื่องจากโดนัทที่อยู่ในชั้น เจ้าหยวนอีสั่งให้นำใส่กล่อง และส่งไปที่พักของซ่งฮ่าวตงเช่นกัน !
เจ้าหยวนอีคนเดิมอาจเจ้าน้ำตา และไม่ชอบหาเรื่อง แต่วิเวียนที่มาสวมร่างนี้ ชอบความครื้นเครง และเป็นพวกตาต่อตาฟันต่อฟัน
เมื่อครู่โจวซานซาน กล่าวรุนแรงถึงเจ้าของร่าง และทำให้เจ้าหยวนอีของขึ้น อีกทั้งฝ่ายนั้นยังต้องการโดนัทอีกเสียด้วย
“เอ่อ นายหญิงเล็กอี จะทำสิ่งใดขอรับ”
เจ้าหยวนอีหันไปมองโทนี่ และยิ้มบางๆ ให้อีกฝ่าย ก่อนเอ่ยว่า
“ฉันก็เพียงอยากบอกให้ยายหนูผีนั่นรู้ว่า ของที่คนอื่นซื้อหาแล้ว จะมาแย่งชิงไปง่ายๆ มิได้”
ได้ยินแล้ว โทนี่ถอนหายใจออกมาแรงๆ เลยทีเดียว และเขาเห็นสายตาของเจ้าหยวนอี ซึ่งแสดงชัดเจนว่า เธอสู้คน
“หากนายหญิงเล็กอีตัดสินใจสิ่งใดแล้ว ผมก็คงต้องช่วยเหลืออย่างเต็มที่ แต่อย่าลืมนะครับ ฝ่ายนั้นอย่างไร ก็เป็นญาติห่างๆ ของคุณหมี่ ซึ่งผมเกรงว่าต่อไป อาจเข้าหน้ากันไม่ติด”
“อย่าห่วง เมื่อใดฉันก้าวเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลซ่ง คนอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวข้อง หรือสร้างเรื่องให้หงุดหงิด ฉันจะเขี่ยพวกเขาให้ออกไปให้พ้นหู พ้นตาแน่นอน”
โทนี่อึ้งไปในตอนนั้น แต่ก็ไม่ได้เอ่ยทัดทานสิ่งใดอีก
ฝ่ายโจวซานซาน รับรู้ได้ถึงสายตาคนที่จ้องมองมาที่หล่อน แวบนั้นพอหันไปมอง ก็เป็นเหตุให้รำคาญลูกตายิ่ง
อีกฝ่ายสวมเชิ้ตผู้ชาย ผมใส่น้ำมันจนเหม็นฉุน และมีหมวกแก๊ปสวมไว้ ส่วนแว่นตากันแดดก็ปิดบังดวงตา ดูมีลับลมคมใน ซึ่งสตรีที่นิยมการแต่งตัวแบบบุรุษ คือพวกที่คิดว่าตนไม่ใช่ทั้งหญิงและชาย ช่างหน้ารังเกียจนัก
“อยากถูกไล่ตะเพิดออกจากที่นี่หรือไง”
โจวซานซานตวาดเสียงสูง
“ร้านของคุณนายหรือฮะ ถึงได้ออกปากไล่คนอื่นเช่นนี้”
เจ้าหยวนอีกเสียงให้ต่ำ และยิ้มเหยาในสีหน้า
“ถึงไม่ใช่ของฉัน แต่ก็มีสิทธิ ไล่พวกกระจอกๆ และยังวางมาดเหมือนผู้ชาย ไปให้ไกลๆ ได้”
เจ้าหยวนอีพยักหน้าช้าๆ ฟังโจวซานซานกล่าว
“ทีแรกไม่อยากหาเรื่องสักนิด แต่ดูเหมือนคุณนาย ชอบการปะทะคารม”
“อีลักเพศ ฉันเป็นคุณนายตั้งแต่เมื่อไหร่ อีกอย่าง... เป็นแกที่ทำท่าหาเรื่องฉันก่อน”
“ฮึ คุณต้องการโดนัท แต่อั๊วสั่งไว้ก่อน เพื่อมอบให้หวานใจ”
“นี่กำลังท้าทายฉันเหรอ ก็บอกแล้วไง ขนมทั้งหมดในร้านนี้ฉันเหมาแล้ว”
“แต่อั๊วเข้ามาในร้าน และซื้อก่อนคุณ อีกอย่าง อย่าให้เป็นเรื่องเลย โดนัททั้งหมดนั้น หวานใจอั๊วชอบมาก”
“แกกำลังเป็นบ้า รู้ไหมว่าฉันคือใคร”
โจวซานซานเอ่ย และมองไปยังคนติดตามของหล่อน
“ไม่ทราบ และไม่อยากรู้”
เจ้าหยวนอีตอบเช่นนั้น โจวซานซานก็หวีดร้อง และหมายจะเข้ามาตบหน้าเธอ
“เอาซี กล้าตบ อั๊วก็จะต่อยให้จมูกหัก และฟันล่วงหมดปากเลยนะฮะ คุณนมใหญ่!”
ตั้งแต่เกิดมา โจวซานซานไฉนจะเคยถูกผู้อื่นขู่เช่นนี้มาก่อน
“แก เป็นบ้าไปแล้วหรือ”
“เปล่า อั๊วก็แค่ไม่ยอมให้ หมาแมวที่ไหน มาเห่าให้รำคาญหู อีกอย่างการรักษาสิทธิของตน ย่อมสำคัญ”
“พล่ามอะไร มิทราบนังทอมบอยโรคจิต!”
คราวนี้เจ้าหยวนอีบิดมุมปากคว่ำ และชี้หน้าโจวซานซาน
“ขืน ยังปากพล่อยๆ พูดจา ต่ำๆ ไม่เข้าหูอั๊วอีก คุณรู้ไหมว่า จะเกิดสิ่งใด”
โจวซานซานยักไหล่ หล่อนร่ำรวย บิดามีอำนาจ มารดาสร้างธุรกิจทางใต้มากมาย เหตุใดต้องกลัวผู้อื่น
“เป็นแกต่างหากที่ต้องระวังตัว และฉันไม่มีวันกลัว คนต่ำๆ แน่นอน”
“ฮิ ๆ ๆ ดี อั๊วชอบคนที่มั่นใจตัวเอง แต่เตือนไว้ก่อน คนอย่างอั๊ว ไม่ยอมให้ผู้อื่น พูดนินทาลับหลังฝ่ายเดียวแน่นอน ที่สำคัญของสิ่งใดที่เป็นของอั๊ว มันย่อมไม่มีวันหลุดมือ”
“แก เสียสติแน่ๆ ไป... ไปให้พ้นๆ หน้า”
“ไม่ต้องห่วง อั๊วไม่อยู่สูดอากาศหายใจ กับคุณแน่นอน เพราะตอนนี้ได้กลิ่นเหม็นอับจากผู้หญิงที่พยายามวิ่งไล่จับผู้ชาย ที่เขาไม่คิดแม้แต่จะชายตาแล”
โจวซานซานอึ้งไปอีกหน เป็นยามนั้นที่หล่อน มองไปยังคนของตน เพื่อส่งสัญญาณให้มาลากเจ้าหยวนอีไปให้พ้นๆ หน้า
“อย่าแม้แต่จะคิด ใครกล้าแตะตัวอั๊ว ไม่ใช่แค่มือจะกุด แต่หัวก็จะหายด้วย แถวนี้ฆ่าแบบเผานั่งยางรถ คงไม่น่าตื่นเต้น เท่ากับการฆ่าหั่นศพทีละชิ้น แล้วโยนลงทะเล หรือโยนลงบ่อจระเข้ใช่ไหม”
เจ้าหยวนอีทำให้โจวซานซานนิ่งค้าง ทั้งกลัว และตื่นตระหนก
ส่วนโทนี่ก็ขนลุกซู่ๆ กระนั้นเขาคาดการณ์ว่า นักแสดงสาว คงกำลังสวมบทบาทในโลกภาพยนตร์เป็นแน่ เลยได้แสดงสมจริงถึงเพียงนี้!
เมื่อเจ้าหยวนอีออกจากร้านไปพร้อมคนของเธอ ฝ่ายโจวซานซานก็อยากรู้เหลือเกินว่า โดนัททั้งหมดซื้อและส่งไปที่ใด
พนักงานในร้านอ้ำอึ้ง ไม่กล้าตอบ กระทั่งถูกเค้นอย่างหนัก
“ถ้าหากไม่อยากได้เงิน ก็หมายความว่า อยากถูกซ้อมจนกระดูกหักใช่ไหม”
หนุ่มน้อย กลัวจนฉี่แทบราด แต่ก็เอ่ยปากส่งเสียงละล่ำละลัก
“สะ ส่ง ที่โรงแรมโรแมนติกการ์เดนท์ ขะ ขอรับ”
“ห้องไหน และชั้นไหนแกรู้ไหม”
พนักงานไม่ได้ตอบ หากยื่นกระดาษโน้ตให้โจวซานซาน และเรื่องนี้เป็นแผนของเจ้าหยวนอีนั่นเอง
เมื่อได้อ่านข้อความ โจวซานซานจึงกรีดร้องราวกับคนเสียสติ
“นะ นั่น... นังโสเภณี หยวนอี... มันกล้าแสดงละครหลอกฉัน มะ มันต้องได้เห็นดีแน่!”
ถนนซานเสอ เขตชุมชนเก่า
เจ้าหยวนอีไม่ได้กลับโรงแรมในทันที แม้ฟู่เซิงบอกว่า ซ่งฮ่าวตงกำลังจะกลับฉางเผิงช่วงเย็นวันนี้ แต่เธอมีความอยากรู้บางสิ่ง รวมถึงต้องการพาเจียวจ้านไปกินไอศกรีมรสอร่อย ซึ่งเมื่อนานแล้ว เจ้าของร่างประทับใจมาก นั่นคือความคุ้นเคยที่กลับคืนมา จึงทำให้เธอมาที่ถนนเสอ
“พูดกันตามตรง ถนนแถวนี้เราไม่ควรมาเลยนะนายหญิงเล็กอี”
โทนี่ซึ่งทำหน้าที่ขับรถในตอนนี้ สีหน้ายุ่งยาก ใจเขาก็ห่วงหลายสิ่ง นอกจากความปลอดภัยเจ้าหยวนอี ก็คงเป็นเจียวจ้าน ที่เขาอยู่ในวัยกำลังอยากรู้อยากเห็น
“ไม่เป็นไรหรอก หากโทนี่เงียบ จ้านเกอไม่พูด อย่างไรท่านเก้าคงไม่รู้”
โทนี่ไม่ตอบ เนื่องจากเขาย่อมมั่นใจว่า ไม่มีสิ่งไหนพ้นหูพ้นตาของซ่งฮ่าวตงเป็นแน่
และแทนที่จะกินไอศกรีมแถวเขตเช่าของต่างชาติ เจ้าหยวนอีกับต้องการให้โทนี่พามาบริเวณที่เป็นเขตชุมชนคนหาเช้ากินค่ำ ซึ่งด้านหลังสุดเคยมีสลัม และหลายปีก่อนมีเพลิงใหม่ครั้งใหญ่ คนเสียชีวิตเกือบครึ่งร้อย
- Writer
