เซียนผู้กลับมาเกิดใหม่ในร่างภรรยาชายคนหนึ่ง (yaoi)

ตอนที่1

หลิงฮันไม่คิดเลยว่าเพียงจิตใจออกนอกเส้นทางแห่งความว่างเปล่าเล็กน้อยได้ทำให้เขาพลาดสู่การเป็นอมตะในทันที สาเหตุเพราะคิดถึงพ่อแม่ที่จากไปด้วยอายุขัยเมื่อหลายร้อยปีก่อน

ในอดีตเมื่อนานมาแล้วหลิงฮันเป็นเพียงเด็กหนุ่มชาวบ้านธรรมดา เมื่อเข้าแข่งขันประลองยุทธได้อันดับหนึ่งจึงทำให้เข้าร่วมสำนักวิหคฟ้าสำเร็จ หลังจากนั้นออกเดินทางเพื่อบ่มเพาะพลัง ฆ่าฟันศัตรูมากมายจนกลายเป็นเจ้าสำนักพิฆาตสวรรค์หนึ่งในผู้น่าเกรงขามของโลกแห่งนี้

ด้วยอายุขัยที่เพิ่มขึ้นจากการบ่มเพาะพลังทำให้มีชีวิตอยู่กว่าห้าร้อยปี อีกเพียงก้าวเดียวจะกลายเป็นอมตะแต่ใบหน้าของครอบครัวกลับปรากฏขึ้นขณะกำลังจะก้าวขึ้นสู่จุดรวมพลังมันบ่งบอกว่าจิตใจของเขาไม่อาจละทิ้งได้จนเกิดความผิดพลาดทำให้จิตวิญญาณออกจากร่างทันที

และฟื้นขึ้นมาในร่างของชายคนหนึ่ง

ความทรงจำตั้งชีวิตวัยเด็กจนถึงปัจจุบันของร่างนี้ไหลเข้ามาในหัวมากมายเปรียบเสมือนว่าเขาคือเจ้าของร่างไม่ใช่คนเข้ามาแทนที่จิตวิญญาณที่หายไป เขาหันมองรอบห้องผู้ป่วยที่มีเพียงความว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ จึงทบทวนว่าเกิดเรื่องอะไรถึงทำให้ชายคนนี้มาอยู่ที่นี่ได้

จากความทรงจำจึงได้รู้ว่าหลิงฮันคนนี้ผู้มีชื่อเหมือนตัวเองได้ไปหาหนุ่มนักบาสคนที่ชอบเหมือนทุกครั้งแต่ระหว่างนั้นกลับสะดุดก้อนหินล้มหัวฟาดพื้นจนตาย แค่นึกถึงหลิงฮันคนปัจจุบันก็แสนอับอายแทน เขาคลำผ้าที่พันรอบศีรษะพลางถอนหายใจ

“ต้องหาทางกลับไป พวกผู้อาวุโสสำนักและคนอื่นคงตกใจจนเป็นบ้าที่ร่างอันสง่างามของเจ้าสำนักอย่างข้าไม่มีจิตวิญญาณอยู่” แต่พอนึกถึงวิธีกลับหลิงฮันก็ได้แต่ถอนหายใจอีกครั้ง มันยากมากที่จะหาหนทางเพราะตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าโลกที่ตนเองเคยอยู่และที่นี่คือโลกเดียวกันหรือไม่

ขณะกำลังกังวลประตูห้องได้ถูกเปิดออกเป็นพยาบาลสาวที่เข้ามาเมื่อเธอเห็นหลิงฮันกำลังนั่งอยู่ก็ตกใจรีบไปตามหมอทันที เพราะก่อนหน้าแม้จะรักษาอาการบาดเจ็บจนหายดีแต่กลับไม่ฟื้นเหมือนว่าจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก

ช่างเป็นปาฏิหาริย์มากจริงๆ จนทำให้พวกเขาแทบก้มกราบฟ้าดินเพราะหากหลิงฮันเป็นอะไรไปพ่อของเขาคงจัดการโรงพยาบาลนี้แน่

...................

เป็นเวลาสองอาทิตย์แล้วที่ฟื้นขึ้นมา ไม่เคยมีใครมาเยี่ยมคล้ายกับว่าอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ เรื่องที่พ่อแม่ตนไม่มาหานั้นหลิงฮันย่อมไม่ติดใจเพราะทั้งสองอยู่ต่างประเทศและคงไม่มีใครบอกข่าว

ส่วนอีกคน…

เขาขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงชายคนหนึ่งที่อยู่ในตำแหน่งสามีของร่างนี้ แม้จะไม่ชอบภรรยาเท่าไรนักแต่คนประสบอุบัติเหตุเกือบตาย…ไม่สิตายไปแล้วก็ควรมาหาบ้างแต่กลับไม่มีแม้แต่เงา

หลิงฮันไม่ได้อยากเจอหรือให้อีกฝ่ายทำหน้าที่สามีเพราะตอนที่รู้ว่าร่างนี้จดทะเบียนสมรสกับผู้ชายแล้วเขาตกตะลึงยิ่งกว่าเจอปีศาจระดับสิบเสียอีก

แต่พอมาคิดดีๆ จำต้องนิ่วหน้าเพราะจากความทรงจำร่างนี้ก็ใช่ย่อย ชอบหนุ่มหล่อเจอใครก็ตามติดไปทั่ว ก่อนตายก็ไปหานักบาส นอกใจสามีเป็นว่าเล่นไม่ใช่หรือไงกัน

ขณะที่กำลังเก็บเสื้อผ้าเพื่อเตรียมกลับบ้านเสียงเคาะประตูได้ดังขึ้น เขาสะดุ้งเล็กน้อยมองไปยังต้นเสียงอย่างสงสัย

“คุณหลิงฮันผมเข้าไปนะครับ”

หลิงฮันขมวดคิ้วพยายามนึกใบหน้าคนที่เอ่ยถามเมื่อจำได้จึงให้เข้ามา เป็นชายหนุ่มในชุดสูทดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า แว่นที่สวมอยู่ยิ่งทำให้คนๆ นี้ให้ความรู้สึกเป็นคนเจ้าระเบียบมากยิ่งขึ้น เห็นแล้วทำให้เขานึกถึงห้าวหยางหนึ่งในผู้อาวุโสทั้งเก้าของสำนักพิฆาตสวรรค์

“ผมมารับคุณกลับครับ”

คนที่เข้ามาคือเลขาของเฉินเหยียน หลิงฮันคาดว่าสามีของตนคงให้มารับ อย่างน้อยก็ยังพอมีจิตสำนึกบ้าง

“อืม” เขาตอบกลับจากนั้นจึงพาร่างอ้วนท้วมหนักเกือบสองร้อยกิโลเดินตามอีกฝ่ายที่ถือของไป

เข้าร่างคนอื่นไม่พอ หลิงฮันยังต้องมาประสบกับปัญหาอีก เพราะร่างนี้อ้วนอย่างมากขยับทีไขมันจะกระเพื่อมที

ในอีกโลกเขาเคยเจอคนตัวใหญ่กว่านี้มากนักตอนนั้นคิดว่ามันน่าตลกแต่พอมาเป็นเองรู้สึกไม่ตลกสักนิด มันไม่ชินแค่เดินก็เหนื่อยมากแล้ว นอนก็แทบหายใจไม่ออก

“เชิญครับ” เลขาเปิดประตูรถให้อย่างนอบน้อม หลิงฮันจึงพยายามยัดร่างตัวเองเข้าด้านในอย่างยากเย็น เขารู้สึกได้ว่าล้อหน้าของรถมันยกลอยขึ้น

“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าออกจากโรงพยาบาลวันนี้”

“โรงพยาบาลติดต่อมาครับ ผมจึงมารับ”

“เฉินเหยียนรู้หรือเปล่า”

เลขาขมวดคิ้วเพราะปกติหลิงฮันจะเรียกว่าพี่เฉินแต่ตอนนี้กลับเรียกชื่อเต็ม ทั้งยังใช้การเรียกแทนตัวเองว่าข้า เรียกเขาว่าเจ้าอีก

“รู้ครับ”

“แล้วทำไมเขาถึงไม่มาด้วยตนเอง”

“เจ้านายติดคุยธุระกับลูกค้าครับ”

แม้จะพูดตอบด้วยรอยยิ้มแต่ในใจของเลขากำลังเตรียมรับระเบิดอารมณ์แต่รอแล้วรออีกกลับไม่มีเสียงใดกลับมา เขาตกใจอย่างมากที่หลิงฮันจอมโวยวายทำเพียงกอดอกมองข้างทางเท่านั้น

โลกที่ไม่เหมือนที่ที่เขาจากมามันช่างแปลกตาเสียจริง แม้จะมีความทรงจำของร่างนี้แต่พอได้เห็นด้วยตาตนเองหลิงฮันก็ไม่อาจละสายตาได้ มองท้องฟ้าเห็นเครื่องบินกำลังลอยอยู่พลันแค่นเสียงหัวเราะเย้ยหยันหากเป็นเขาในร่างเซียนสามารถเหาะได้เร็วกว่าหลายร้อยเท่า

เวลาผ่านไปพอสมควรจึงกลับมาถึงบ้านตระกูลเฉิน แต่นอกจาก

เฉินเหยียนแล้วไม่มีแซ่เฉินคนใดอาศัยอยู่ที่นี่เพราะพ่อแม่ของเขาอาศัยอยู่อีกบ้านหลังหนึ่ง

การพาตัวเองออกจากรถนั้นยากเย็นมากจริงๆ สิ่งแรกที่ควรทำนอกจากค้นหาทางกลับโลกเดิมคือนำไขมันนี้ออกจากร่างกายให้หมดสิ้นเพราะมันเป็นสิ่งขัดขวางการบ่มเพาะและการดำเนินชีวิตอย่างมาก

หญิงรับใช้สองคนรีบเข้ามาช่วยยกของ ส่วนหญิงชราซึ่งเป็นหัวหน้าคนรับใช้เพียงมองคนมาใหม่นิ่ง ดวงตาที่จ้องบ่งบอกว่าไม่มีความเคารพแม้แต่น้อย หลิงฮันรู้สาเหตุดีเพราะด้วยนิสัยของหลิงฮันคนก่อนทำให้พวกเขาต่างเกลียดชัง

โวยวายด่าทอ ดูถูก เอะอะฟ้องพ่อแม่ คือสิ่งที่มักพูดออกมาดังนั้นจะให้คนอื่นหรือหญิงชราผู้รับใช้ตระกูลเฉินเคารพย่อมไม่มีทาง แต่หลิงฮันคนนี้ไม่สนใจเขาพาร่างอ้วนเข้าบ้านแล้วทรุดนั่งโซฟาด้วยความเหนื่อยล้ารู้สึกสมเพชตัวเองที่เดินไม่กี่ก้าวก็เหงื่อโทรมขนาดนี้แล้ว

แก้วน้ำถูกวางลงตรงหน้าอย่างรวดเร็วเพราะกลัวถูกตะคอกด่า เมื่อยกน้ำขึ้นดื่มหลิงฮันพลันขมวดคิ้วทันที

“น้ำมีสิ่งเจือปนอยู่”

คำพูดแรกที่ได้ยินทำให้คนที่เพิ่งยกน้ำมาตัวสั่นเทาแทบร้องไห้ ที่

หลิงฮันรู้เพราะเขายังมีประสาทสัมผัสที่ไวมันไม่ได้เกี่ยวกับการบ่มเพาะแต่มันคือสัญชาตญาณดังนั้นมันย่อมไม่หายไป

“ถะ..ถ้าอย่างนั้นดิฉันจะเปลี่ยนให้ใหม่นะคะ”

“ไม่ต้องแค่นี้ไม่อาจทำร้ายร่างกายข้าได้แต่ตัวกรองคงมีปัญหาให้ช่างซ่อมซะ” พูดเพียงเท่านั้นไม่ว่าอะไรอีก ทั้งที่เธอเตรียมรอรับเสียงดุด่าแต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเพียงนั่งมองไปรอบๆ ไม่มีท่าทีจะตวาดใส่เธอจึงโล่งใจ

“มีใครพอจะรู้บ้างไหมว่ายังมีสำนักต่อสู้หลงเหลืออยู่ที่ไหนอีก”

เมื่อได้ยินคำถามพวกเธอต่างมองหลิงฮันอย่างสงสัยก่อนจะส่ายหน้าพร้อมกัน แต่คนงานชายที่ได้ยินก็รีบกล่าวประจบประแจง

“ผมรู้จักครับ”

หลิงฮันสีหน้าดีขึ้น “พูดมา”

“เส้าหลินของประเทศจีนครับ!”

หลิงฮันพลันขมวดคิ้วเพราะจากความทรงจำของร่างนี้สำนักเส้าหลินไม่ใช่สำนักที่เขาต้องการ และนั่นก็ทำให้ทุกคนเริ่มกลัวเพราะท่าทางหลิงฮันเริ่มไม่พอใจแล้ว

“เอาล่ะช่างมันเถอะ แล้วมีใครรู้จักหญ้าฉีบ้างไหม”

เหล่าคนใช้ต่างมึนงงไม่ใช่เพียงชื่อหญ้าที่แปลกแต่พฤติกรรมนายหญิง (?) ของบ้านได้แปลกไปด้วย ไม่ดุด่าทั้งยังบอกว่าช่างมันเถอะและยังถามหาสำนักต่อสู้ ตอนนี้ยังถามถึงหญ้าฉีอีก

ทุกคนพร้อมใจส่ายหน้าอย่างพร้อมเพรียงพลางลอบมองพฤติกรรมใหม่ของหลิงฮัน