“หนึ่งกลัวค่ะ” หนึ่งนภาพูดเสียงกลั้นสะอื้น ไม่กล้าร้องไห้ออกมา เพราะกลัวจะถูกดุไปมากกว่านี้ ไม่กล้าขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งด้วย กลัวเหลือเกินกับการนั่งอยู่ในจุดนั้น
“มานี่”ศิวะดึงมือเล็กเข้าไป บังคับเธอด้วยสายตา จนได้ในสิ่งที่ต้องการ ร่างที่เล็กกว่าก้าวขึ้นมานั่งบนตักเขา ด้วยอาการหวาดกลัว
“ไม่ต้องกลัวนะ ถ้าเธอตั้งใจขับ และคอยดูทางตลอด มีสติอยู่เสมอ เธอไม่ขับรถชนคนอื่นแน่ๆ” ศิวะซบหน้าลงที่ไหล่เล็ก กอดเธอไว้แน่นให้เธอคลายความหวาดกลัวลง
“ฉันไม่กล้าค่ะ” หนึ่งนภาหลับตาแน่นขึ้นอีก ไม่กล้ามองข้างหน้าเลยตั้งแต่ขึ้นรถมา เพราะกลัว กลัวว่าจะเห็นภาพแบบวันนั้นอีก
“ลืมตา แล้วมองตอนที่ฉันขับ” ศิวะมองเสี้ยวหน้าที่หลับตาแน่น สั่งเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนหนึ่งนภาต้องทำตาม ดวงตาคู่สวยลืมขึ้นมองช้าๆ หัวใจเต้นระรัวด้วยความกลัวปนตื่นเต้น ไม่รู้สึกตัวเลยว่านั่งอยู่บนตักแกร่ง เพราะสมาธิเธอจมอยู่กับเรื่องตรงหน้ามาก
