เมื่อรับรู้ถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอ ศิวะก็เงยหน้าขึ้นจากไหล่บางที่อ่อนปวกเปียก ปรับเบาะลงจนสุด แล้วหลับตาลงบ้าง เขาไม่อยากจะปลุกเธอตอนนี้ โชคดีที่เขาจอดรถใต้ร่มไม้ อากาศข้างนอกจึงไม่ร้อนมากเท่าไหร่ และเขายังไม่อยากไปไหนตอนนี้ อยากซึมซับความรู้สึกดี ที่มีเธออยู่ข้างๆ
“โอ้ย!”
“ก็เพราะคุณไม่ยอมปลุกนั่นแหละ ห้ามร้องนะคะ” หนึ่งนภามองคนที่ร้องโอดโอยตลอดทางกลับบ้าน เจ้านายเธอครางโอดโอยตั้งแต่ขับรถออกจากสนามหัดขับรถ นี่ก็ขับมาไกลแล้วยังบ่นไม่หยุดสักทีจนเธอรู้สึกผิด
“ไม่รู้สึกผิดเลย?” ศิวะมองคนที่นั่งหลังตรงอยู่เบาะข้าง ทั้งยังหันมามองเหมือนเขาเป็นคนผิดอีก เธอนอนทับฉันนะ ทำไมต้องมองด้วยสายตาแบบนั้น
“ก็มันง่วงไงคะ แล้วคุณก็ไม่ยอมปลุก” ถ้าเขาปลุกก็ไม่ต้องมานั่งร้องโอดโอยแบบนี้ไหม ปลุกนิดเดียวเธอก็ตื่นแล้ว ไม่ใช่รอให้เธอตื่นเองแบบนี้
“หึ! เธอนี่นะหนึ่ง เถียงคำไม่ตกฟาก”
“คุณพูดเหมือนคนแก่แถวบ้านเลยค
