หนึ่งนภาได้แต่เดินตามคนตัวสูงไปเงียบๆ มันจริงอย่างที่เขาพูด ที่นี่ไม่ค่อยปลอดภัย บ่อยครั้งที่เธอถูกคุกคามด้วยคำพูด บ่อยครั้งที่ถูกคนพวกนั้น เดินตามไปถึงห้อง แต่เพราะเธอไม่มีทางเลือก ค่าเช่าที่นี่ถูกมาก เธอจึงยอมอยู่กับความเสี่ยงแบบนั้นเรื่อยมา เพราะต้องเก็บเงินส่งตัวเองส่งน้องเรียน
“คอนโดในซอยของบริษัทก็ว่างนะ หรือเธออยากอยู่บ้านเป็นหลัง หรือจะไปอยู่บ้านฉัน” ศิวะผลักคนตัวเล็กเบาๆให้แผ่นหลังเธอแนบไปกับรถคันหรู กักขังเธอไว้ด้วยแขนแข็งแรง พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ตัวเขาเองยังรู้สึกอาย
“บอกมาสิ เธอต้องการอะไร” เขาเหมือนคนบ้า ที่เพียงสบแววตาหวานปนเศร้าของเธอทีไร รู้สึกเหมือนอยากจะยกทุกอย่างประเคนให้เธอ รู้ว่าเธอไม่เคยเรียกร้องอะไร แต่เขาอยากให้ อยากให้เธอมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นกว่านี้
“สิ้นเดือนนี้ช่วยจ่ายเงินเดือนให้หนึ่งตามสมควรด้วยนะคะ หนึ่งจะไปเช่าห้องใหม่ ช่วงนี้หนึ่งจะไปพักบ้านแม่ส
