ศิวะปิดประตูลงอย่างเบามือ เดินนำหนึ่งนภาไปห้องที่อยู่ข้างห้องนอนของตัวเอง เปิดประตูเข้าไป โดยมีเธอเดินตามไปอย่างว่าง่าย
“ห้องนี้ไม่เคยเป็นของใคร ส่วนเสื้อผ้าในตู้เพราะซื้อมาแล้วไม่มีคนใช้ เสียดายเลยเอามาเก็บไว้ที่นี่ มันเหมือนห้องเก็บของมากกว่า” ศิวะมองปฎิกิริยาของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ เหมือนเข้าใจสิ่งที่เขาพยายามจะสื่อ
“ขอบคุณค่ะ ถ้าฉันหาห้องเช่าที่อื่นได้ ฉันจะย้ายออกไปทันที ที่นี่มันไกลมาก ฉันกลัวตื่นไปทำงานที่ร้านแม่สาไม่ทัน ไม่รู้ว่าแถวบ้านคุณมีรถเมล์สายที่ผ่านหน้าร้านรึเปล่า” หนึ่งนภาพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล ตอนนี้ไม่ได้คิดเรื่องคืนเลย นอกซะจากเรื่องการทำงาน
“มันมีรถว่างคันหนึ่งไม่ได้ใช้ เอาไว้ฉันจะสอนขับ ฉันอยากให้เธอมาทำงานกับฉันเต็มตัว ส่วนร้านตามสั่งนั่น ฉันจะส่งคนไปช่วยเอง”
เพราะบ้านเขาอยู่ไกลจากที่ทำงานพอสมควร แอบห่วงเธอนิดๆ ที่ต้องตื่นแต่เช้าไปทำงานตั้งสองท
