วันรุ่งขึ้นชางฉือหมิงกลับจากกรมแล้วก็รีบไปเรือนชิงฟาง ลี่เซียงไม่คิดว่าเขาจะมาเร็วเช่นนี้ นางเพิ่งอาบน้ำให้ชางเยว่เสร็จ ร่างขาวอ้วนราวกับก้อนแป้งยังเปียกชื้น ห่อไว้ด้วยผ้าขาวที่ใช้สำหรับเช็ดตัว พอเห็นท่านพ่อมา ชางเยว่ก็ดีใจ ร่างในห่อผ้าดิ้นดุกดิกราวกับอยากจะกระโจนออกมาหา เหลียนฮวาที่อุ้มนางเอาไว้ถึงกับต้องกอดรัดแน่นๆ เพื่อไม่ให้นางตก
“คุณหนูเจ้าขา ใจเย็นๆ ประเดี๋ยวบ่าวจะรีบเช็ดตัวให้คุณหนูนะเจ้าคะ”
ชางฉือหมิงรีบเข้าไปรับลูกสาวจากมือสาวใช้
“เจ้าจะทำอะไรก็ไปเถอะ”
ชางเยว่ยิ้มร่าเริงให้ท่านพ่อ สองตาสุกใสบ่งบอกว่านางดีใจที่ได้เห็นเขามากเพียงไร ชางฉือหมิงเห็นแล้วราวกับในใจถูกนางใช้เชือกที่มองไม่เห็นมัดเอาไว้จนดิ้นไม่หลุด ไม่อยากห่างนางไปสักชั่วขณะ
“รีบเช็ดตัวให้นางก่อนเถอะ”
ลี่เซียงเอ่ยขัดขึ้น ชายหนุ่มจึงวางลูกสาวบนเตียง แล้วใช้ผ้าที่ห่อร่างน้อยซับหยดน้ำตามเนื้อตัวจนแห้ง
เส้นผมนุ่มละเอ
