ชางฉือหมิงเดินไปส่งลี่เซียงที่เรือน ระหว่างทางก็ปรึกษากันเบาๆ ชางฉือหมิงบอกนางอย่างมั่นใจ
"วันพรุ่งนี้ท่านแม่ต้องส่งคนมารับตัวอาเยว่อีกแน่ ข้าไม่อยู่หากเจ้าเป็นคนปฏิเสธก็คงไม่เหมาะ พรุ่งนี้ข้าจะกลับเรือนให้เร็วหน่อย แล้วจะรีบพาอาเยว่กลับมา"
สีหน้าของลี่เซียงฉายความไม่สบายใจ เขาเอื้อมมือมากุมมือนางไว้
"ข้าขอโทษ ท่านแม่เป็นคนหัวแข็งมาแต่ไหนแต่ไร ยากจะเปลี่ยนความคิด เจ้าสบายใจเถอะ เรื่องที่เจ้ากังวลนั้น ข้าไม่ยอมให้เกิดขึ้นแน่"
ลี่เซียงมองลูกสาวที่ยังอยู่ในอ้อมกอดเขา นางเอื้อมมือไปลูบแก้มยุ้ยนั้นเบาๆ ชางเยว่หัวเราะคิกราวกับเมื่อครู่นางไม่เคยร้องไห้มาก่อน เป็นเด็กน้อยที่ไม่รู้จักทุกข์ร้อน ช่างน่าอิจฉาจริงๆ
ชางฉือหมิงอยู่กินอาหารเย็นกับภรรยา เล่าเรื่องราวในวัยเด็กของเขาให้นางฟัง ช่างเป็นเรื่องราวที่ไร้สีสัน มีแต่การร่ำเรียนเขียนอ่าน ยิ่งเขาศึกษาได้แตกฉาน มารดาก็ยิ่งปลาบปลื้มใจ แสวงหาอาจารย
