พอแขกเหรื่อนั่งประจำที่กันดีแล้ว งานเลี้ยงจึงเริ่มขึ้น สุราอาหารชั้นเลิศทยอยยกออกมา เจาซื่อร่วมโต๊ะกับบรรดาฮูหยินตระกูลสำคัญซึ่งล้วนเป็นมิตรสหาย ไป๋ซื่อและลี่หงถูกจัดให้นั่งไกลหูไกลตา ลี่เซียงพอช่วยแม่สามีรับแขกเสร็จแล้วก็พยุงนางมานั่งที่โต๊ะแล้วปลีกตัวไปดูบุตรสาว แขกที่ร่วมโต๊ะปรายตามองร่างสะโอดสะองที่เดินจากไปก่อนจะหันมาเอ่ยกับเจาซื่อ
“ฮูหยินชาง เมื่อครู่เด็กน้อยที่ปรากฏตัวที่หน้าต่างใช่บุตรีของสะใภ้ผู้นี้หรือไม่”
เจาซื่อได้ยินคนเอ่ยถึงหลานสาวก็ดีใจ
“อืม นางเป็นหลานสาวสายตรงคนโตของข้าเอง”
ทุกคนได้ยินเช่นนั้นก็ชื่นชมกันยกใหญ่ ดูจากสีหน้าของเจาซื่อแล้วคงจะทั้งรักทั้งหลงหลานสาวคนนี้มาก ใครๆ ก็รู้ว่าเจาซื่อไม่ชื่นชอบสะใภ้ใหญ่นัก แต่คราวนี้ถึงกับให้นางออกงาน อีกทั้งสีหน้าก็หาได้ฉายชัดถึงความรังเกียจไม่
“นางช่างงดงามเหมือนมารดา โตไปจะต้องเป็นหญิงสาวสะคราญโฉมแน่”
“บ้านข้าก็มีหลานชายอ้ว
