My Girl Bestfriend: Dylan Cole Delavega

CHAPTER 5: My Only World

TWO YEARS LATER

Dylan

"S-Siya ang kidney donor mo...at s-siya rin ang bone marrow donor mo."

"Mahal na mahal ka ni Sam, Dylan...higit pa sa buhay niya."

Until this moment, it was still apparent to me what Alliyah had said about the sacrifices Sam had made for me before she left.

Parang dinurog ng pinong-pino ang puso ko no'ng unang araw na makita ko siya sa kamang ito at hanggang sa ngayon na kasalukuyan ko siyang pinagmamasdan. Hanggang ngayon, makalipas ang dalawang taon ay nananatili pa rin siyang nakahiga sa kama niya at walang malay.

I don't even know if she will wake up yet if she'll ever come back, or if she still wants to see me despite all the stupid things I did to her. Sa buong panahong binalewala ko siya at ni hindi ko man lang siya nabigyan ng pansin at importansya.

I remember the last day I was here in the hospital. I was so excited to leave because I had lived here for almost a year and a half. Besides, Alliyah will be my official girlfriend, but I'm happy to tell Sam I'm doing well.

Ngunit noong makita ko na siya sa kalagayan niyang 'yan, bigla na lamang gumuho ang mundo ko. Ang lahat ng saya ko ay napalitan ng sakit at walang katapusang luha. Lalo na nang malaman ko ang mga ginawa niya para sa akin.

All our childhood memories came back to me, lahat nang pinagsamahan naming dalawa.

Ni hindi ko man lang napansin na maka-ilang ulit na niyang isinakripisyo ang buhay niya para sa akin. Siya ang nagdugtong ng buhay ko at ngayon ay buhay naman niya ang naging kapalit ng lahat ng iyon.

Why, Sam? Why did you do those things? Why did you keep it a secret from me? Bakit hindi mo ipinaalam sa akin ang mga bagay na ito?

"Okay na po, Sir."

I turned to the nurse, who changed Sam's dextrose. I immediately wiped away my tears and returned to Sam's bed.

"Thanks."

From time to time, ay palagi nilang chini-check at mino-monitor ang kundisyon ni Sam kahit dalawang taon na ang nakalilipas. At ngayon ay mag-a-apat na taon na rin akong naririto sa Hospital na ito. Ni minsan ay hindi ko nagawang lumabas at gustuhin man lang.

I can't leave her. "I can't leave you, baby. I'll wait for you to wake up no matter how long, and we'll get out of here together. Hinding-hindi ako mapapagod."

Paulit-ulit kong hinagkan ang mga kamay niya, and I couldn't stop my tears from flowing down my face. I want her to feel like I'm just waiting for her.

"Do you remember we've never been separated? That'll never happen until we're older. At kung sakaling hindi ka na babalik dito, I'll come with you. I'll still come with you, Sam. I swear. Nothing can separate us, not even death."

Niyakap ko siya, at hinayaang muli ang sarili kong makatulog sa tabi niya. Gusto kong sa paggising niya ay ako ang una niyang masisilayan at wala nang iba pa.

***

The days went by.

"Baby, can you hear me? Don't you miss me?... because I do, yes. I f*****g miss you so bad. I miss your voice, kung paano ka manermon sa akin. Kung paano mo ako sawayin, and how you sing to me until I fall asleep. I miss your smiles, too. How you look at and stare at me, na noon ay wala lang para sa akin."

I gently stroked her face and kissed her forehead.

"Hindi pa ba sumasakit 'yang likod mo kahihiga? Nami-miss ka na ng mga pasyalan natin. We haven't been able to travel for almost four years. Pupuntahan natin ang lahat ng lugar na gusto mo. Lilibutin natin ang buong mundong ito nang tayong dalawa lang. Di ba, 'yon naman tayo? 'Yon naman talaga ang gawain nating dalawa, ang mamasyal kahit saan. We're going to take a plane, isn't that what you want? Kahit lahat pa ng plane sa buong mundo ay sasakyan natin, gumising ka lang. Magsisikap ako at bibili tayo ng sarili nating plane. Ipapangalan natin sa kanya ang pangalan nating dalawa. That's a good idea, isn't it?"

I kissed her lips repeatedly. Huli ko siyang naramdaman noong nagpaalam siya sa akin para sandaling umalis.

"Di ba, ang sabi mo sa akin noong nagpaalam ka, babalik ka kaagad? I've been waiting for you, Sam. You're the one I wanted to be with before I had surgery, kasi palagay ako kapag nandyan ka. Sinanay mo 'ko na ikaw 'yong palaging nandyan sa tuwing nagkakasakit ako. Alam kong safe ako at hindi mo pababayaan."

Saglit akong natigilan nang may bigla akong naalala.

"Kaya pala noong bago ako makatulog noong araw nang transplantation ko, naramdaman ko 'yong kamay na huwag sa akin. Alam kong ikaw 'yon, kilala ko ang malambot mong kamay. Kilala ko ang bawat hugis nito."

I paused for a moment when I suddenly remembered something.

"Even though my eyes were closed at that moment and I couldn't open them 'cause of the effect of the medicine that was injected into me, I knew it was you. Ang buong akala ko noon ay nagbalik ka na. I saw your face in my imagination before I fell asleep. 'Yon pala, hindi ka naman pala talaga umalis. Hinding-hindi mo ako iniwan kahit sa anong pagsubok ang dumating sa akin, nandyan ka lagi para sa akin. Pero ako, anong ginawa ko? Sana mapatawad mo 'ko sa mga katangahan ginawa ko sa iyo. I finally realized that you are the one I need more...that you are the one I love more than anyone else, than everyone else. You are the one I can't afford to lose in my life. Kaya bumalik ka na, bumalik ka na mahal ko."

***

I passed again the following days. We only had one scenario. I talk to her every day, more often from time to time.

May isang visitor kasi sa labas na may pasyente rin dito ang nakapagsabi sa akin na ang isang taong comatose daw ay nakaririnig at nararamdaman pa rin ang mga tao sa paligid niya kahit nasa ganyang kundisyon.

I don't know if that's true, but I still tried at gustong-gusto ko rin naman na nakakausap siya gaya lang din ng dati. Kahit sa ngayon ay alam kong wala akong matatanggap na anumang sagot mula sa kanya.

I looked at the door when I heard faint knocks.

"Come in," sagot ko nang mamukhaan ko ang mukha ng babaeng kasalukuyan nang nakasilip sa maliit na siwang ng pinto.

Alliyah.

Niluwagan na niya ang pagkakabukas ng pinto at tuluyan na siyang pumasok na may bitbit na mga bulaklak at basket na puno ng prutas. Ako lang din naman ang kakain ng mga 'yan.

"Hellow," nakangiti niyang bati sa akin.

She was followed behind her by my brother Dominic, who was now her husband. At iniwan na naman nila ang inaanak ko. Tsk.

Tuwing linggo kasi ay hindi sila nakakalimot na dumalaw dito at dinadalhan ako palagi ng mga gamit at pagkain ko dito. Gusto kong makita sa personal ang inaanak ko sa kanila, pero hindi pa siya maaari dito sa hospital, lalo't mahigit isang taong gulang pa lamang siya.

Tanging sa mga larawan ko lamang siya nakikita sa social media.

"Hi," balik kong bati sa kanila.

Dominic gently tapped me on the shoulder. We're okay now after the turmoil that happened to us back then because of our parents and a woman we both loved.

Ngunit sa kaniya pa rin napunta si Alliyah, which I readily accepted because I realized that there was another special woman that I loved more.

If I had loved Alliyah back then, I would have said that only twenty per cent was for her because eighty per cent was for Sam. Hindi ko lang talaga na-realized kaagad ang bagay na 'yan noon.

"How is she?" my brother asked as he examined the pipes and apparatus na nakakabit kay Sam.

"Just like before, nothing has changed yet," I answered softly as I held Sam's hand. "But I'm still not losing hope."

I'll never lose hope as long as her heart keeps beating and breathing.

"Wala bang improvement kahit man lang kaunti? Wala bang sinasabi ang Doctor? Pero sa tingin ko ay nagpi-pinkish na ang balat niya, oh," sagot ni Alliyah habang pinagmamasdan niya ang mga braso ni Sam at mukha.

I stopped and checked Sam's skin as well.

"R-Really?" Para akong si Superman na biglang nagkalakas sa sinabi niya.

"Yeah, look at her nails. She's not as pale as before. Somehow, she's turning pinkish," Dominic replied, so I looked at the nails on Sam's hands.

Damn! It's true! Oh, God!

"Hindi katulad noong huli kaming dumalaw, puting-puti talaga siya. Pero ngayon, medyo pink na. Oh my God, Dylan. Baka ito na ang senyales, magigising na si Sam," napabulalas si Alliyah habang naluluha.

I couldn't control myself either. My feelings are mixed. According to my research on the internet, I kissed Sam's hands, which I constantly massaged so that her blood would flow in her veins.

Kung ano-ano na nga lang ang nahahanap ko doon kung paano ang mga tamang pag-aalaga sa pasyenteng nasa state ng coma.

I always massage her arms, legs, and feet. I also wipe and clean her body, even putting on and changing her catheters and diapers. Shifting her position sa pagkakahiga para daw hindi masanay sa isang posisyon ang katawan niya at hindi mangalay.

"I hope so. I hope so. I can't wait for her to wake up again." I couldn't help but be emotional in front of them. Kung lalaki man ako at pangit tingnan, wala na akong pakialam.

"Basta huwag tayong mawawalan ng pag-asa at palagi tayong magdarasal kay God. Gagaling din si Sam at muling gigising."

I nodded at what Alliyah said.

That is precisely what I always ask of God. I prayed for almost a minute and asked him to heal the woman I love.

***

Lumipas pa ang ilang linggo at tuluyan na ngang kapansin-pansin ang malaking pagbabago sa balat ni Sam. Maging ang magkabila niyang pisngi ay namumula-mula na rin, maging ang mga labi niya.

Ang mga kuko niya ay nagkakulay na rin at para na lang talaga siyang natutulog. Tinanggal na rin ang tubong nakakabit sa kaniya at tanging dextrose na lang ang natira.

"I can't wait for you to wake up again, Sam baby. I miss your smiles and your voice. I miss your cares for me, 'yong mga pag-aalala mo sa akin. But I promise, when you wake up, ako naman ang mag-aalaga sa iyo. I'll make you feel how precious you are to me. I love you so much, baby."

I kissed her forehead and lips again before hugging and crouching beside her.

I suddenly remembered her family.

Noong malaman nila Tita Thelma at Tito Samuel ang nangyari kay Sam ay kaagad silang napasugod dito sa Pilipinas. Halos isumpa nila ako nang malaman nila ang dahilan nang pagkaka-coma ni Sam.

Hiyang-hiya ako sa kanila at nagawa kong lumuhod sa harapan nilang lahat. Maging ako ay hindi ko mapatawad ang sarili ko sa nangyaring ito. Hinayaan nila sa poder ko ang anak nila ngunit hindi ko inalaagaan at binigyan ng importansiya.

Dad explained everything to them. If I had known that, I would never have allowed Sam to sacrifice herself for me.

In case I didn't find my donor, then it would be okay for me not to be treated, as long as I knew she was safe, and her life wouldn't be in danger.

Ngunit paano ko nga ba iyon maiisip noon na maaaring siya nga ang lihim na nagdo-donate sa akin ng mga organs niya kung nakatutok ang pansin ko sa iba?

I was too f*****g stupid to do this to her.

Kung magising man siya at hindi na niya ako mapapatawad ay tatanggapin ko. I deserve to be punished by her. And if I had to kneel down and kiss her feet, I would. Huwag niya lang akong iiwan.

Dahil hindi ko kakayanin ang mawala siya sa akin. She's my only life and my only world. Kung mawawala siya ay mas mabuting mawala na rin ako.

***

Nagising ako sa marahang haplos sa pisngi ko. Antok na antok kong idinilat ang mga mata ko para lang matulala sa nabungaran ko.

"S-Sam? Sam!"