ตอนที่ 2 ความหลัง #2
1003 Words
จากเหตุการณ์ในอดีตวันนั้นองศากลายเป็นคนติดเหล้าอยู่หลายปี ทำงานไปดื่มเหล้าไป ตกเย็นมาก็เมาหนักทุกวัน จนป้าพรกับลุงเข้มรู้สึกเป็นห่วงมาก
ห้องนอนองศา
“เอาเหล้ามา” องศาพูดออกมาแทบจะไม่เป็นคำเพราะฤทธิ์เหล้า
“พอแล้วค่ะคุณองศา” ป้าพรพยายามห้ามและแย่งแก้วเหล้าออกจากมือองศา
“ไม่พอ เอาเหล้ามาอีก ใครกล้าขัดใจกู”
“เพล้ง” องศาเขวี้ยงแก้วเหล้าด้วยความโมโห ลุกขึ้นเดินโซเซกวาดทำลายเข้าของบนโต๊ะภายในห้องนอนแตกกระจายไปทั่วห้อง จากนั้นองศาเดินไปทิ้งร่างลงนอนบนเตียงกว้างอย่างไร้สติและหลับใหลไปโดยไม่รู้ตัว
“โธ่คุณองศา เมื่อไหร่คุณองศาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมคะ ป้าล่ะเป็นห่วงคุณองศาจริงๆ ค่ะ” ป้าพรบ่นพร้อมส่ายหน้าแสดงถึงความเวทนากับสภาพขององศา มือก็เก็บข้าวของที่ตกแตกกระจายทั่วพื้นห้องด้วยความเหนื่อยใจ
………………………………………….
เวลาผ่านไปเกือบสี่ปี กว่าองศาจะกลับมาเป็นคนปรกติได้ เพราะป้าพรกับลุงเข้มพาองศาไปรักษาตัวเพราะอาการติดเหล้า และนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาองศาก็ไม่เคยคิดที่จะรักผู้หญิงคนไหนอีกเลย ชีวิตขององศาทุกๆ วันจะทำงานอย่างหนัก ไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องอื่นเลย
เขากลายเป็นคนที่เกลียดผู้หญิง หัวใจเขาด้านชาจนไม่อยากเข้าใกล้ผู้หญิงอีกเลย แม้กระทั่งในฟาร์มก็ไม่มีคนงานที่เป็นผู้หญิงเลย มีเพียงป้าพรคนเดียวเท่านั้นที่เป็นเหมือนแม่คนที่สองของเขาที่คอยดูแลเขาทุกอย่างมาตั้งแต่เด็ก จนเขาเติบโตมาเป็นคนที่เก่งและมีคุณภาพขนาดนี้
องศาสั่งคนงานทุกคนในฟาร์มห้ามพูดถึงเรื่องราวของแม่และภรรยาเก่าของเขาเด็ดขาดรวมถึงห้ามเอ่ยถึงเรื่องที่จะเอาคนงานผู้หญิงเข้ามาทำงานในฟาร์มนี้ด้วย
คืนนั้นองศาคิดถึงเรื่องราวในอดีตจนรู้สึกปวดศีรษะขึ้นมาอีก เขานอนหลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืน คิดถึงแต่คำพูดของป้าพร
“นี่คุณองศาก็อายุสามสิบห้าแล้วนะคะ ไม่คิดจะมีครอบครัวบ้างหรือคะ”
“แต่ป้าเป็นห่วงคุณองศานี่คะ ป้าก็แก่ลงทุกวันถ้าวันนึงป้าเป็นอะไรขึ้นมาใครจะดูแลคุณองศาล่ะคะ”
เช้าวันต่อมา 09.00 น.
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้ององศาดังขึ้น
“คุณองศาคะ ทำไมถึงยังไม่ลงมาคะ สายมากแล้วนะคะ ป้าเข้าไปได้มั้ย” ป้าพรเอ่ยขึ้นมาแสดงท่าทางเป็นห่วงองศามาก
“คุณองศา” ป้าพรเรียกอยู่นานก็ไม่มีเสียงตอบรับ จึงเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต องศานั่งนิ่งเอามือกุมศีรษะอยู่บนเตียงนอน
“ป้าเรียกทำไมไม่ขานคะ เป็นห่วงแทบแย่ คิดว่าเป็นอะไรไปซะอีก ทำไมวันนี้ตื่นสายจังเลยคะ”
“ผมรู้สึกปวดหัวน่ะครับ”
“เป็นอะไรมากมั้ยคะ ให้ป้ายกกับข้าวขึ้นมาข้างบนมั้ย”
“ไม่ต้องหรอกป้าเดี๋ยวผมลงไปกินเองครับ” องศาพูดเสียงเนือยๆ
“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ แต่คุณองศาลุกไหวใช่มั้ยคะ”
“ครับ ป้าลงไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมตามไป”
“ค่ะ” ป้าพรเดินลงไปชั้นล่างด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงองศา
โต๊ะอาหาร
“นี่คุณองศาเริ่มมีอาการปวดศีรษะขึ้นมาอีกแล้วหรือคะ”
“นิดหน่อยครับ อยู่ดีๆ ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาเฉยเลย”
“คุณองศาเครียดอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“วันนี้คุณองศาไม่ต้องเข้าฟาร์มหรอกค่ะ ให้เจ้ากันต์กับลุงเข้มดูแลแทนก็แล้วกันนะคะ”
“อืม…ผมว่าจะโทรบอกลุงเข้มอยู่เหมือนครับ” ทันใดนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
กริ๊งๆ กริ๊งๆ
“ใครโทรมาแต่เข้าจัง” ป้าพรเดินบ่นไปรับโทรศัพท์
“บ้านคุณองศาค่ะ”
“ขอสายป้าพรหน่อยค่ะ”
“กำลังพูดค่ะ”
“ป้าจ๋า หนูนับดาวเองนะคะ แม่ แม่ ฮือๆ” เสียงปลายสายร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ขวัญเป็นอะไรไปหนูนับดาว ค่อยๆ พูดสิลูก” องศาเงยหน้าฟังอย่างตั้งใจ
“แม่ตรวจเจอเนื้องอกในสมองที่ไม่สามารถผ่าตัดได้แล้วค่ะป้า ฮือๆ”
“ห๊า… โธ่ขวัญน้องรักของพี่” ป้าพรท่าทางตกใจมากเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากหลานสาวที่โทรมาบอกข่าวเรื่องน้องสาว
“คุณป้ามาหาคุณแม่หน่อยได้มั้ยคะ ฮือๆ คุณแม่อยากเจอลุงกับป้าเป็นครั้งสุดท้ายน่ะค่ะ” นับดาวสะอื้นไห้ไม่หยุด
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะลูก เดี๋ยวป้าจะรีบไปหานะ หนูนับดาวทำใจดีๆ ไว้ๆ นะลูก” น้ำเสียงป้าพรทำให้องศาพลอยไม่สบายใจไปด้วย
“มีใครเป็นอะไรไปหรือครับป้า”
“น้องสาวป้าป่วยหนักค่ะคุณองศา ป้าต้องรีบกลับไปดูใจเขาค่ะ”
“ป้าจะทำยังไงดี ใครจะดูแลคุณองศาล่ะคะทีนี้ ป้ากับลุงเข้มต้องไปหลายวันด้วยค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับป้า ผมอยู่ได้”
“งั้นป้าให้กันต์อยู่ช่วยงานคุณองศาก่อนนะคะ ส่วนลุงกับป้าจะไปเยี่ยมน้องสาวหน่อยค่ะ ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร”
“ครับป้า ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ”
“งั้นป้าไปเก็บของก่อนนะคะ”
“ครับ”
องศานั่งใจลอยนึกถึงคำพูดป้าพรขึ้นมาอีกครั้ง
“แต่ป้าเป็นห่วงคุณองศานี่คะ ป้าก็แก่ลงทุกวันถ้าวันนึงป้าเป็นอะไรขึ้นมาใครจะดูแลคุณองศาล่ะคะ”
คิดแล้วองศาก็รู้สึกปวดศีรษะขึ้นมาอีก ในใจองศาพยายามต่อต้านความคิดตัวเองที่จะไม่ยอมมีความรักและครอบครัวอีกเป็นอันขาด พอคิดถึงเรื่องนี้ทีไร องศาจำต้องปวดศีรษะทุกครั้งไป
- Writer
