ตอนที่ 4 เกิดอะไรขึ้น
1197 Words
7.00 น. ห้องครัว
ภายในห้องครัว นับดาวตื่นแต่เช้าเข้าไปทำกับข้าวช่วยป้าพร
“นับดาวยกกับข้าวไปตั้งโต๊ะก่อนเถอะ รีบไปรีบกลับมานะ อย่าโอ้เอ้อยู่ล่ะ”
“ค่ะคุณป้า”
องศาตื่นแต่เช้าเพราะเมื่อคืนไม่ได้กินข้าว เพราะคนงานทำกับข้าวให้ไม่ถูกปาก วันนี้จึงเดินลงมาเช้ากว่าปกติ
นับดาวกำลังวางถาดกับข้าวลงที่โต๊ะอาหาร ทันใดนั้นองศาที่กำลังเดินลงมาจากชั้นบน มองเห็นนับดาวยืนอยู่ที่โต๊ะอาหาร องศาพลันยื่นมือไปกระชากแขนนับดาว จนกับข้าวกระเด็นกระดอนไปทั่ว
“เพล้ง” เสียงถ้วยชามตกพื้นแตกกระจุยกระจาย นับดาวรู้สึกตกใจสุดขีด
“เธอเป็นใคร เข้ามาอยู่ในบ้านฉันได้ยังไง” องศาพูดเสียงเกรี้ยวกราด หน้าตาแดงก่ำเพราะความโกรธ
“โอ้ย ฉันเจ็บนะคุณ” ร่างนับดาวปลิวไปกับแรงกระชากขององศา
“ฉันถามว่าเธอเป็นใคร” องศาตะโกนลั่นบ้าน เสียงดังไปถึงห้องครัว ทำให้ป้าพรและคนอื่นๆ ได้ยิน
“คุณองศา…ตายแล้วนับดาว” ป้าพรรีบวิ่งออกมาหน้าตาตื่น
“ปล่อยฉันนะคะ ฉันเจ็บค่ะ” องศาบิดแขนเรียวเล็กแรงขึ้น นับดาวรู้สึกเจ็บจนน้ำตาคลอเบ้า
“คุณองศาคะ ปล่อยนับดาวเถอะค่ะ ป้าขอร้อง” องศามองหน้าป้าพรด้วยความโกรธ ลุงเข้มกับกันต์วิ่งตามเข้ามาท่าทางตกใจ
“เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นใคร” องศาถามแบบตะโกน สีหน้าโกรธจัด มือยังคงบีบแขนนับดาวแน่น
“หลานสาวป้าเองค่ะ”
“ป้าก็รู้ว่าผมเกลียดผู้หญิง ป้าก็ยังพาเข้ามาในบ้าน ป้าไม่เคยรักผมเลยใช่มั้ย” องศาพูดเค้นเสียงกัดฟันด้วยความโกรธปนน้อยใจ
“รักสิคะ ทำไมป้าจะไม่รัก ป้ารักทั้งสองคนจนป้าต้องให้มาอยู่ด้วยกันนี่ไงคะ” ป้าพรพูดเสียงดัง กันต์กับลุงเข้มยืนลุ้นด้วยความตกใจและกลัวองศาจะทำร้ายนับดาวมากไปกว่านี้
องศาโกรธจนตัวสั่น และเขาก็เริ่มปวดหัวขึ้นมาอีก
“ดี งั้นผมจะพิสูจน์ให้ป้าเห็น ว่าผู้หญิงคนนี้เธอจะมีหัวใจไว้รักใครเหมือนที่ป้ารักเขามั้ย” องศาพูดน้ำเสียงเย็นชาจนน่ากลัว
“และนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมขอสั่งให้เธอทำทุกอย่างให้ผมแทนป้าทั้งหมด”
“แต่ว่านับดาวต้องเรียนหนังสือนะคะ”
“ไม่ต้องเรียน ผมไม่ให้เรียน” องศาบีบแขนนับดาวไม่ยอมปล่อย
“โอ้ย ฉันเจ็บนะคุณ ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ” น้ำตานับดาวไหลออกมาอาบสองแก้ม กันต์มองนับดาวด้วยความสงสาร
“มีความรู้สึกด้วยเหรอ ผู้หญิงอย่างเธอน่ะ” องศาตะคอกเสียงใส่นับดาว
“ผู้หญิงอย่างฉันมันเป็นยังไงหรือคะ ฉันไปทำอะไรให้คุณ คุณถึงได้ทำเหมือนเกลียดฉันมาเป็นสิบๆ ปี” นับดาวพูดจบก็สะบัดแขนวิ่งร้องไห้ไปยังห้องป้าพร กันต์รีบวิ่งตามนับดาวไป องศามองตามด้วยความรู้สึกโมโห องศารู้สึกปวดศีรษะจี๊ดขึ้นมาอีก
“โอ้ย ทำไมปวดหัวอย่างนี้เนี่ย” องศาเอามือทั้งสองข้างกุมศีรษะตัวเอง
“คุณองศาเป็นอะไรมากมั้ยคะ”
“ผมไม่เป็นไร ไปเอากับข้าวมาใหม่ ผมหิว”
“ค่ะๆ” ป้าพรกับลุงเข้มรีบไปเตรียมกับข้าวมาให้องศาใหม่ องศากินข้าวไปรู้สึกปวดศีรษะขึ้นเรื่อยๆ
“โอ้ย..ปวดหัว”
“วันนี้ผมไม่เข้าฟาร์มนะ ให้กันต์ดูแทนผมหน่อยละกัน”
“ครับผม” ลุงเข้มตอบและแสดงท่าทางเป็นกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับนับดาว
“ถ้าเด็กนั่นเสร็จธุระแล้วให้ขึ้นไปหาผมด้วยนะครับป้า”
“คุณองศาคะ ถือว่าเห็นแก่ป้าเถอะค่ะ อย่าทำอะไรนับดาวเลยนะคะ นับดาวเป็นเด็กกำพร้า พึ่งสูญเสียแม่ไป เขาไม่มีใคร ป้าสัญญากับแม่นับดาวไว้แล้วว่าจะต้องดูแลเด็กคนนี้ให้ดี ถ้านับดาวเรียนจบเมื่อไหร่ ป้าจะให้นับดาวย้ายออกจากบ้านหลังนี้ค่ะ”
องศานิ่งฟัง แล้วเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร แววตารู้สึกถึงความเจ็บปวดจากเรื่องราวในอดีตจนยากที่จะยอมรับผู้หญิงได้ ในใจเขาคิดแค่ว่าผู้หญิงจะต้องหลายใจเหมือนกันทุกคน และสามารถหักหลังผู้ชายได้ทุกเมื่อ
ภายในห้องพักนับดาวนั่งร้องไห้บนเตียงนอนของป้าพร
“นับดาวเจ็บตรงไหนหรือเปล่าให้พี่ดูหน่อย” กันต์เดินตามเข้ามาแล้วเดินเข้าไปกอดปลอบนับดาว
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่กันต์ แค่นี้เองค่ะ” นับดาวพูดพร้อมทั้งเอามือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
ลุงเข้มกับป้าพรเดินตามมาสมทบ กันต์ผละออกจากนับดาวแล้วป้าพรก็เดินเข้าไปสวมกอดนับดาวอีกคน
“เจ็บตรงไหนมั้ยลูก ดูซิแขนแป็นรอยแดงหมดเลย โถหลานรักของป้า ไม่น่ามาเจอเรื่องแบบนี้เลย”
“ไม่เป็นไรค่ะป้า นับดาวทนได้ค่ะ”
“รีบให้นับดาวไปล้างหน้าเถอะแก เดี๋ยวคุณองศาก็โกรธอีกหรอก” ลุงเข้มพูดเตือนป้าพร
“นับดาว…ถ้าคุณองศาทำอะไรนับดาว นับดาวบอกพี่นะ พี่จะย้ายออกไปอยู่เป็นเพื่อนนับดาวเอง”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่กันต์ นับดาวขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่ทำให้เดือดร้อนกันไปหมด”
“อย่าโทษตัวเองสิลูก นับดาวไม่ผิดหรอก ล้างหน้าแล้วขึ้นไปหาคุณองศาเถอะ ป้าได้ยินว่าเขาปวดหัวมาก คงให้นับดาวช่วยอะไรสักอย่าง เขาไม่น่าจะทำอะไรหรอก เดี๋ยวป้าจะจัดห้องใหม่ไว้รอนับดาวนะ”
“ค่ะป้า” นับดาวพูดจบก็เดินขึ้นไปบนห้ององศา
“ผมไม่รู้ว่าคุณองศาจะมาไม้ไหนกันแน่นะครับแม่” กันต์เอ่ยขึ้นน้ำเสียงมีความกังวลอยู่ไม่น้อย
“เขาคงไม่กล้าถึงกับฆ่าแกงหรอกลูก แม่บอกคุณองศาไว้แล้ว ถ้านับดาวเรียนจบแม่จะให้นับดาวย้ายออกไปอยู่ที่อื่น ไม่รู้ว่าเขาจะฟังแม่หรือเปล่า”
“ก็เหลือเวลาอีกแค่ปีเดียวเองนับดาวก็จะเรียนจบแล้วนี่นา ยังไงก็ต้องอดทน” ลุงเข้มเอ่ยขึ้นมา
“แต่คุณองศาไม่ให้นับดาวเรียนนี่สิ ฉันจะทำยังไงดี” ป้าพรรู้สึกกลุ้มใจที่หลานสาวจะไม่ได้เรียนหนังสือต่อไปถ้าต้องออกไปอยู่ข้างนอกก็ต้องหางานลำบาก
“แม่ครับให้ผมตามไปดูนับดาวมั้ยครับ” กันต์เดินกระวนกระวาย ถามแม่ด้วยความเป็นห่วงนับดาว
“อย่าเลยกันต์ ถ้าคุณองศารู้เข้า เดี๋ยวจะอาละวาดบ้านแตกอีก มาจัดห้องนับดาวช่วยแม่ดีกว่า”
“ก็ได้ครับแม่”
ทุกคนต่างแสดงความเป็นห่วงนับดาว ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปช่วยกันจัดห้องให้นับดาว
- Writer
