BLOODY VENGEANCE (BxB) (LGBT)

KARANASAN SA BABAE

CHAPTER 16

BLOODY VENGEANCE

BY: Pinagpala (Joemar P. Ancheta)

Lumapit ako sa kanya, Niyakap ko siya. Nakaramdam ako ng kalayaan. Hindi namin pwedeng gawin ni Lance ito sa publiko. Nakakaalangan pa rin sa ibang tao pero kay Joan, walang dapat itago. Tanggap yung ganitong PDA. Yung halik sa labi ay sweet para sa karamihan. May kung anong naramdaman akong saya pero may kaakibat naman na lungkot para kay Lance.

Umuwi akong maraming pangarap para sa amin ni Joan. Nandoon yung excitement na bubuo ng pamilya. Magkakaroon ng anak. Kahit nga pangalan ng bata ay naplano ko na. Basta sobrang saya lang ng pakiramdam. Kahit wala pang nangyayari sa amin parang may something sa aking pagkatao na nagsasabing lalaki ako.

            Nang nasa apartment na ako ay naabutan ko si Lance na nag-aabang sa akin sa labas. Halatang hinihintay niya ako kahit malapit ng mag-alas dose ng gabi.

            “Saan ka galing?” malambing niyang tanong. “Kumain ka na ba?” agad din niyang taon na para bang hindi na mahalaga pang sagutin ko ang una niya sa aking itinanong.

            “Oo, tapos na, Bakit gising ka pa?” balik-tanong ko para hindi na niya maalala pa yung una niya sa aking itinanong. Nahihirapan kasi akong magsinungaling sa kanya pero ngayon, kailangan ko nang aralin lalo pa’t kami na ni Joan.

            “Oo, tapos na rin. Tine-text kasi kita, hindi ka sumasagot. Tumawag ako hindi naman din nagri-ring ang phone mo. Lowbat ka ba?”

            “Oo eh.” Ipinakita ko pa sa kanya ang pinatay ko lang na cellphone ko. Alam na alam ko kasing tatawagan ako at ite-text kung hindi pa ako umuuwi sa lagpas alas-otso. “Halika ka na, matulog na tayo.”

            Hinalikan niya ako ng tatlong beses bilang good night. Ilang sandali lang narinig ko na ang ang kanyang mahinang paghilik. Binuksan ko ang cellphone ko. Sasanayin ko  ang sarili kong magtext o magchat kay Joan ng patago. Aaralin ko na rin ang laging pagbibura ng mga communication naman. Masakit at mahirap ngunit kailangan. Sa isip ko kasi, binnubulong nito na ito ang tama kong gawin sa buhay ko. Pero ang puso ko, ang tinitibok nito ay si Lance pa rin. Ngunit kung magtagal kami ni Joan, kung sakaling naturuan na ng isip ko ang puso ko baka ang lahat ko ay mapupunta na kay Joan. Paano na si Lance na umaasa lang sa akin? Iniasa na niya ang kanyang buong pagmamahal at kinabukasan sa akin. Itinaya na niya ang lahat at wala na siyang iniwan para sa kanyang sarili?

            Nagpatuloy ang tagong relasyon namin ni Joan. Hindi ko dapat ipakita kay Lance na sweet kami ni Joan at ganoon kay Joan, hindi ko pwedeng ipakita ang pagmamahalan namin ni Lance. Mahirap magtago ngunit kailangan.

            Tapos na ang aming Finals ng fourth year kami nang nagpaalam ako kay Lance na gagabihin akong umuwi. Isang Ring lang nang sinagot niya ang tawag ko. Kasama ko si Joan noon. Nakahawak pa siya sa aking bisig habang naglalakad kami palabas ng university.

            “Akala ko pa naman makapanood na tayo ng sine ngayon na tapos na ang exam natin. Akala ko makakapag-Tagaytay man lang tayo. Iyon pala may iba ka pang lakad kasama si Joan.”

            “Bukas na lang, tol. Nakapangako na ako kay Joan na lalabas kami ngayon kasama ng tropa e.”

            ‘Eh di sumama na lang ako, kaysa mag-isa na naman ako sa bahay.”

            “Hindi mo naman kasi kilala yung ibang kasama natin.”

            “Paanong hindi e kaklase ko rin naman sila. Oo, hindi ako palakaibigan, hindi ko sila nakakakuwentuhan at hindi rin ako mahilig sumama sa ganyang mga lakad pero kilala naman nila ako.”

            “Lance naman, hindi ba pwedeng lumabas naman ako na hindi tayo magkasama? Nakakasawa na kasi eh.”

            “Ano? Ilang beses na ba kayong lumalabas ni Joan na hindi ako kasama? Ilang beses ka na bang umuuwi nang gabing-gabi na? Tapos, sasabihin mo sa akin ngayon na nakakasawa? Sawa ka na ba sa akin?”

            “Ayaw kong makipagtalo. Mag-usap na lang tayo pag-uwi ko. Lance naman, sa’yo pa rin naman ako uuwi. Bigyan mo naman ako ng oras na mag-enjoy muna kasama ng iba. Bukas sige, sasamahan kita kung saan mo gustong pumunta, Ibigay mo na lang munsa sa akin ito.”

            Bigla niyang pinatay ang tawag. Alam kong paraan niya lang iyon para hindi na dadami pa ang masasakit na salitang masabi namin sa isa’t isa. Ganoon siya. Hindi siya makikipagtalo ng makikipagtalo sa akin. Sasabihin niya ang gusto niyang sabihin saka siya mananahimik o bigla na lang lalayo kapag hindi ko sinunod ang gusto niya o hindi ko tinatanggap ang sasabihin niya.

            “Okey lang ba? Hindi ba siya galit?”

            “Syempre galit pero ano naman ang magagawa niya?”

            Huminga siya ng malalim, “Kailan mo ba kasi balak sabihin sa kanya na tayo na?”

            “Hindi ko pa alam.”

            “Hindi mo pa alam? Sean, ilang buwan na tayo. Nakakapagod din magtago. Baka naman pwede mo nang sabihin na sa kanya ang tungkol sa atin para masimulan na rin niyang magmove-on.”

            “Darating din tayo doon. Huwag kang mag-aalala.”

            “Kailan?”

"Basta. Do you trust me?"

" Yes, I trust you pero habang pinapatagal natin ito, lalo lang siyang masasaktan at lalo rin akong mag-iisip kung kaya mo ba talaga siyang iwan.”

“If yoou trust me, then please give me all. Susunod ako sa usapan natin na hihiwalayan ko si Lance but please, sumunod ka sa usapan natin na ngayon mo na ibibigay ang sarili mo sa akin. Baka makatulong din sa akin to decide na iwanan na siya. Gusto kong maramdaman ang kaibahan. Ngayon na mahal kita, baka mas mamahalin pa kita kung alam ko ang kaibahan ng lalaki sa babae sa kama. Basta, please do trsut me on this.”

“Okey sige. Hindi ako sasama sa'yo kung wala akong tiwala. Ikaw, do you really love me?"

"Hindi ako magsisinungaling kay Lance ng ganito, hindi ikaw dapat ang kasama ko kung hindi kita mahal. Hindi ako mukhang nasisiraan na ng ulo kung hindi kita mahal."

Kumain na muna kami. Nanood ng sine at nagpasyang uuwi na sa kanila para gawin an gaming napag-usapan. Alam kong paraan lang ni Joan ang panonood ng sine para humaba pa ang oras. Alam kong nagdadalawang isip siyang ibigay sa akin ang kanyang pagkakabae pero determinado akong maranasan ngayong araw na ito ang pakiradmam ng tumitira sa babae. Gusto ko nang malaman ang kaibahan. Matagal ko nang gustong gawin ito at laging tumatanggi si Joan. Hanggang nabuo ang usapan namin na gagawin na namin pagkatapos ng aming finals.

Sinuong namin ang malakas na ulan pag-uwi dahil wala kaming dalang payong. Nang nakasakay na kami ng taxi papunta sa apartment niya ay mas humigpit ang yakap niya sa akin dahil sa lakas ng aircon ng taxi. Basa an gaming mga uniform at ibang mga gamit sa school. Mabuti na lang tapos na ang aming finals.

Pagkarating namin sa tinutuluyan niya ay ipinasok na muna niya an gaming mga gamit sa school sa loob ng kanyang apartment. Lumabas siya at dumiretso kami sa parang maliit na garden ng kanyang inuupahang apartment. Basa na rin lang kami ng ulan kaya magpakabasa na rin lang muna kami. Kami lang naman ang tao roon.. May bench doon kaya doon muna kami umupo habang ini-enjoy namin ang ambon. Tumingin ako sa paligid. Malalim na ang gabi at may kalakasan din ang ulan kaya wala akong nakitang iba pang naroon. Amin ang gabi. Sarili namin ang mundo. Nagkatitigan kami. Humawak siya sa aking braso pataas hanggang sa aking balikat at tumigil iyon sa aking pisngi. Hinawakan ko siya sa puwit saka ko biglang hinila para maglapat ang aming katawan. Tumaas ang palad ko mula sa puwitan niya hanggang sa kaniyang batok. Kulog ang dinig ko sa lakas ng t***k ng aming mga puso, pakiramdam ko sumasabay sa ulan ang pagkidlat ng di namin mapigilang pagpupumiglas ng ilang beses nang binalak kong aming pagtatalik. Nang naglapat ang aming mga labi, pakiramdam ko tumigil ang ulan, lumiwanag ang mundo. Iyon ang sandaling hinihintay ko, sandaling masasabi kong...KATOTOHANAN!

Walang pagmamadaling naganap. Nakatingin ako sa kaniya habang tinutulungan ko siyang tanggalin ang butones ng kanyang blouse na uniform. Tinulungan din niya akong tanggalin ang butones ng aking polo shirt na uniform. Hanggang sa natanggal na namin iyon. Nakita ko ang kanyang malusog na dibdib na kumikintab dahil basa ito at kumikintab dahil sa ilaw. Lumapit kami sa bench. Pagkataas ko ng aking sando ay mabilis ko siyang hinalikan sa labi pababa sa kanyang leeg at tumigil sa kanyang malulusog na dibdib. Tumagal ako sa pinkish na korona ng kanyang pagkakabae. Doon ko naramdaman ang tuluyan ng pagwawala ng aking alaga. Hinayaan ko siyang gawin din sa akin ang ginawa kong iyon sa kanya. Umupo siya sa bench at bumaba ang kaniyang halik sa aking tiyan pababa hanggang sa nagtulungan na kaming tanggalin ang belt ko at butones ng aking pantalon. Pagkababa niya sa zipper magkasama na niyang ibinaba ang pantalon at brief. Muling dumantay ang mainit niyang labi sa aking puson pababa doon. Nasabununtan ko siya. Napapikit ako sa ginagawa niya sa akin. Napapamura sa sarap ng kaniyang paghagod mula ulo hanggang sa pinakapuno. Napapakagat ako sa aking labi. Hinuhugot ng bawat sarap na iyon ang mga himaymay ng aking lakas. Ngunit ayaw ko nang ako lang ang nakakaramdam ng kaluwalhatian ng pag-ibig. Gusto kong sabay naming aabutin ang pedestal ng kaligayahan. Hinawakan ko ang pisngi niya. Hinugot ko ang akin sa kaniyang bibig at muli ko siyang hinalikan sa labi. Pinahiga ko siya sa bench at ako din ang sumampa sa kaniyang kabuuan. Habang pinaliliguan ko ng halik ang kaniyang nakakahuhumaling na katawan ay hinuhubad ko ang kaniyang pantalon na uniform ng mga babaeng engineering. Nang maibaba ko iyon ay saka ko din ginawa ang ginawa niya sa akin kanina. Dahan-dahang pagpasok ng aking dila sa kanyang bukana. Pinilit kong huwag magmadali kahit pa gusto ko na siyang pasukin. Dahil unang pagkakataong gawin ko iyon ay hindi ko talaga kinakaya. Inilayo ko muli iyon sa aking labi at huminga ng malalim. Ramdam kong nagugustuhan niya ang ginagawa ko dahil sa higpit ng pagkakahawak niya sa aking braso at ang paulit-ulit niyang pagmumura sa gitna ng kaniyang di mapigilang pag-ungol. May kaibahan sa amin ni Lance. Hindi ko alam kung bakit si Lance ang nasa isip ko habang ginagawa namin iyon. Kung bakit parang si Lance ang gusto kong makaniig. Pero kailangan kong labanan. Nasanay lang ako kay Lance. Hinahanap ko lang yung nakasanayan kong sarap kasama niya. Pasasaan din at magugustuhan ko rin ang kaibahan ng ginagawa naming ito ni Joan. Pumikit ako. Kailangan kong manindigan na si Joan na ‘to at hindi si Lance.

Hindi kami nag-uusap. Ang mga patak ng ulan ang piping saksi sa ginagawa naming pagtuklas sa mundo. Walang kahit anong katagang namumutawi ng aming labi bukod sa pag-ungol at pagmumura dahil sa kaluwalhatian ng aming pag-iisa. Pumatong ako sa kaniya at dahan dahan, ingat na ingat kong ipinasok sa kanya ang aking p*********i. Nang tinanggap ng kanyang perlas ang puno ng aking bandila ay napakagat siya sa aking balikat. Alam kong nasasaktan siya. Ako man ay sadyang nasisikipan din. Wala na kaming ibang iniisip no'n kundi ang paligayahin ang isa't isa. Ibigay ang nararapat. Walang dapat maiwan. Kailangang sabay naming marating ang rurok ng kaligayahan.

"Seaannnn Shetttt! Hayan na! Ohhh f**k!" napalakas niyang sinabi sa gitna ng kaniyang ungol.

"Ako din mahal ko. Hayan na! Ang sarrrrrapppp ! Putcha Hayan na!!!"

Kasabay ng malalim na paghugot namin ng sunud-sunod na malalim na paghinga ay ang pag-unat ng aming mga binti. Panginginig ng buo naming katawan at ang ungol na nagpapatunay na sa wakas ay nagkaroon din ng katuparan ang laging nauunsiyami naming pagkamit ng kaluwalhatian ng aming pag-iibigan. Noon alam ko na. Pwede rin pala akong lumigaya sa babae ngunit sa sulok ng aking isip at puso, parang nakikita ko si Lance na lumuluha.