บทที่ 13
บัวชมพูปฏิเสธแต่รอยยิ้มกลับเกลื่อนใบหน้าเมื่อศาสตราซุกไซ้จมูกและริมฝีปากหยักหนาไปตามลำคอขาวผ่อง มือของเขากดก้นกอยหนั่นแน่นดันสะโพกผายเข้าไปชิดช่วงกลางลำตัว เบียดคลึงจนทุกอณูแนบชิดแทบไม่มีที่ว่างให้ละอองความเย็นของน้ำตกเสียงสาดซ่าลอดผ่านไปได้เลย
สักครู่หญิงสาวกลับเป็นฝ่ายนำเสนอริมฝีปากให้เขา ไล้กลีบปากนุ่มไปบนริมฝีปากของชายหนุ่มและลิ้มเลียรสชาติเค็มนิด ๆ บนสันกรามและใบหน้าคร้ามเข้ม
บัวชมพูแทรกลิ้นเข้าไปในปากของศาสตราเหมือนหิวกระหาย เสียงหอบหายใจของเธอดังอยู่ชิดใบหูของชายหนุ่ม ความร้อนจากลมหายใจอุ่นราดรดไปบนใบหน้าหลอเหลา
“ซีนิธ...อยู่นิ่ง ๆ นะคะ”
เสียงร้องขอจากหญิงสาวทำให้ร่างสูงใหญ่นิ่วหน้าเพราะไม่คิดว่าเธอจะเป็นฝ่ายนำเสนอให้เขา ตั้งแต่คืนแรกศาสตราก็เห็นว่าเจ้าสาวของเขาเอียงอายแค่ไหน แต่วันนี้เหมือนมีประกายไฟจุดอยู
