บทที่ 17
บัวชมพูถอนหายใจเมื่อความสุขถึงขีดสุดผ่านไปไม่ถึงนาที แต่หญิงสาวก็รู้สึกประหลาดใจที่ศาสตรายังคงขยับแท่งทองอันแข็งขึงเข้าออกอยู่ในตัวเธอ เขาทั้งอึดทั้งทนเหมือนม้าศึกไม่มีผิด
“พ่อเลี้ยงขา...ทำไมถึงได้...ทนแบบนี้ล่ะคะ”
หญิงสาวถามเขาเสียงหอบพร่าขณะที่ร่างทั้งร่างยังโยกโยนไปตามแรงกระแทกที่ไม่มีเบาลงเลย รอยยิ้มทรงเสน่ห์จุดขึ้นบนริมฝีปากหยัก ถึงเขาจะอยู่ในท่าทางที่กำลังร่วมรักกับเธอแต่บัวชมพูก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเขายิ่งดูหล่อเหลามากแค่ไหน
“บัวชอบรึเปล่าล่ะ” เขาถามกลับและยื่นริมฝีปากเข้าไปจุมพิตหญิงสาวพร้อมกันกับที่ยังขยับสะโพกไม่ยอมหยุด บัวชมพูยิ้มเอียงอาย
“ชอบซีคะ...ดูซี...บัวน่ะ...เสร็จคุณไปตั้งสองครั้งแล้ว...แต่คุณ...ก็ยังทนอยู่เลย”
“เอาอีกสักครั้งมั้ย เมียจ๋า”
“เรียกบัวว่ายังไงนะคะ” หญิงสาวแส
