BAD RETURN ทวงคืน (รัก) 25+

5 เจอกัน (อีก)

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...

'สั่งงานโคตรเยอะ' เสียงโดมบ่นหลังจากที่อาจารย์การสอนสั่งทำรายงานของนักศึกษาปีสี่ ซึ่งมะเดี่ยวเองก็แสดงสีหน้าเซ็งไม่ต่าง ขณะที่เวคินทร์ที่ถึงแม้จะมีความรู้สึกเบื่อหน่ายไม่ต่างจากเพื่อน ทว่าเขากลับไม่บ่นอะไรออกมา เพราะถึงจะเบื่อกับการทำรายงานสรุปการเรียนแค่ไหน แต่เขาก็มักจะทำออกมาได้เป็นอย่างดี ถึงจะมีเกเรไปบ้าง แต่การเรียนของทายาทตระกูลดังก็ไม่ได้แย่ไปกว่าใคร เขามีความรับผิดชอบค่อนข้างสูง

'ยังดีที่ให้เวลาทำเป็นเดือน' เวคินทร์เอ่ย

'น่าจะให้ส่งเทอมหน้าไปเลย'

'ไอ้เวร นั่นก็เกินไป' มะเดี่ยวอดไม่ได้ที่จะหันไปพูดใส่โดมที่เอ่ยออกมา ก่อนที่เวคินทร์จะหัวเราะยิ้มไปกับท่าทีของเพื่อนทั้งสอง

'กูเซ็ง' โดมยังคงพึมพำ ตามด้วยเสียงของมะเดี่ยว

'กูก็ไม่ต่าง'

'งั้นคืนนี้ไปผ่อนคลาย' เวคินทร์เสนอแนะ ทำให้เพื่อนสองคนที่ได้ยินรีบหันไปเห็นด้วยกับร่างสูงทันที

'มันต้องงี้ดิ มึงรู้ใจกูมาก!' โดมบอก

'ใช่! กูอยากออกมานานแล้ว ไอ้ห่า ร้านเดิมไหม?'

'เฮ้ย ๆ เราลองเปลี่ยนบรรยากาศบ้างดีไหม'

'?' มะเดี่ยวกับเวคินทร์หันมองหน้าคนเสนอไอเดียสีหน้าสงสัย

'ร้านเพื่อนของเพื่อนกูเอง ร้านดีนะเว้ย สาว ๆ เด็ด ๆ เพียบ'

'เออ เปลี่ยนบ้างก็ดี กูเบื่อที่จะเจอแต่เด็กมหา'ลัยเราแล้ว' มะเดี่ยวเอ่ยอย่างเห็นด้วย ก่อนที่ทั้งสามจะตกลงไปยังร้านที่โดมเสนอ จนผ่านไปพักใหญ่ สามหนุ่มก็เดินตรงเข้าไปยังโซนวีไอพีที่ถูกจองไว้

'เออ ร้านไม่แย่' มะเดี่ยวพูดพร้อมกับจ้องมองไปยังบริเวณรอบ ๆ ร้านเหล้าชื่อดังของอีกย่านหนึ่งที่พวกเขาไม่ค่อยได้ลองเข้ามา ทว่าขณะที่สามคนกำลังนั่งพูดคุยสลับกับดื่มแอลกอฮอล์กันอยู่

'เฮ้' เสียงใครบางคนดังขึ้น ทำให้ทั้งสามหันมอง ก่อนจะเห็นร่างสูงหน้าตาดีของคนคนหนึ่งเดินเข้ามา

'เพื่อนไอ้ริทใช่ไหม?' ชายคนนั้นถาม โดมจึงพยักหน้าตอบ

'อืม'

'ฉันนิค เป็นเจ้าของที่นี่ เพื่อนไอ้ริท'

'อ๋อ'

'ขอบคุณที่มากันนะ ขาดเหลืออะไร บอกได้ตลอดเลย บอกว่าเป็นเพื่อนคุณนิค'

'โอเค ขอบใจมาก'

'ฮ่า ๆ ยินดี' ว่าแล้ว นิคก็เดินออกไป มะเดี่ยวที่เห็นท่าทีจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ย

'วางมาดเอาเรื่องนะ'

'กูนึกว่ากูคิดไปคนเดียว' โดมบอก ซึ่งเวคินทร์ก็นั่งนิ่งไม่ได้สนใจอะไร เจ้าของใบหน้าหล่อจ้องมองไปยังบริเวณรอบ ๆ ร้านดังด้วยสีหน้าท่าทีปกติ โดยก็มีหญิงสาวหลายคนส่งสายตาให้เขาอยู่พอสมควร ทว่าชายหนุ่มยังไม่เจอสายตาที่ถูกใจแม้แต่น้อย กระทั่ง...

'ทำอะไรคะ' เสียงเด็กเสิร์ฟคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลเอ่ยถามลูกค้าชายวัยกลางคนที่พยายามเหมือนจะเข้ามาสัมผัสร่างกายของเธอ ท่าทีเอาเรื่องกับแววตาไม่ยอมคน รวมถึงใบหน้าสวยคุ้นเคยนั้นทำเอาเวคินทร์ไม่อาจที่จะละสายตาไปได้ หญิงสาวที่เขาไม่ได้เจอกับเธอเลย หลังจากที่เธอคืนเสื้อให้กับเขา

'ไปโม พอ ๆ กลับไปทำงาน' หญิงสาวคนหนึ่งที่เหมือนจะเป็นผู้จัดการของที่นี่รีบเข้ามาเอ่ยห้ามพร้อมกับดึงร่างสวยของรุ่นน้องพาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งเวคินทร์ก็มองตามไปอยู่อย่างนั้น

'มองอะไรวะ' โดมที่นั่งคุยเรื่อยเปื่อยอยู่กับมะเดี่ยวหันถามเพื่อนตัวสูงที่เอาแต่มองตามอะไรบางอย่างไปอยู่ด้วยสีหน้าสงสัย

'เปล่า' เจ้าของใบหน้าหล่อที่ได้สติตอบกลับ ก่อนจะผละสายตากลับมาดังเดิม ทว่าภายในใจกลับแอบลอบยิ้มไปกับการได้กลับมาเจอกับร่างสวยในวันนี้อีกครั้งอย่างบอกไม่ถูก

หลายชั่วโมงผ่านไป...

'ร้านจะปิดแล้วว่ะ กลับกันเลยไหม' เสียงโดมถามขึ้น

'อืม' เวคินทร์ที่รู้สึกกรึ่ม ๆ แล้วจึงพยักหน้าตอบ ขณะที่มะเดี่ยวนั้นนอนหมดสภาพอยู่บนโซฟา

'ภาระกูอีก ไอ้เวรนี่' โดมพึมพำ ก่อนที่สองคนจะพากันช่วยพยุงร่างของมะเดี่ยวที่ดื่มไปอยู่ไม่น้อยตรงไปยังรถของโดมที่อยู่ไม่ไกล ซึ่งโดมกับมะเดี่ยวอยู่คอนโดเดียวกัน ทำให้สองคนต้องกลับด้วยกันอยู่ทุกครั้งโดยมักจะสลับกันว่าใครจะเป็นคนเมาได้สุดในวันไหน อย่างวันนี้มะเดี่ยวเมาสุด โดมก็จะต้องเป็นคนรับหน้าที่ไปส่งเพื่อน แต่ถ้าวันไหนโดมเมาสุด วันนั้นก็จะต้องเป็นหน้าที่ของมะเดี่ยว

'ไปได้ใช่ไหม' เสียงเวคินทร์ถามโดมด้วยความห่วงใยหลังจากที่ช่วยพยุงมะเดี่ยวมาจนถึงรถ

'เออ กูกลับได้ มึงไปเถอะ'

'อืม' เจ้าของใบหน้าหล่อจึงพยักหน้าตอบรับคำบอกของเพื่อน สองเท้าหนักค่อย ๆ เดินกลับไปยังรถคันหรูของตัวเองที่จอดอยู่อีกฝั่ง ทว่าขณะที่กำลังเดินจะผ่านป้ายรถประจำทางนั้น

เอี๊ยด!

เสียงรถสปอร์ตของใครบางคนขับเข้ามาจอดยังป้ายรถประจำทางอย่างรวดเร็วพร้อมกระจกรถราคาแพงที่ค่อย ๆ เลื่อนลง...

(กลับหรือยัง)

'กำลัง'

(ทำไมวันนี้กลับดึกจังอะพี่โม)

'ก็ปกติของทุกวัน'

(จริงเหรอ แต่ทำไมรันรู้สึกเหมือนวันนี้ดึกกว่าปกติ)

'เพราะคุณเคลวินยังไม่กลับละสิ แกเลยเพ้อเจ้อไปคนเดียวแบบนี้ ฉันก็กลับตีหนึ่งกว่า ๆ แบบนี้ตลอด' เสียงโมนากรอกเสียงตอบกลับรุ่นน้องคนสนิทด้วยท่าทีปกติขณะที่กำลังยืนรอรถแท็กซี่อยู่ตรงป้ายรถประจำทาง ซึ่งในตอนนั้นเอง...

เอี๊ยด!

อยู่ ๆ รถสปอร์ตคันหรูของใครบางคนก็ขับเข้ามาจอดยังป้ายรถประจำทางที่ร่างสวยยืนอยู่ด้วยความรวดเร็วพร้อมกระจกรถราคาแพงที่ค่อย ๆ เลื่อนลงเผยให้เห็นใบหน้าดูดีนั้น

'แค่นี้ก่อนนะ' เรียวปากสวยบอกปลายสายพลางกดตัดสายมองไปยังชายที่อยู่ฝั่งด้านคนขับ

'ขึ้นมาสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง' นิคเอ่ยบอกพนักงานสาวร้านเหล้าของตัวเองแววตาฉายออกมาถึงความสนใจที่ร่างสวยไม่ปกปิด และเขา...สนใจเธอมานานแล้ว โมนาเองก็รับรู้ทุกความรู้สึกพวกนั้น

'ไม่เป็นไรค่ะ'

'ไม่เอาน่า แค่ไปส่งบ้านเอง'

'ฉันกลับเองได้'

'แต่ฉันอยากไปส่ง' ชายหนุ่มยังคงยืนยันคำเดิม สร้างความอึดอัดใจให้กับหญิงสาวอยู่ไม่น้อย เธอจะแข็งกร้าวใส่เขาเกินไปก็ไม่ได้ เพราะงานที่เธอได้จากร้านเขา มันคือรายได้หลักของค่าใช้จ่ายทุกอย่างที่เธอมี

'โมนา ฉันแค่อยากไปส่งเธอเอง'

'เกรงใจคุณนิคเปล่า ๆ’

'เกรงใจอะไร ฉันบอกอยู่นี่ไงว่าอยากไปส่ง' เสียงทุ้มเริ่มเข้มขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งร่างสวยก็เอาแต่ยืนเงียบอยู่อย่างนั้นสีหน้าฉายออกมาถึงความอึดอัดที่มี โดยในตอนนั้นเอง...

'อยู่นี่เองเหรอ' เสียงใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลังทำให้โมนาหันไปมอง แล้วก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อพบว่าคือเวคินทร์ที่เดินเข้ามา

'ฮ...ฮะ...'

'ทำไมมารออยู่ตรงนี้ รถฉันจอดอยู่โซนเอ' คำพูดของอีกคนทำให้หญิงสาวเริ่มรับรู้

'อ้อ จริงด้วย ฉันลืมน่ะ'

'รู้จักกันงั้นเหรอ' เสียงนิคถามน้ำเสียงสงสัย เพราะเขาจำเวคินทร์คนที่เป็นเพื่อนของเพื่อนเขาได้

'อืม นี่แฟนฉันเอง'

ขวับ!

โมนารีบหันไปจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่ตอบกลับเจ้าของร้านที่เธอทำงานอยู่ในทันที ทว่าเวคินทร์ยังคงแสดงท่าทีนิ่งเรียบออกมา

'จริงเหรอโมนา เธอมีแฟนแล้วงั้นเหรอ' นิคถามด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ แถมคนที่เป็นแฟนของหญิงสาวที่เขาหมายตายังเป็นคนไม่ใกล้ไม่ไกลตัวเขา

'ก็...อืม มีแล้ว'

'แล้วทำไมไม่เคยเห็นมารับมาส่งเธอเลย?' คำถามของนิค ทำให้โมนาชะงักมองหน้าเวคินทร์ต้องการให้เขาช่วย

'พอดีเราเพิ่งคบกันน่ะ เพิ่งตกลงเป็นแฟนกันวันนี้ ปกติแค่คุย ๆ ดูใจกัน' คนตัวสูงตอบกลับด้วยท่าทีนิ่งเฉยไร้ซึ่งความดูกังวลใด ๆ ก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปจับมือสวยของร่างบางที่ยืนอยู่

'ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกเราขอตัวก่อนนะ ฉันต้องไปส่งแฟนฉัน' สิ้นเสียงทุ้มนิ่งบอก ร่างสูงก็พาหญิงสาวเดินออกไปในทันที ท่ามกลางสีหน้ายังคงงุนงงอยู่ของโมนา โดยไม่นาน เสียงรถสปอร์ตราคาแพงก็ถูกขับออกไปด้วยความรวดเร็ว บ่งบอกได้ถึงความหัวเสียที่มี เป็นจังหวะที่โมนาได้สติพอดี

'เขากลับไปแล้ว' ริมฝีปากสวยบอกพร้อมกับก้มลงมองยังมือแกร่งที่ยังคงจับมือสวยของตัวเอง เวคินทร์ที่เห็นแบบนั้นจึงผละปล่อยออก

'ถึงจะไม่รู้ว่านายมาได้ยังไง แต่ยังไงก็...'

'...ขอบคุณ' หญิงสาวบอกด้วยความโล่งใจที่หลุดพ้นออกจากสถานการณ์อึดอัดได้พลางทำท่าจะเดินกลับไปยังป้ายรถประจำทาง ทว่า...

'จะไปไหน'

'ฮะ?'

'เธอกำลังจะเดินไปไหน'

'กลับบ้านไง'

'ด้วยการเดิน?'

'ใครจะบ้าเดิน ก็รอรถแท็กซี่สิ'

'เดี๋ยวฉันไปส่ง'

'ไม่เป็นไร แค่นายมาช่วยเมื่อกี้ก็ขอบคุณมากแล้ว' พูดจบ สองเท้าเรียวก็ยังคงจะสาวเท้าเดินตรงออกไปอยู่อย่างนั้น

หมับ!

เสียงมือแกร่งเอื้อมเข้าไปคว้าเข้าที่เรียวแขนสวย ทำเอาคนที่ถูกคว้าไว้ชะงัก

'ฉันจะไปส่ง' ปากหนาย้ำบอกอีกครั้ง

'ก็บอกว่าไม่เป็น...'

'ถ้าเขายังดักอยู่ เธอจะทำยังไง'

'...'

'คิดว่าที่เราพูดไปเมื่อกี้ เขาจะเชื่อง่าย ๆ งั้นเหรอ' คำพูดจากร่างสูง ทำเอาคนที่ได้ยินเอาแต่ยืนนิ่งคิดตาม มันก็จริงอย่างที่เขาพูด แต่ยังไง...

'ถ้าไม่เชื่อก็ช่างสิ ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องจริงอยู่แล้ว'

'งั้นก็มาทำให้มันเป็นเรื่องจริงสิ'

'ฮ...ฮะ?'

'ยังไงเขาก็เป็นเพื่อนของเพื่อนฉันอยู่แล้ว ยังไงเดี๋ยวพวกเพื่อนฉันก็ต้องรู้'

'แล้วยังไง นายก็แค่บอกความจริงไป...'

'ตอนนี้ฉันไม่ได้มีใคร'

'ฮะ?'

'ฉันเป็นแฟนเธอได้ ถ้าอยู่ในนามแฟนฉัน เขาจะไม่กล้ายุ่งกับเธออีก' คนตัวสูงเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ร่างสวยที่ได้ยินจึงชะงักนิ่งคิดตาม เพราะท่าทีของนิคเมื่อกี้ก็ดูยำเกรงต่อเวคินทร์จริง ๆ

'ถ้านายไม่ติด งั้นฉันก็ไม่ติด' หญิงสาวตอบกลับท่าทีหมายมั่นพึงพอใจ เพราะเธอเองรู้สึกเหนื่อยกับความอึดอัดใจอยู่ไม่น้อยกับท่าทีและการคุกคามจากเจ้าของร้านเหล้า...