Lollipop 1
1214 Words
Lollipop 1
“ยิ้ม เย็นนี้ทานข้าวด้วยกัน อยากประทะชาบู” เสียงอ้อนๆ ของกู๊ดเพื่อนสนิทในกลุ่มเอ่ยชวน กลุ่มเรามีแค่ไม่คนหรอกแต่ถึงคนจะน้อยแต่ก็สนิทกันมากๆ เลยนะ กลุ่มเรามีทั้งหมดสี่คน ก็จะมีฉัน กู๊ด คนที่ชวนทานชาบูนั่นแหละ อีกสองคนก็จะเป็น เอส ที่กำลังส่องผู้ชายที่เดินผ่านไปมา ส่วนอีกคนชื่อบอสมันกำลัง เอ่อ เล่นเกมอยู่ เสียงด่าคนในเกมแบบฮาร์ดคอมากเลยล่ะ
“ว่าไงๆ ไปนะ” กู๊ด ถามย้ำ
“ก็ได้ๆ ยังไงก็ไม่มีเรียนต่อแล้วนี่นา”
“เย้! พวกแกไปด้วยกันนะชาบูกัน”
“ได้ๆ พี่แกไปไหมอ่ะ อาหารตาฉัน” เอส หันกลับมาถามกู๊ดแววตาเป็นประกาย
“ไม่รู้อ่ะ ช่วงนี้ต้องทำงานด้วย กลายเป็นผีดิบแล้วล่ะ” กู๊ดเองก็เริ่มนินทาพี่ชาย ฉันเองก็พอจำหน้าได้ว่าพี่ชายกู๊ดหน้าตายังไง
“เสียดายอ่ะ อยากเห็นหน้าหล่อๆ พี่แกกับเพื่อนเขา”
“อันนี้เกินไปแล้ว แต่เดี๋ยวจะลองถามพี่ไม่รู้นะว่าจะว่างไหม”
“ถามเลยๆ” ฉันปล่อยให้เพื่อนทั้งสองคุยกันไปส่วนตัวเองก็ฟุบหน้าลงบนท่อนแขน เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับเลยทั้งคืนไม่รู้เป็นอะไร ดีหน่อยที่วันนี้มีเรียนแค่ช่วงเช้าเท่านั้นตอนบ่ายเลยถือว่าสบายไป ฉันคิดไว้ว่าจะกลับไปนอนแหละ
“ว้าว ยินดีด้วย พี่เกรทกับเพื่อนว่างพอดี เจอกันเย็นนี้นะ” กู๊ดหัวเราะคิกๆ ตามด้วยเอสที่หัวเราะตาม พวกมันก็อย่างนี้แหละ หัวเราะได้ทั้งวัน บางทีสนุกหน่อยใบไม้ล่วงก็นั่งหัวเราะกันแล้ว กลัวเหลือเกินว่าจะมีคนโทรแจ้งโรงพยาบาลมาพาตัวพวกฉันไปรักษา
“ยิ้ม รายงานเมื่อวานอ่ะเราเอาไปส่งแล้วนะเว้ย” บอสเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า เงยหน้าบอกฉันเสียงจริงจัง
“โอเค จะกลับกันเลยไหม” ฉันง่วง...
“อ้อ กลับเลยๆ เจอกันเย็นนี้ร้านใหม่นะ ไปชิมมาแล้วอร่อยสุดๆ เดี๋ยวส่งโลให้”
“ตามนั้น ปะ แยกย้าย” ฉันกับเพื่อนแยกกันที่หน้าคณะ เพราะเพื่อนขับรถกันมาเอง ส่วนฉันคอนโดอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมากเท่าไหร่ ส่วนมากจะเดินเอาหากวันไหนรีบๆ ก็นิ่งวินฯ วันนี้ครึ้มๆ อากาศดี ฉันอยากจะเดินเล่นไปเรื่อยๆ มากกว่านั่งรถน่ะ
ใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะกลับมาถึงคอนโดที่เช่าไว้ ที่นี่ที่จริงเป็นคอนโดส่วนตัวอะไรประมาณนั้นนะ แต่ของฉันเจ้าของห้องที่เป็นป้าของฉันท่านซื้อไว้แล้วปล่อยให้เช่า พอรู้ว่าฉันมาเรียนที่นี่เลยให้ฉันเข้ามาพักได้เลย จังหวะที่รอเข้าลิฟต์จู่ๆก็มีผู้ชายกลุ่มใหญ่เดินตามหลังเข้ามา พวกเขาคุยกันเรื่องงานที่เพิ่งพรีเซ็นต์ไป เอ่อ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังพวกเขานะแต่ก็นั่นแหละมันได้ยินเอง เมื่อถึงชั้นที่ฉันอยู่ฉันก็ก้าวออกมา ก็ไม่คิดว่ากลุ่มคนพวกนั้นจะเดินตามออกมาด้วย
“แล้วเย็นนี้น้องมึงชวนไปไหนนะ”
“ไม่รู้ ยังไม่บอก”
“เออๆ เพื่อนน้องไปหมดใช่ไหมวะ”
“น่าจะ”
“กูยังเจอเพื่อนน้องกูยังไม่หมดทุกคนเลย ไปทีไรน้องคนนั้นก็ไม่มากูงงมาก”
“เค้าคงไม่อยากเจอมึงเลยไม่มา”
“สัส! กูออกจะหล่อ” เสียงพวกเขาเถียงกันไปมาไม่หยุด เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องเปิดประตูห้องพัก กลุ่มคนพวกนั้นก็เดินเข้าห้องที่อยู่ตรงข้ามฉันเช่นเดียวกัน
“กูหิวแล้ว บอกน้องมึงเลื่อนได้ไหมวะ”
“ไม่รู้”
ฉันรีบปิดประตูทันทีเพราะอยากจะนอนพักเต็มทน เมื่อเดินไปเปิดม่านรับแสงแดด ฉันก็รีบทำความสะอาดห้องพักตัวเองทันทีกว่าจะเสร็จก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมง เสร็จแล้วฉันถึงได้เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอน ตอนนี้บ่ายสามเพื่อนนัดเย็นๆ นั่นคงหมายถึงหกโมงไม่ก็หนึ่งทุ่ม ฉันยังมีเวลานอนพักสินะ
17.30 น.
แรงสั่นของโทรศัพท์ปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมารับสาย และแน่นอนว่าคนที่โทรมาคือเพื่อนฉันหลังจากวางสายจากเพื่อนฉันก็เข้าไปล้างหน้าหยิบแค่กระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ไปเท่านั้น ร้านไหนกันนะที่เพื่อนชวน? ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูร้านที่เพื่อนส่งให้ในไลน์กลุ่ม แอบไกลอยู่นะเนี่ย ยืนรอลิฟต์อยู่ก็มีกลุ่มคนกลุ่มใหญ่เดินมาหยุดข้างหลังอีกครั้ง น่าจะเป็นกลุ่มเดียวกับตอนที่ฉันมานั่นแหละ แล้วเป็นจังหวะที่กู๊ดส่งข้อความมาพอดี
GOOD :: ยิ้ม ร้านมันไกลจากที่พักแก เดี๋ยวให้พี่รับมาด้วย พี่อยู่คอนโดเดียวกับแก
GOOD :: ไม่ต้องปฏิเสธ เดี๋ยวจะโทรบอกพี่เอง ไปรอที่ล็อบบี้นะ
Lollipop :: ได้ ถ้าไม่ได้ยังไงโทรมาบอกด้วย
ฉันเองก็เข้าใจว่าเพื่อนเป็นห่วงไม่อยากให้ไปคนเดียวเลยไม่ปฏิเสธ เดินเข้าลิฟต์เพื่อลงไปรอที่ล็อบบี้คอนโดแทน
“ว่าไง”
“อือ ได้ บอกรอที่ไหน”
“อ่า ได้ ส่งไลน์มาจะได้ทักถูก” เสียงคนที่ยืนอยู่ด้านหลังฉันเอ่ยคุยกับใครสักคน ฉันเลิกสนใจคนรอบข้างเมื่อโทรศัพท์ฉันสั่นและมีข้อความเข้า
Great :: พี่เกรทนะ
Great :: กู๊ดให้พี่รับเราไปด้วย
Great :: รอที่ล็อบบี้นะ
พี่ชายกู๊ดส่งข้อความมาน่ะ ฉันกดอ่านก่อนจะกดส่งสติกเกอร์โอเคกลับไป ก็ไม่รู้ว่าต้องตอบอะไรนี่นา ตอบแบบนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก เมื่อลิฟต์เปิดออกฉันก็เดินไปยังล็อบบี้ตามที่พี่ชายของกู๊ดบอก
“ไปก่อนเลย เดี๋ยวกูตามไป”
“มึงจะไปไหน?”
“ไปรับน้อง เดี๋ยวตามไปพวกมึงไปรอที่ร้านเลย” ฉันก้มหน้าดูหน้าจอโทรศัพท์เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ส่งอะไรมาเพิ่มอีก ที่บอกให้รอก็ไม่รู้ว่าเขาจะให้รอจนถึงตอนไหน
Lollipop :: หนูอยู่ล็อบบี้แล้วค่ะ
ข้อความที่ถูกส่งไป ขึ้นอ่านแล้วเรียบร้อย ไม่ถึงสามวิโทรศัพท์ฉันก็มีสายเข้าจากการโทรผ่านไลน์ ฉันกดรับสายทันทีเพราะไม่อยากให้ปลายสายรอนาน แต่ใครจะไปคิดว่าทันทีที่ปลายสายเอ่ยถาม เสียงที่ได้ยินจะอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้
“อยู่ตรงไหนครับ...” ปลายสายเงียบเสียงไป พร้อมกับเราทั้งสองที่หันกลับมามองข้างกาย ร่างสูงของคนที่ยืนอยู่ในลิฟต์ ตอนนี้กำลังยกโทรศัพท์แนบหูหันมามองฉัน ฉันเองก็อยู่ในท่าทางเดียวกับเขา
“อ่า อมยิ้มใช่ไหม?”
“ค่ะ พี่ชายกู๊ดใช่ไหม?”
“ครับ” เขายกยิ้มมุมปากน้อยๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้...
- Writer
