เซียวอิ๋นฮวา (จีนโบราณ)

ตอนที่ 2 ออกคำสั่ง

ตอนที่ 2 ออกคำสั่ง

แม่นมฝูอยากกรีดร้องออกมายิ่งนัก แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นมา เมื่อชิงเสียนวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา “แย่แล้วเจ้าค่ะ” นางหยุดหอบหายใจ พร้อมกับพูดเสียงตะกุกตะกัก “นายท่าน” นางยังพูดไม่จบแต่ก็ยังเหนื่อยหอบอยู่เพราะวิ่งมาอย่างรวดเร็วเพื่อแจ้งข่าว

“ฮูหยิน ฮูหยินสิ้นใจแล้วเจ้าค่ะ” ชิงเสียนพูดจบก็ปรากฏร่างบอบบางเดินนวยนาดออกมา แสร้งทำเป็นเข่าอ่อน ทรุดกายลงบนพื้น ร่ำไห้เสียงดัง

“พี่สาว พี่สาว” เถาเหมยฮัวร้องไห้ออกมา มือของนางถือผ้าเช็ดหน้า ปิดที่มุมปาก นางแสยะยิ้มด้วยความดีใจ แทบอยากกระโดดโลดเต้นโห่ร้องยิ่งนัก ในที่สุด...ไป๋จินจูก็ตายเสียที เสี้ยนหนามที่คอยทิ่มแทงมาตลอดสิบปีนี้ วันนี้เป็นวันที่นางจะได้ผงาดในฐานะฮูหยินของจวนเซียวแล้ว

“พาฮูหยินรอง เข้าไปพักก่อน ข้าจะไปดูจินจู ส่วนนาง” เขาชำเลืองมองบุตรสาว สายตาหาได้มีความอาลัยอาวรณ์แต่อย่างใด กลับประกาศก้องขึ้นว่า “พรุ่งนี้ส่งตัวนางไปอารามชีที่เมืองถังหยวน” กล่าวจบชายสูงวัยสะบัดแขนเสื้อดังพรึ่บ แล้วเดินหน้านิ่วไปยังเรือนของสตรีอันเป็นที่รักยิ่ง

ยามนี้จิตใจของเขาปวดร้าวนัก เห็นสภาพอันผ่ายผอมซูบเซียวนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง เขานั่งลงเก้าอี้ จับมือเหี่ยวย่นของภรรยารักขึ้นมา “ข้าขอโทษเจ้านัก ที่ดูแลเจ้าไม่ดี เป็นเพราะนางกาลกิณีคนนั้น ทำให้เจ้าต้องเป็นเช่นนี้ ไม่เป็นไรนะ ข้าส่งนางไปอยู่อารามชีแล้ว หวังว่าเจ้าจะจากไปอย่างสงบ”

นี่คือสิ่งที่ฮูหยินขอร้องเอาไว้ก่อนตาย ให้นำบุตรสาวของนางส่งไปอารามชีที่ถังหยวน หากเป็นเขาละก็ จะโบยนางให้ตายไปอยู่ปรโลกพร้อมกันเสีย

“พี่สาวเจ้าคะ พี่สาวข้าขออภัยจริง ๆ ที่ช่วยเหลือท่านไม่ได้ หิมะตกหนัก ท่านหมอที่ข้าเชิญก็มาไม่ได้ ท่านให้อภัยข้าเถิดนะเจ้าคะ ข้าจะดูแลฮวาเอ๋อร์แทนท่านเองเจ้าค่ะ”

“เหลวไหล นางป่วยเพราะมีลูกเป็นปีศาจร้าย ไม่ใช่เพราะเจ้าสักนิด ข้าตัดสินใจแล้ว พรุ่งนี้จะส่งนางไปอารามชี” ชายสูงวัยยืนไพล่หลัง ดวงตายังคงจ้องมองใบหน้าของสตรีอันเป็นที่รักครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะให้สาวใช้เข้ามาจัดการกับร่างไร้วิญญาณ

“ท่านพี่ไม่ให้นางอยู่เคารพศพพี่สาวหรือเจ้าคะ” เถาเหมยฮัวมองใบหน้าอันอ่อนล้าของสามี ใจของนางย่อมรู้สึกเปรมปรีดิ์ยิ่ง ถ้าหากนางเด็กคนนั้นไม่อยู่แล้ว ลูกสาวของนางก็จะต้องมานั่งเคารพศพอยู่หน้าป้ายวิญญาณ ผู้คนย่อมแซ่ซ้องสรรเสริญความรักและภักดีเป็นแน่ เพียงแค่คิดคำชื่นชมเหล่านั้นจะไปไหนเสีย

“นางไม่คู่ควร!” เซียวจิ่งเทียนขึ้นเสียงคำรามดังก้อง ย่อมไม่ยินยอมให้ตัวอัปมงคลอยู่ร่วมงานศพอีกครั้งเป็นแน่ หากเป็นไปได้เขาจะส่งนางไปเสียคืนนี้ จะได้ไม่ต้องมาทนเห็นหน้าปีศาจร้ายอีก

“อีกอย่าง เจ้าไปสั่งให้สาวใช้จัดงานศพให้นางอย่างสมเกียรติ ส่วนข้า...” เขาทำใจไม่ได้ เห็นนางจากไปเช่นนี้ ทำให้เจ็บปวดทรมานใจนัก ตลอดเวลาที่ผ่านมา นางเป็นภรรยาที่เพียบพร้อม

และยังเป็นนายหญิงที่แสนดีของบรรดาบ่าวรับใช้ แม้เขารับภรรยารอง เข้ามาอีกคน นางก็ยิ้มรับไม่มีปากเสียงให้เขาต้องรำคาญหรือหงุดหงิดใจเลย

หากไม่ติดที่ว่า ลูกสาวคนโตนั้น คือปีศาจจำแลงแปลงกายมาแล้วละก็ ครอบครัวของเขาคงจะมีความสุขพรั่งพร้อมยิ่งนัก พอนึกถึงคำทำนายของนักพรตก็ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดใจทุกครา

ไม่คาดคิดว่านางปีศาจน้อยตนนี้จะร้ายกาจ ถึงขั้นเอาชีวิตมารดาผู้ให้กำเนิด สิ่งสุดท้ายที่ไป๋จินจูขอร้อง คือหากวันใดที่นางสิ้นใจไป ส่งเซียวอิ๋นฮวาไปอารามชีเพื่อสำนึกผิดชั่วชีวิต ไม่ต้องกลับจวนตระกูลเซียวอีก

ทางด้านเซียวอิ๋นฮวานอนซมต้องพิษไข้ ใบหน้าร้อนผ่าว แม้จะมีผ้าชุบน้ำวางบนหน้าผาก ดื่มยาลดไข้แล้ว แต่อาการก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ดี แม่นมเฒ่านั่งเฝ้าอยู่ข้างกายไม่ห่างหาย แม้รู้ว่าฮูหยินสิ้นใจแล้ว แต่นางก็ยังนั่งอยู่ตรงนี้ ไม่ให้ใครหน้าไหนมารังแกเด็กน้อยคนนี้ได้อีกแล้ว

ดรุณีนางหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู แอบมองตรงช่องว่างระหว่างประตูที่เปิดอ้าออกเล็กน้อย “พี่ใหญ่ป่วยหนักหรือลี่จง” นางคือคุณหนูรองของจวนเซียว มีนามว่าเซียวผิงอัน ใบหน้างดงาม รูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอม

เป็นบุตรสาวแสนรักของเซียวจิ่งเทียน และเป็นที่รักใคร่ของบรรดาเครือญาติ มากกว่าเซียวอิ๋นฮวาที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงราวกับผักเน่า ที่ใคร ๆ ต่างก็พากันลงความเห็นว่าช่างอัปลักษณ์นัก ทั้งยังเป็นตัวอัปมงคลอีก

“เจ้าค่ะคุณหนูรอง อันที่จริงพรุ่งนี้ต้องเดินทางไกล ไม่รู้ว่าระหว่างทางจะเป็นหรือตายกันแน่” หลี่จงสาวใช้ที่ติดตามฮูหยินรองออกเรือนมาตั้งแต่อายุสิบหนาว

ยามนี้อายุของนางก็ยี่สิบแล้วกลายเป็นสาวงามสะพรั่ง ผู้คนพบเห็นต่างก็ออกปากชื่นชมว่างามทั้งกิริยามารยาท แล้วยังถูกวางตัวว่าจะได้รับตำแหน่งอนุของใต้เท้าผู้หนึ่ง

ซึ่งถูกชะตาตั้งแต่เห็นหลี่จงพาคุณหนูน้อยเดินเล่นที่สวนดอกไม้ ชายผู้นั้นแรกพบก็ชมชอบ ถึงขั้นเจรจาสู่ขอสาวใช้จวนเซียวมาเป็นอนุ พอเถาซื่อเห็นเช่นนั้นแล้ว มีหรือจะอิดออดไม่ส่งหลี่จงออกไป ทุกอย่างล้วนเป็นการค้าทั้งสิ้น

“ทำไมเล่า” แม่หนูน้อยยังเอ่ยถามอย่างสงสัย อดเสียดายไม่ได้ ที่ไม่มีใครคอยรองมือรองเท้าคอยรับอารมณ์ของนางอีกแล้ว

“นายท่านมีคำสั่ง พรุ่งนี้ให้ส่งคุณหนูใหญ่ไปอารามชีเพื่อสำนึกผิดเจ้าค่ะ” หลี่จงยกยิ้มจาง ๆ สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก รู้สึกใจคอไม่ดีก็ว่าได้ คุณหนูใหญ่มีชีวิตที่แสนรันทด มีตำแหน่งเป็นถึงคุณหนู

แต่กลับถูกปฏิบัติไม่ต่างจากสาวใช้ในเรือน แต่ก็ยังมีความโชคดีที่ฮูหยินเอกรักใคร่ คอยปกป้องอยู่เสมอ จนนายท่านไม่กล้ากระทำการอันใด

ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปจะไม่มีอีกแล้วคุณหนูใหญ่ผู้น่าสงสาร ไม่รู้ว่าการเดินทางครั้งนี้จะเป็นเช่นไร นางขอภาวนาให้ทุกอย่างราบรื่น มีแต่สิ่งดี ๆ เกิดขึ้นกับคุณหนูเซียวอิ๋นฮวาด้วย

“เช่นนั้นหรือ น่าเสียดายนัก ข้าไม่มีเพื่อนเล่นแล้วน่ะสิ” น้ำเสียงของดรุณีน้อยอายุไล่เลี่ยกับผู้เป็นพี่สาว ยามนี้อายุเพิ่งเก้าหนาว แต่เป็นเด็กน้อยที่เอาแต่ใจนัก

ทว่ากลับไม่กล้าแสดงอำนาจบาตรใหญ่ของตนต่อหน้าผู้อื่น โดยเฉพาะคนของมารดา ส่วนมากก็มักกระทำกับพี่สาวต่างมารดา ทุกคราจะต้องเป็นเซียวอิ๋นฮวาที่ยอม ก็เพราะคำว่าพี่น้องต้องรักใคร่กลมเกลียวกัน

เถาเหมยฮัวเดินออกมาจากห้องของไป๋จินจู ออกคำสั่งหลังจากที่สามีเดินออกไปก่อนหน้าแล้ว “พรุ่งนี้เตรียมจัดการตกแต่งจวนเสียใหม่ แล้วให้รถม้าไปส่งนางปีศาจที่อารามชีคนเดียว”

“แล้วแม่นมฝูกับคนของจวนไป๋เล่าเจ้าค่ะ” ผิงซานกล่าวเสียงเบา สอบถามความให้กระจ่าง จะได้ลงมือเพียงคราเดียว

“จะยากอันใด คำพูดของนักพรตบอกเล่าสิ่งใดกัน หลังจากที่ไป๋จินจูตายแล้ว หากไม่เชื่อคำทำนายของสวรรค์บรรดาสาวใช้ในจวนนี้ก็ต้องพบอันเป็นไป เหมือนกับไป๋จินจู...ที่ตายอย่างอนาถอย่างไรเล่า...ฮ่า ๆ ๆ”

เสียงหัวเราะดุจปีศาจร้ายที่เปี่ยมล้นด้วยความสุข นางระเบิดเสียงออกมาอย่างสำราญใจ รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นบนดวงหน้าเกลี้ยงเกลาสะสวยของเถาเหมยฮัว

ทว่าจิตใจของสตรีนางนี้ช่างโหดร้าย ไม่ต่างจากปีศาจในร่างมนุษย์ ทำได้ทุกอย่างเพื่ออำนาจ ทำทุกวิถีทางเพื่อตำแหน่งฮูหยินตราตั้ง น่าเสียดายที่เสียเวลามาเนิ่นนาน

หากรู้เช่นนี้นางลงมือตั้งแต่เข้ามาสองปีแรก ไม่ต้องมานั่งปั้นหน้าเป็นฮูหยินแสนดี เป็นฮูหยินรองที่ไม่มีปากเสียงกับฮูหยินเอกเชื่อฟังเหล่าเครือญาติของสามี

บัดนี้โฉมหน้าแท้จริงของนางได้ปรากฏขึ้นแล้ว ความสุขที่ยั่งยืนของนางกำลังจะย่างเข้ามา ก่อนอื่นต้องกำจัดเสี้ยนหนามที่น่ารำคาญพวกนั้นทิ้งเสีย

เพียงแค่คิดนางก็มีความสุขแล้ว

“เจ้าค่ะ บ่าวจะรีบบอกท่านมู่ให้รีบจัดการในคืนนี้” สาวใช้ยืนอย่างสงบเสงี่ยม รอฟังผู้เป็นนายสาวสั่งการ หาได้มีท่าทีอิดออดลุกลี้ลุกลนแต่อย่างใด กลับดูสงบนิ่งราวกับช่ำชองเสียอย่างนั้น

“คนแรกเป็นนางแก่นั่น ทำให้มันตายอย่างทรมาน” ดวงตาคู่สวยปรากฏความอำมหิตมืดดำ ครอบงำอยู่ไม่จางหาย “ส่วนคนที่สองก็เป็นเซียวอิ๋นฮวา ทำให้ทุกอย่างเหมือนอุบัติเหตุ เข้าใจหรือไม่”

“เจ้าค่ะ ข้าน้อยจะทำตามคำสั่งของฮูหยินไม่ให้ขาดตกแม้แต่ถ้อยคำเดียว”