เพื่อนมหาประลัย
934 Words
วันนี้ฉันตื่นเช้ากว่าทุกครั้ง เพื่อที่จะไปรอพี่พอร์ชที่ป้ายรถเมล์ เผื่อเจอน่ะ แต่ถ้าไม่เจอก็ไม่เป็นไร แค่ไปแสดงตัวให้เขาเห็นหน้าบ่อยๆก็พอ
"หิวจัง...เมื่อเช้ารีบจนลืมกินอาหารเช้าที่แม่ทำด้วยสิ"ว่าแล้วก็หันซ้ายหันขวามองหาร้านค้าแผงลอยที่มาขายอาหารตอนเช้าบริเวณใกล้เคียง อ๊า ข้าวเหนียวหมูปิ้ง
กลิ่นหอมๆของหมูปิ้งฉ่ำๆ ใครกันจะอดใจไหว ฉันรีบเดินเข้าไปหน้าร้านแล้วเลือกหมูปิ้งให้แม่ค้าทันที
"น้าคะ เอาหมูปิ้งติดมัน5ไม้ข้าวเหนียวด้วยนะคะ น้ำเปล่าด้วยนะคะคุณน้า"
"ได้เลยจ่ะคนสวย นี่จ่ะทั้งหมด70บาทจ้า"
"นี่ค่ะน้าไม่ต้องทอนนะคะ"ฉันยื่นแบงค์ร้อยให้คุณน้าแล้วเดินไปนั่งกินของที่ซื้อมาอยู่ที่ป้ายรถเมล์ เนื่องจากวันนี้ฉันตื่นเช้า คนเลยน้อย ตื่นเช้าๆก็ดีเหมือนกันนะ อากาศปลอดโปร่งดี แถมตื่นเต้นได้มาดักรอคนที่เราชอบก่อนเข้าเรียนอีก
ผ่านไปสักพัก ก็มีผู้ชายร่างสูงกลิ่นตัวหอมๆเดินมานั่งลงข้างฉัน ฉันจึงรีบหันไปมอง แต่ด้วยความหิวมันไม่เข้าใครออกใครฉันจึงหันไปพร้อมกับหมูปิ้งที่กำลังคาบอยู่ในปาก แต่เหมือนฟ้ากลั่นแกล้งฉันให้ชีวิตนี้มีแต่ความอับอาย เพราะผู้ชายตัวหอมๆข้างๆฉันคือพี่พอร์ช แม่เจ้าโว้ย!! สภาพฉันเหมือนเด็กหิวโซเลย
"เอ่อ...น้องน่าจะหิวมากใช่ไหมครับ"เขาถามด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนเขากวนประสาทมากกว่า
"เอ่อ...กินด้วยกันไหมคะ"ฉันกล่าวชวนพร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆไปให้เขา
"ไม่ล่ะ พี่อิ่มแล้ว"
"อ้อ...ค่ะ"จากนั้นฉันก็รีบหมุนตัวหลบมุมกินคนเดียว และทำเป็นมองรถเมล์ในขณะที่ปากก็เคี้ยวข้าวเหนียวหมูปิ้งตุ้ยๆอยู่ในปากอย่างเอร็ดอร่อย
"พี่พอร์ช!! ...ทำไมออกมาไม่รอยอร์ชเลยอ่า"ไม่รู้ว่าโชคดีหรือว่าโชคร้าย ที่ฟ้าดันส่งไอ้ยอร์ชเพื่อนของฉันเข้ามาในสถานการณ์แบบนี้
"ก็แกช้า...ขี้เกียจรอ"
"ก็รอนิดรอหน่อยไม่ได้หรือไง...แปบนะ...เอ้าครีม...ทำไมมาอยู่ตรงนี้อ่า...เห้ยแล้วกินไรอ่ากินด้วยดิ"ไม่พูดเปล่าแต่กลับแย่งหมูปิ้งที่อยู่ในมือของฉันไปกินหน้าตาเฉย
"ยอร์ช...นายนี่มันจริงๆเลย...ไปซื้อเองดิ"ก็เข้าใจแหละว่าสนิทกันแล้ว แต่บางทีสนิทกับไม่มีมารยาทมันก็มีเส้นบางๆกั้นอยู่
"ยอร์ช...ไปแย่งเพื่อนแบบนั้นได้ไง...แล้วเมื่อกี้แม่ทำกับข้าวให้กินยังไม่อิ่มอีกหรอ"พี่พอร์ชบ่นน้องชายที่ทำตัวไร้มารยาทกับฉัน
"เอ่อ...เป็นพี่น้องกันหรอคะ"ฉันหันไปถามอย่างสงสัย จริงๆก็พอจะรู้มาบ้างแล้วแหละ ก็พี่พอร์ชน่ะดังจะตาย เลยแอบไปส่องประวัติมานิดหน่อย
"อื้อ...น้องชายพี่ป่วนอะไรก็มาฟ้องได้เลยนะเดี๋ยวพี่จัดการให้"อุ๊ย ผู้ชายอบอุ่น แกล้งฉันเยอะๆเลยจะได้ไปหาเรื่องคุย
"โอ้ยเยอะแยะค่ะ..."
"เว่อร์น่ะครีม...รถมาพอดีเลย ป้ะ!"ฉันกำลังจะหยิบกระเป๋ามาถือไว้ก็ถูกมือหนาของยอร์ชถือขึ้นไปให้ซะแล้ว แถมยังเดินขึ้นรถไปแล้วดึงแขนฉันเข้าไปนั่งหน้าตาเฉยอีก แล้วรถเมล์มันเป็นเบาะคู่ ฉันก็เลนต้องนั่งคู่กับอีตาเพื่อนบ้านี่อีก เห้อ! คิดถูกคิดผิดเนี้ยที่มาดักรอพี่พอร์ช แต่ดันพ่วงเพื่อนมหาประลัยมาด้วย แต่เอาเถอะความฟินมันหายไปตั้งแต่เขาเห็นฉันแทะหมูปิ้งแล้วล่ะ จบกันความสวยที่สั่งสมมา
"ครีม...แกเป็นไรอ่าทำหน้าอย่างกับอึไม่ออกอย่างงั้นแหละ"ก็กล้าถามเนาะ เห้อ เพื่อนบ้า
"เครียดวิชาวิทยาศาสตร์น่ะ ท่องตารางธาตุไม่ได้"ฉันก็อ้างไปเรื่อย
"ไม่ต้องห่วง พี่พอร์ชน่ะเก่งวิทย์ เดี๋ยวค่อยติวกัน นะพี่พอร์ช ว่างๆติววิทย์ให้ยอร์ชหน่อยนะ"จากนั้นยอร์ชก็หันไปบอกพี่พอร์ชที่เบาะหลัง
"อื้ม...ไว้ว่างๆนะ ช่วงนี้ทำงานที่ผับยังไม่ค่อยว่างเท่าไหร่"
"ทำไมต้องทำงานด้วย บ้านก็มีเงิน"ยอร์ชถามพี่ชาย
"ไอ้เอสมันอยากไป ไม่รู้ช่วงนี้มันติดใจอะไรผับนั้นนักหนา ไม่ไปก็ไม่ได้มันรับงานเขามาแล้ว เลยต้องไปเล่นที่ผับ เอาน่าไปขำๆหาประสบการณ์"
"พี่เอสติดสาวมหาลัยหรือเปล่าพี่พอร์ช"บางทีก็คิดนะว่าทำไมสองคนนี้ไม่ไปนั่งคุยกันเลย จะดึงฉันมานั่งด้วยทำไม แล้วคือฉันก็ต้องนั่งฟังเขาสองคนคุยกัน แล้วไอ้เพื่อนบ้านี่ก็หันหลังไปคุยแบบออกรสออกชาติมาก ไม่เกรงใจลุงข้างๆเลย
"ขอโทษนะคะ พี่พอร์ชสลับที่กับครีมไหม จะได้นั่งคุยกันถนัดๆ"ฉันไม่ได้ประชดนะ แต่ฉันพูดจริงๆ สงสารอ่าเห็นหันไปคุยกันจนคอจะเคล็ดแล้ว แล้วคืออยู่บ้านเดียวกันจริงๆหรือเปล่า ทำอย่างกับไม่เคยคุยกันอย่างงั้นแหละ
- Writer
