กลับบ้านกับคนที่ชอบ
2130 Words
มาวันแรกก็สร้างประวัติศาสตร์ความอายครั้งยิ่งใหญ่ให้กับตัวเองซะแล้ว วิปครีมเธอทำอะไรลงไปเนี้ย ตายๆ นี่ยังไปทำตัวตีสนิทเรียกพี่พอร์ชว่านายอีก คะแนนหัวใจติดลบเลยเราT.T
"นักเรียนใหม่ใช่ไหมลูก"ผู้หญิงร่างบาง หน้าตามีอายุถามฉันขึ้น
"ใช่ค่ะ"
"มาแนะนำตัวหน้าชั้นเรียนเลยจ่ะ หนูหายไปไหนมาจ้ะครูรอหนูตั้งนาน"ไปทำเรื่องขายขี้หน้ามาค่ะ- -"
"หนูหลงทางค่ะอาจารย์"ฉันตอบพร้อมกับยิ้มจืดๆให้
"อ้อ...มาจ่ะแนะนำตัวให้เพื่อนๆได้รู้จักหน่อย"
"ค่ะ"แล้วฉันก็เดินไปที่หน้าห้อง ซึ่งมีสายตามากกว่า20คู่มองอยู่ "เอ่อ...สวัสดีค่ะ...ฉันชื่อนางสาววิศัลย์ศยา รัตนพลอยไพโรจน์ ชื่อเล่นชื่อวิปครีม มาจากเซโยนาระไฮสคูลค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะเพื่อนๆ"ฉันกล่าวแนะนำตัวพร้อมกับยิ้มอย่างเป็นมิตร
"ฝากเนื้อฝากตัว ฝากใจด้วยได้ไหมครับ><
ฉันกับเพื่อนๆเดินมายังโรงอาหารโดยใช้เวลาไม่นานมากนัก แต่ดูเหมือนว่ามันจะดูแปลกๆ ฉันรู้สึกเหมือนถูกคนมองอยู่ตลอดเวลา จะว่าไปความรู้สึกนี้มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เดินลงมาจากตึกเรียนแล้วด้วย หรือว่าฉันอาจจะคิดไปเองนะ-0-
"ยอร์ช นายรู้สึกเหมือนฉันไหม..."ฉันถามยอร์ชที่เดินอยู่ใกล้ตัวฉันมากที่สุด
"รู้สึกอะไร?"ยอร์ชถามอย่างงงๆ
"ฉันรู้สึกเหมือนถูกมองยังไงก็ไม่รู้"นี่หรือว่าฉันไปขับรถชนญาติผู้ใหญ่ใครตายหรอ
"คิดมากหรือเปล่า"
"อืม...คงงั้นมั้ง"ฉันตอบอย่างไม่ค่อยสนใจ แต่ก็ยังคงรู้สึกแปลกๆอยู่
หลายอาทิตย์ต่อมา...
ฉันเริ่มคุ้นเคยกับโรงเรียนใหม่ของฉันแล้วแล้วสิ่งที่ฉันรู้สึกฉันก็ไม่ได้คิดไปเองด้วย เพราะทุกวันนี้และตอนนี้ก็ยังคงมีแต่คนจับจ้องมาที่ฉัน
"ขอเบอร์หน่อยได้ไหมจ้ะวิปครีมคนสวย"ฉันมองหน้าผู้ชายร่างสูงอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก
"เอ่อ...ขอโทษนะคะน่าจะไม่เหมาะ"ฉันพูดเสียงเรียบ
"หยิ่งซะด้วย หยิ่งๆแบบนี้ระวังจะเจอของดีโดยไม่รู้ตัวนะคนสวย"ผู้ชายคนนั้นกระตุกยิ้มชั่วร้ายก่อนจะเดินจากไป
นี่ฉันต้องเจออะไรแบบนี้ทุกวันเลยหรอเนี้ย ชีวิตฉันขอใช้ชีวิตแบบเด็กม.ปลายวัยใสเหมือนคนอื่นบ้างจะได้ไหม
"วิปครีมครับ...เป็นเเฟนกับผมนะครับ"ผู้ชายหน้าตี๋กล่าวพร้อมกับยื่นดอกกุหลาบสีขาวมาให้ฉัน
จะบ้ากันไปใหญ่แล้วนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันทำไมแต่ละวันฉันถึงต้องเจอกับพวกวิปริตแบบนี้ด้วยนะ จะบ้าไปกันใหญ่แล้วยังไม่รู้จักกันจะมาขอเป็นแฟนได้ยังไง
"ฮ่าๆๆๆๆ^0^"ฉันหันไปมองตามเสียงหัวเราะของใครบางคนที่ขำขึ้นอย่างเสียมารยาท
แต่เมื่อหันไปมองนั้นฉันถึงกับอึ้ง และโมโหไม่ออกเนื่องจากคนผู้นั้นคือพี่พอร์ช สามีในอนาคตของฉันนั่นเอง จะเสียมารยาทแค่ไหนฉันก็ไม่ถือหรอก แต่ขอฟอร์มหน่อยก็แล้วกัน
"ขำอะไรไม่ทราบคะ- -?"ฉันถามขึ้นทำเหมือนไม่สบอารมณ์
"เปล่าหนิ^_^"พี่พอร์ชยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
"เอ่อ...ฉันคงเป็นแฟนกับนายไม่ได้หรอก โทษทีนะ"แล้วฉันก็เดินผ่านนายตี๋คนนั้นไปทันที
ผู้ชายโรงเรียนนี้เป็นคนยังไงกันนะ ยังสติดีอยู่หรือเปล่านะ ทำไมวันๆถึงได้ทำตัวไร้สาระแบบนี่ เห้อ! เหนื่อยชะมัดเลยเกิดมาสวยเนี้ย
"ไปค่ะที่รัก...เอ่อ...นี่แฟนฉันค่ะ"ฉันวิ่งไปควงแขนพี่พอร์ชแล้วหันไปบอกหนุ่มตี๋ที่นั่งคุกเข่าต่อหน้าฉันเมื่อครู่
จากนั้นฉันก็ควงแขนพี่พอร์ชออกไปจากตรงนั้นทันที ตอนแรกพี่พอร์ชเหมือนจะขัดขืน แต่ด้วยแรงของฉันดึงมาทำให้เขาต้องจำใจตามมาด้วย
"นี่...ใครเป็นแฟนเธอกัน..."พี่พอร์ชกล่าว
"แหม...ช่วยนิดเดียวเองค่ะ...ถือว่าช่วยๆกันนะคะ...แล้วก็ขอบคุณมากๆเลยนะคะ...ว่าแต่พี่ชื่ออะไรอ่า"
"ไม่บอก!!"จากนั้นเขาก็เดินผ่านหน้าฉันไปทันที
"จิ๊ หยิ่งชะมัด...แต่ไม่เป็นไรหล่อให้อภัยได้"
ตกเย็น...
ฉันเดินมานั่งรอรถเมล์อยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน แต่แล้วสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นพี่พอร์ชสุดหล่อของฉันกำลังเดินมา อย่าบอกนะว่าเขาก็นั่งรถเมล์กลับบ้านเหมือนกัน
พรึ่บ!
ร่างสูงนั่งลงข้างๆฉัน ฉันจึงปรายตาไปมองชั่วครู่ หัวใจดวงน้อยๆของฉันตอนนี้มันเต้นแรงรัวจวนจะระเบิดออกมาข้างนอกอกเสียให้ได้ นี่ใช่ไหมอาการเขินเวลาเจอคนที่ชอบน่ะ
"ไอ้พอร์ช! ไปดูหนังกัน"เสียงผู้ชายอีกคนดังขึ้นพร้อมกับทักพี่พอร์ช
"ไม่เอา ฉันจะกลับบ้าน เดี๋ยวไปทำงานต่ออีกนัดเอส ปอร์เช่แล้วก็ซันไว้ที่ผับ"ฉันเอียงหูฟังสิ่งที่เขาคุยกัน
"ว้าแย่จัง...เอ้าน้องวิปครีมนี่"แต่อยู่ๆผู้ชายคนนั้นก็เอ่ยเรียกฉัน
"เอ่อ...สวัสดีค่ะ"ฉันหันไปยิ้มกว้างให้เขาที่หันมามองหน้าฉันทั้งคู่ พี่พอร์ชมองหน้าฉันพร้อมกับยักคิ้วให้กวนๆ คนบ้าอะไรขนาดกวนประสาทยังน่ารัก
"พี่ฟินิกซ์เอง จำพี่ได้ไหม?"
"ค่ะ จำได้...อุ๊ยรถเมล์ครีมมาพอดีเลย ขอตัวก่อนนะคะ"เนื่องจากไม่อยากคุยด้วยนานๆ บวกกับรถเมล์ของฉันมาพอดีจึงรีบวิ่งขึ้นรถไปทันที
ฉันรีบขึ้นไปบนรถเมล์สายที่เคยขึ้นเป็นประจำ วันนี้คนค่อนข้างเยอะเพราะว่าหลายๆโรงเรียนในระแวกนี้เพิ่งเลิกเรียน รถเลยค่อนข้างที่จะแน่นกว่าปกติ
สายตาของฉันมองสอดส่องหาที่นั่ง แต่ดูท่าทางแล้วน่าจะหมดสิทธิ์ จึงต้องยืนแทน เอาล่ะยืนก็ยืน และแล้วสายตาของฉันก็สังเกตเห็นพี่พอร์ชกำลังเดินแทรกๆมา กรี๊ด!! เขาขึ้นรถสายเดียวกับฉัน
หัวใจของฉันมันสั่นอีกแล้ว ได้แอบมองใบหน้าหล่อๆของเขาในมุมนี้มันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ เหงื่อออกจำเป็นต้องหล่อขนาดนี้เชียวหรอ อยากเดินเข้าไปทักแล้วถามว่ามีแฟนหรือยังคะสุดหล่อมันก็ดูแรงเกินไป เอาแต่พองามค่อยๆทำความรู้จักดีกว่า
"น้องครับลงป้ายไหนครับ"ผู้ชายร่างสูงใส่ชุดมหาลัยถามฉันขึ้นด้วยรอยยิ้มใจดี
"เอ่อ...อีก4ป้ายค่ะพี่"
"งั้นน้องนั่งเลยเดี๋ยวพี่จะลงแล้ว"พี่ชายคนนั้นลุกขึ้นแล้วกล่าวพร้อมกับยิ้มให้ฉันอีกครั้ง จากนั้นเขาก็เดินไปกดกริ่งเพื่อเป็นสัญญาณบอกกับคนขับว่าจะลงป้ายต่อไป
"ขอบคุณค่ะพี่"ฉันยิ้มตอบ
แต่พอฉันกำลังจะหย่อนก้นลงนั่ง ฉันก็เห็นป้าคนหนึ่งถือของพะรุงพะรังเดินขึ้นรถมา ฉันจึงกันที่เอาได้ และบอกให้คุณป้ามานั่งแทน
"ป้าคะ นั่งนี่ก็ได้ค่ะ"คุณป้ายิ้มให้ฉัน พร้อมกับกล่าวขอบคุณ เห้อการเป็นคนดีนี่มันอิ่มอกอิ่มใจจริงๆเลย
"ขอบใจมากนะหนู"
"ไม่เป็นไรเลยค่ะ เดี๋ยวอีกไม่กี่ป้ายหนูก็ลงแล้วค่ะ"
ผ่านไปไม่นานมากนัก รถเมล์ก็แล่นมาจอดป้ายที่ฉันต้องลง แต่พอฉันกดกริ่ง มือของฉันก็ดันสัมผัสปุ่มกดนั้นพร้อมกับใครบางคน
หมับ กริ๊งงง!!
"พี่พอร์ช!"เมื่อมือฉันกับมือพี่พอร์ชแตะเข้าพร้อมกัน ฉันก็รีบชักออกทันที ความจริงก็อยากจะแตะนานๆแหละ แต่มันจะดูไม่งามเท่าไหร่
"ลงป้ายนี้เหมือนกันหรอ?"
"ลงป้ายหน้าค่ะ"
"เอ้า!! แล้วกดกริ่งป้ายนี้ทำไม"พี่พอร์ชถามด้วยน้ำเสียงไม่เข้าใจ
"ล้อเล่นค่ะ ก็ต้องลงป้ายนี้สิคะ...ว่าแต่บ้านพี่พอร์ชอยู่แถวนี้หรอ?"
"อื้ม...น้องชื่ออะไรนะ"
"วิปครีมค่ะ"
"อ้อ..."
"งั้นครีมกลับบ้านก่อนนะคะ บ๊ายบายค่ะ"จากนั้นฉันก็แยกตัวออกมาแล้วเดินเข้าหมู่บ้านของฉันที่ห่างจากป้ายรถเมล์ไม่มากนัก
"กรี๊ด วันนี้กลับบ้านพร้อมพี่พอร์ช แถมพี่พอร์ชลงป้ายเดียวกับฉัน อ๊ายๆๆๆๆ"เมื่อเข้ามาถึงในบ้าน มองซ้ายมองขวาแล้วไม่เจอแม่ฉันก็ตะโกนลั่นบ้านด้วยความดีใจ เมื่อกี้ทำเป็นปกติต่อหน้าเขา แต่พอมาถึงบ้านก็สติแตกทันที ก็มันดีใจนี่นา นั่นคนที่ชอบเลยนะ ใจง่ายอีกแล้ววิปครีม เห็นคนหล่อเป็นไม่ได้
"เอาล่ะ...ต่อไปฉันจะตั้งหน้าตั้งตาจีบพี่พอร์ช ฉันจะเอาคนนี้ และฉันจะต้องจีบให้ได้"กับผู้ชายนี่จริงจังเหลือเกิน แต่กับเรื่องเรียนนี่แทบจะไม่เอาเลย
- Writer
