กว่าจันทร์หอมจะรวบรวมสติที่แตกกระเจิงไปเพราะปลายนิ้วแกร่งของธันฐกรณ์ให้กลับคืนมาได้ ก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมงเลยทีเดียว
หญิงสาวก้าวออกมาจากห้องนอน มุ่งหน้าลงไปยังชั้นล่าง แม้ใบหน้าจะถูกปั้นแต่งให้เรียบเฉย แต่ภายในอกนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกหวามไหวแสนทรมาน
“หนูหอมมาแล้ว”
คุณหญิงประไพพรรณยังคงนั่งอยู่ที่เดิม คงจะรอหล่อนนั่นแหละ เมื่อคิดได้เช่นนั้นจันทร์หอมก็อดรู้สึกละลายใจไม่ได้ ที่ตนเองปล่อยให้ท่านรอนาน แต่เพราะธันฐกรณ์คนเดียวเลย ถ้าเขา... เขาไม่แกล้งทำแบบนั้นกับหล่อน สติของหล่อนคงไม่กระเจิงหายไปแบบนั้นหรอก
เมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องน้ำ จันทร์หอมก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาทั้งตัวอย่างห้ามไม่อยู่ และมันก็ส่งผลให้แก้มนวลแดงระเรื่อจนคุณหญิงประไพพรรณมองเห็นเข้าพอดี
“หน้าแดงเชียวหนูหอม เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย”
“เอ่อ... เปล่าค่ะคุณหญิง แค่ร
