ธันฐกรณ์กลับเข้าบ้านเกือบสองทุ่ม และเมื่อเดินเข้ามาภายในก็พบว่ามารดายังคงนั่งรออยู่ เขาชะงักเท้าเพียงเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปหาท่านและทักทาย
“ยังไม่ขึ้นนอนอีกเหรอครับคุณแม่”
“แม่จะนอนหลับได้ยังไงกันล่ะ ก็พ่อธันยังไม่กลับบ้านนี่นา”
ชายหนุ่มยิ้มบางๆ “ปกติผมกลับสี่ห้าทุ่ม ผมก็ไม่เคยเห็นคุณแม่รอเลยนี่ครับ”
“ก็นั่นมันก่อนที่หนูหอมจะมาอยู่กับเรายังไงล่ะ ไม่รู้ล่ะ” คนเป็นแม่ลุกขึ้นจากโซฟา และเดินเข้ามาหาลูกชาย “ยังไงคืนนี้พ่อธันก็ต้องนอนที่ห้องเดิมนะ ห้ามไปนอนห้องรับรองแขกอีกเด็ดขาด”
ธันฐกรณ์ไม่ได้ตอบ ดวงตาของเขาทอประกายเจ้าเล่ห์ร้าย
“ถ้าจะไม่ให้ผมไปนอนที่นั่น คุณแม่ก็คงต้อง
ล็อกประตูเอาไว้นะครับ”
เขาพูดทีเล่นทีจริง แต่กลับกลายเป็นเรื่องจริงไปเสียอย่างนั้น
“ยินดีด้วยพ่อลูกชายสุดที่รัก คุณได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้”
ค
