you're bad boy [แด๊ดดี้โคตรดุเลยค่ะ]

ทำงานวันแรก

จ๊วบ...

ทุกคน: อีหอม!!

โปรด: เฮ้ย!! ออกไป!!

ผมผลักเด็กผู้หญิงที่จู่ๆก็พุ่งเข้ามาจูบปากผมจนทุกคนแะวนั้นหันมามอง

ข้าวหอม: ฮ่าๆๆๆ รสชาติใช้ได้เลยนะเนี้ย ไปกันเถอะพวกเราฮ่าๆๆๆๆ

โปรด: เด็กใจแตก!!

ผมรีบเดินกลับเข้ามาที่ห้องทำงานก่อนจะหยิบทิชชู่เปียกมาเช็ดปากจนลูกน้องผมถึงกับพากันกลั้นขำ

โปรด: พวกมึงออกไปให้หมดเลย!

"ครับๆ"

โปรด: อย่าได้เจอกันอีกเลยเด็กบ้า!!

หลายวันต่อมาเมื่อชายหนุ่มต้องไปส่งน้องชมพู่สาวสวยดีกรีดาวมหาลัยถึงตึกคณะ แต่เมื่อชายหนุ่มกำลังเดินข้ามมาที่รถก็ต้องขวัญเสียเมื่อมีเสียงตะโกนเรียกจากข้างหลัง

"ลุง!!!! "

"ลุงเจ้าของผับ มาส่งเมียน้อยหรอคะ"

"เด็กอันตราย เด็กบ้า พ่อแม่ไม่สั่งสอน!!"

ผมพูดกับตัวเองก่อนจะเดินจ้ำไปที่รถโดยไม่หันไปมองแม้แต่น้อย ถ้าไม่เรียกผมว่าลุงก็น่าจะพอคุยได้อยู่หรอก ลุงบ้าอะไรหน้าตาอย่างกับหวังอี้ป๋อ

เมื่อรถยนต์คันหรูขับรถผ่านไปข้าวหอมก็โบกมือบ๊ายบายพร้อมกับรอยยิ้มอันพิศวงจนชายหนุ่มถึงกับขนหัวลุก

โปรด: นี่คนหรือผีจูออนว่ะโบกแป้งหนาขนาดนี้น่าซื้อหุ้นโรงงานแป้งจริงๆ

2วันผ่านไป....

หลังจากที่ทุกอย่างมันลงตัวข้าวหอมและข้าวตังจึงต้องออกมาหางานพิเศษทำและแน่นอนว่าเธอเลือกที่จะมาสมัครงานที่ผับของโปรด เพราะที่นี่อยู่ใกล้หอพักของทั้งสองคน

ข้าวตัง: ดีนะผู้จัดการรับเราสองคนเข้าทำงาน ใจดีมากอ่ะแถมหล่อด้วย

ข้าวหอม: ใช่ผิดกับอีตาลุงเจ้าของผับเลย

ข้าวตัง: ระวังนะจะตกหลุมรักคุณลุงเข้าล่ะฮ่าๆๆ

เพื่อนสาวเอียงตัวมากระทบไหลข้าวหอมเบาๆก่อนที่ทั้งสองจะหยอกล้อกันจนถึงหอพัก

ตอนนี้ข้าวหอมกำลังถูกรุ่นพี่รหัสของข้าวตังสอนแต่งหน้าทำผมเพื่อให้เข้ากับโครงหน้าแต่ดูเหมือนข้าวหอมจะไม่ฟังเพราะสุดท้ายเธอก็ทาแป้งน้ำกับทาปากด้วยลิปมันเปลี่ยนสี จนทำปากเด่นมาแต่ไกล

พลอย: ข้าวหอมถ้าเธอขืนแต่งหน้าแต่งตาแบบนี้นะคงโดนพวกพนักงานกับแขกหัวเราะตาย

ข้าวหอม: ไม่หรอกค่ะใครมาด่าหนูจะตบให้หัวทิ่มเลยคอยดู

ข้าวตัง: เกินเยียวยาแล้วค่ะพี่พลอย

พลอย: แล้วนี่เจอพี่รหัสแล้วหรือยังข้าวหอม

ข้าวหอม: ยังเลยค่ะ สงสัยจะไม่มีพี่รหัสแล้วล่ะค่ะ

พลอย: ได้คำใบ้อะไรไหนพี่ดูหน่อย

ข้าวหอมหันไปหยิบกระดาษในกระเป๋าออกมาให้พี่พลอยดู เมื่อพี่พลอยเปิดอ่านก็ถึงกับร้องอ๋อออกมาทันที

พลอย: หืม รู้แล้วว่าใคร

ข้าวหอม: ใครหรอคะพี่พลอย

พลอย: ตัวตึงเยาวราชมีอยู่คนเดียวฮ่าๆๆ

ข้าวหอม: บอกหน่อยนะคะ นะๆๆๆ

พลอย: ถ้าพี่บอกเราไปรับรองว่ามันมาด่าพี่แน่ เอาเป็นว่าพี่จะใบ้เพิ่มแล้วกัน ขับรถสปอร์ตสีดำ ในคณะเรามีอยู่2-3คนเท่านั้นแหละที่ขับรถรุ่นนี้

ข้าวหอม: บอกชื่อก็ไม่ได้หรอคะ

พลอย: อืม ชื่อ2พยางค์ บอกได้แค่นี้แหละ

ข้าวหอม: แค่นี้ก็เป็นพระคุณมากๆแล้วค่ะ

ผับอโคจร

"ทำงานวันแรกก็เมาเลยนะอีหอม!"

เสียงเพื่อนสนิทบ่นเบาๆเมื่อข้าวหอมกระดกเหล้าอยู่กับแขกจนเริ่มเสียงดัง

กร: ไหวไหมน่ะข้าวตัง

ผู้จัดการหนุ่มถึงกับเดินออกมาดูจะห้ามก็ห้ามไม่ได้เพราะข้าวหอมทำยอดขายเหล้าได้หลายหมื่นแล้ว

ข้าวตัง: หนูว่ามันคงไม่เหมาะกับเด็กเสิร์ฟแล้วล่ะค่ะ

กร: นั่นสินะ

ตกดึกโปรดต้องเข้ามาดูแลความเรียบร้อยของผับแต่เมื่อเห็นยัยเด็กปากมากก็ถึงกับเสียอาการรีบปิดหน้าแล้ววิ่งเข้าห้องทำงานอย่างไว

เมื่อชายหนุ่มเคลียร์งานจนดึกดื่นจู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดชายหนุ่มจึงละสายตาจากจอคอมไปมองก็พบว่าเป็นข้าวหอมเด็กปากมากคนนั้น

โปรด: ใครให้เข้ามาออกไปเลยนะ!

ข้าวหอม: งื้อออ คุณลุงอย่าไล่หนูเลยหนูขอนอนแป๊บนึงนะคะ

โปรด: ใครอยู่ข้างนอกเอายายนี่ออกไปหน่อย!!

ข้าวหอม: ไม่มีใครอยู่แล้วค่ะ โอ้วมีเตียงนอนด้วยหรอคะ ขอนอนหน่อยนะคะ

ข้าวหอมเดินเซเข้าไปที่เตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนจนโปรดถึงกับร้องเสียงหลง เตียงนี้เพิ่งจะให้แม่บ้านเปลี่ยนผ้าปูไปหามาดๆ

สุดท้ายชายหนุ่มก็ต้องนั่งหลับอยู่ที่โต๊ะทำงานจนฟ้าสาง

ข้าวหอม: อื้ออออ อ่าวคุณลุงทำไมไม่มานอนที่เตียงล่ะ

โปรด: ใครจะไปนอนลงล่ะ

ข้าวหอม: รังเกียจหนูขนาดนั้นเลยหรอคะ

น้ำเสียงสั่นเครือของข้าวหอมทำให้โปรดถึงกับหันมามอง

โปรด: ฉันไม่ใช่พี่ชายของพ่อเธอและก็ไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ อย่ามาตีสนิทกับฉันให้มาก

ข้าวหอม: ขอโทษค่ะ

โปรด: กลับไปได้แล้วฉันจะพักผ่อนบ้าง

ข้าวหอม: เมื่อคืนหนูทำยอดให้ผับไปตั้งหลายหมื่นไม่ไปส่งหรือเลี้ยงข้าวหนูหน่อยเหรอ

โปรด: คนอื่นทำได้มากกว่าเธอฉันยังไม่เคยเลี้ยงเลยอย่ามาทำตัวสองมาตรฐาน

ข้าวหอม: แย่จัง แบบนี้ลาออกไปทำที่อื่นดีกว่า

โปรด: เชิญ! //ผมตอบกลับอย่างไม่ใยดีจนเธอหน้ามุ่ยแล้วทิ้งตัวลงนอน

ข้าวหอม: หึยย

โปรด: นี่ฉันจะนอนบ้างลุกเลย

ชายหนุ่มพยายามดึงร่างของข้าวหอมขึ้นมาแต่กลับถูกเธอดึงลงไปนอนก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างไว้

โปรด: เฮ้ย จะทำอะไร!