Chapter 7 สายตาที่คอยจับจ้อง
1093 Words
Chapter 7 สายตาที่คอยจับจ้อง
เขาคว้าม้วนกระดาษสุดท้ายกางออก ไล่สายตาอย่างลวกๆ แต่แล้วก็ต้องสะดุดกึก คิ้วหนายาวโค้งดั่งคันธนูขมวดเข้าหากันจนแทบชิด
แม่นางคนนี้ทำแบบทดสอบได้เต็มทุกข้อ!
“คะแนนสอบของเจ้าดีมาก การอ่านยอดเยี่ยม การเขียนยอดเยี่ยม อีกทั้งยังวาดภาพ แต่งโคลงกลอนได้อีกด้วย” ชายหนุ่มเอ่ยชมอย่างจริงใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้า
เพียงแค่ได้เห็นใบหน้าหวานละมุน หัวใจของคุณชายจางก็แทบหยุดเต้น เพราะหญิงสาวตรงหน้างดงามราวกับนางในความฝัน ไม่ว่าจะเป็นรูปหน้าโค้งมนรูปไข่ ดวงตากลมโตสดใส จมูกเชิดรั้นน้อยๆ และริมฝีปากอวบอิ่มสีชาด
เรียกได้ว่าเหมือนนางในฝันราวกับถอดออกมาจากความฝันเลยทีเดียว
“ขอบคุณเจ้าค่ะคุณชาย ตอนเด็กๆ ท่านยายของข้ามักเคี่ยวเข็ญสอนให้อ่านเขียน ข้าจึงได้พอมีวิชาติดตัว แต่นอกจากการอ่านเขียนแล้ว ข้ายังทำอาหารได้ เย็บปักถักร้อยได้ ทำสวนได้ เลี้ยงสัตว์ได้ สุดแล้วแต่คุณชายจางจะเรียกใช้เจ้าค่ะ”
เฟยเซียงรีบบอกคุณสมบัติของตนเองด้วยท่าทางกระตือรือร้น แต่เมื่อเห็นใบหน้าเรียบเฉยของอีกฝ่ายที่เอาแต่นั่งนิ่ง ทว่าดวงตากลับจ้องจดที่ใบหน้าของนางแทบไม่กะพริบ หญิงสาวก็ถึงกับอึกอักทำอะไรไม่ถูก
“เจ้าแต่งงานหรือยัง”
จู่ๆ ผู้ที่นั่งนิ่งมาโดยตลอดก็เอ่ยถาม ทว่ากลับเป็นคำถามที่ทำให้หญิงสาวงุนงงกว่าเดิม
“อะไรนะเจ้าคะ”
“ข้าถามว่าเจ้าแต่งงานหรือยัง เป็นสาวใช้ของข้างานค่อนข้างหนัก หากเจ้าแต่งงานมีครอบครัวแล้วอาจไม่สะดวก”
เขาเฉไฉอ้างไปเช่นนั้นเอง หัวใจดวงโตราวกับจะหยุดเต้นรอฟังคำตอบจากนางอย่างจดจ่อ แม้ว่าการแสดงออกภายนอกจะนิ่งเฉย และเย็นชาราวกับไม่ใส่ใจก็ตาม
“ยังไม่แต่งงานเจ้าค่ะ”
หัวใจของคนตัวโตกระตุกไหวด้วยความดีใจเมื่อได้ยินคำตอบนั้น กระนั้นเขายังเอ่ยถามต่อไป
“มีชายคนรักหรือยัง”
“ยะ...ยังไม่มีเจ้าค่ะ”
เฟยเซียงเข้าใจแล้วว่าทำไมหญิงสาวคนอื่นๆ ถึงได้มีท่าทีหวาดกลัว ไม่คิดเลยว่าหลายปีผ่านไปคุณชายจางที่แสนอ่อนโยนจะโตขึ้นเป็นบุรุษที่เย็นชาเช่นนี้
แต่ช่างเถอะ... นางจะหวังอะไรในตัวเขากันเล่า ในเมื่อนางมาที่นี่เพียงแค่ต้องการทดแทนบุญคุณเท่านั้น ตั้งใจรับใช้เขาสักสามเดือน จากนั้นค่อยเดินทางกลับเทือกเขาคุนเหม่ย ไปรับโทษจากท่านยายที่คงโกรธจนแทบอยากจะฆ่านางแน่ๆ
“พรุ่งนี้เจ้ามาเริ่มงานได้เลย ข้าจะให้พ่อบ้านจัดเตรียมห้องพักไว้ให้เจ้า ส่วนหน้าที่ที่เจ้าจะต้องทำข้าจะบอกเจ้าวันพรุ่งนี้”
จางชงหยวนหยิบพัดสีดำขึ้นคลี่ปิดใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นเพียงดวงตาเย็นชา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เฟยเซียงนั่งนิ่งด้วยความงงงัน
ตกลงว่านางได้งานเป็นสาวใช้ของคุณชายจางแล้วงั้นหรือ ไม่อยากจะเชื่อเลย....
งานของสาวใช้ส่วนตัวของคุณชายจางชงหยวนนั้นไม่ใช่งานหนักแบกหาม แต่เป็นงานจุกจิกเล็กๆ น้อยๆ อย่างเช่นคอยชงชา คอยหยิบตำราเล่มต่างๆ และคอยดูว่าผู้เป็นนายต้องการสิ่งใด ดูเหมือนงานจะง่ายแต่ไม่ง่ายเลย
เฟยเซียงรู้สึกอึดอัดเพราะถูกสายตาของคุณชายจางจ้องจับผิดอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่านางจะเดินไปทางซ้ายหรือทางขวาเขาก็มองตาม ไม่ว่าจะก้มหยิบจับสิ่งใดก็ไม่พ้นสายตาดุจ้องเขม็งไปเสียทุกครั้งไป
“ได้เวลาน้ำชาแล้ว เดี๋ยวข้าจะไปนำน้ำชาและของหวานมาให้นะเจ้าคะ”
กระเรียนสาวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้า นางก็รีบสาวเท้าออกจากห้องตำราโดยเร็ว นางรีบก้าวเข้าไปในครัวแล้วทรุดตัวลงนั่งพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่รอดพ้นจากสายตาจ้องจับผิดเสียที
“ทำงานวันแรกเป็นยังไงบ้างละแม่หนูคนงาม”
แม่ครัวสูงวัยหันมาเอ่ยถามอย่างเอ็นดู เห็นสาวใช้คนงามเดินหน้าตื่นกลัวราวกับหนีเสือมาก็เดาได้ทันทีว่าคงโดนฤทธิ์เดชคุณชายจางเข้าให้แล้ว
“งานสบายมากเลยเจ้าค่ะ แต่ว่า...”
“คุณชายจางดุด่าเจ้างั้นหรือ”
“ไม่ใช่แบบนั้นเจ้าค่ะ คือ...สายตาคุณชายเหมือนจ้องมองอย่างจับผิดข้าตลอดเวลา ทำให้ข้าไม่ค่อยกล้าหยิบจับทำอะไร ไม่รู้ว่าต้องวางตัวอย่างไรคุณชายถึงจะพอใจ ป้าอยู่ที่นี่มานานพอจะช่วยชี้แนะข้าได้หรือไม่”
กระเรียนสาวห่อไหล่ลงอย่างหมดหนทาง หากนางยังทำให้คุณชายจางพอใจไม่ได้ ไม่แคล้วคงถูกไล่ออก หรือไม่ก็โยกย้ายนางไปทำหน้าที่อื่นแน่ๆ
“ไม่เคยมีใครทำให้คุณชายจางพอใจได้หรอก เพราะคุณชายจางเป็นพวกรักชอบหลงหยาง แบ่งท้อ ตัดแขนเสื้อ ฉะนั้นไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ไม่ถูกใจคุณชายทั้งนั้น”
เจียวเชินก้าวเข้ามาแล้วตอบคำถามแทนแม่ครัวด้วยน้ำเสียงห้วน นางแต่งตัวสวยงามหาใช่ชุดสาวใช้สีน้ำเงินเข้มอย่างที่ควรจะเป็น เพราะบัดนี้นางมีตำแหน่งเป็นถึงอนุภรรยาของใต้เท้าจาง คอยดูเถอะนางจะทำให้ตาเฒ่าจางหวงลู่ทั้งรักทั้งหลง ยกย่องนางขึ้นเป็นฮูหยินให้ได้ ตำแหน่งที่ว่างเว้นมาหลายสิบปี นับตั้งแต่มารดาของคุณชายจางผูกคอตาย
“เจ้าก็พูดเกินไป”
แม่ครัวสูงวัยทักท้วงอย่างไม่ชอบใจ เรื่องในคืนนั้นโจษจันกันไปทั่ว ว่าเจียวเชินทอดกายให้คุณชายจางไม่สำเร็จ จึงหันไปทอดกายให้ใต้เท้าจาง นับว่าเป็นผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายสิ้นดี
“เจ้าเรียกใครว่า ‘เจ้า’ ลืมไปแล้วเหรอว่าข้าไม่ใช่สาวใช้เจียวเชินอีกต่อไปแล้ว แต่ข้าคืออนุภรรยาเจียวเชินของใต้เท้าจาง”
หญิงสาวกอดอกเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี ปรายตามองไปยังทุกคนในห้องครัว ที่ต่างก้มหน้าหลบตานาง ด้วยกลัวจะถูกลงโทษหากนางไปฟ้องใต้เท้าจาง
“ท่านเจียวเชิน ข้าต้องขออภัยได้โปรดอย่าถือสาข้าเลย” แม่ครัวสูงวัยจำต้องยอมอย่างเสียไม่ได้
- Writer
