ใคร่บำบัดรัก (20+)

ชรัน สีหโรจนภูวดล (ลูกค้าคนแรก) #1

รชนิชลกำลังโทรคุยกับพ่อ ขณะนั่งรถเพื่อจะไปทำงานครั้งแรก เธอต้องการกำลังใจเป็นอย่างมาก และเพียงได้ยินเสียงของพ่อ ก็ทำให้เธอมีกำลังใจและมีความกล้าขึ้นมา

แต่งาน ‘โคมแดง’ ครั้งแรกเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้างก็ยากที่จะคาดเดา ยังไงก็ขอให้เธอผ่านพ้นวันนี้ไปได้อย่างราบรื่นแล้วกัน

‘พ่อคะ พี่เมฆเป็นยังไงบ้างคะ’

(เหมือนเดิมแหละลูก แล้วน้ำล่ะ ไปเริ่มงานเป็นยังไงบ้างลูก)

‘ก็ดีค่ะ ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ พ่อก็รู้ว่าหนูเรียนมาคนละสายงาน’

(ดีแล้วลูก... แล้วลูกก็อย่าลืมกินข้าวด้วยนะ)

‘พ่อก็ด้วยนะคะ อย่าลืมทานข้าวเย็นเด็ดขาด’

(พ่อลงไปซื้อมากินตั้งแต่หัวค่ำแล้วล่ะ)

‘ถ้างั้น... พ่ออย่าคิดมากนะคะ ยังไงพี่เมฆต้องกลับมาเป็นปกติค่ะ’

(พ่อก็ได้แต่ภาวนาให้เป็นแบบนั้น)

น้ำเสียงของพ่อฟังดูเศร้าสร้อย จนรชนิชลหัวใจกระตุกวูบ

‘เอ่อพ่อคะ งั้นแค่นี้นะคะ เดี๋ยวหนูจะไปอาบน้ำ และหนูก็มีรายงานที่ต้องทำอีกหลายเล่มเลยค่ะ’

หลังจากวางสายจากพ่อเสร็จ หญิงสาวกำโทรศัพท์แน่นจนมือชื้นเหงื่อ เธอถอนหายใจเสียงดัง เพื่อระงับความตื่นกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

รชนิชลเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถ บรรยากาศที่มีรถราแล่นผ่านในยามค่ำคืน ผู้คนยังคงเดินสวนกันขวักไขว่ ราวกับตอนนี้เป็นตอนกลางวันก็ไม่ปาน

เธอก้มลงมองสำรวจตัวเองที่แต่งชุดวาบหวิว เพื่อจะไปยังสถานที่นัดหมายในการทำงานครั้งแรก การบำเรอชายผู้มีอำนาจตัดสินทุกอย่างในชีวิตของเธอด้วยเศษเงินของเขา

ไม่นานนักคนขับรถก็พาเธอมาถึงที่หมาย ดวงตาคู่งามของรชนิชลมองไปยังสถานที่ดังกล่าวด้วยความรู้สึกหลากหลาย ป้ายชื่อคอนโดหรูขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านให้เห็นเด่นชัด ความหรูหราของมันราวกับจะตอกย้ำถึงความสิ้นหวังของเธอ

ภูวดลพิลลาร์ แกรนด์ กรุงเทพ ตั้งตระหง่านอยู่ต่อหน้า เธอเหลียวมองได้ไม่นานก่อนที่รถจะขับขึ้นไปยังชั้นบน

เธอมองสำรวจชุดวาบหวิวและรองเท้าส้นสูงคู่สวยที่กำลังสวมใส่อยู่อีกครั้ง ความอึดอัดและความไม่คุ้นชินวูบไหวขึ้นมาในอก นี่เป็นครั้งแรกที่รชนิชลแต่งตัวแบบนี้

หญิงสาวพยายามรวบรวมความกล้า พลางคิดถึงหน้าพ่อกับพี่ชาย ราวกับยึดเหนี่ยวเอาไว้เป็นกำลังใจให้การทำงานครั้งแรก พร้อมทั้งภาวนาขอให้เธอผ่านพ้นคืนนี้ไปด้วยดี

ย้อนกลับไปก่อนหน้า วันนี้เธอมาถึงโคมแดงตั้งแต่ห้าโมงเย็น ซึ่งพอมาถึงเธอก็ถูกเรียกขึ้นมาบนชั้นสองของร้าน โคมแดงถูกตกแต่งสไตล์จีน โดยมีแสงไฟสลัว ประดับด้วยโคมไฟสีแดงตามชื่อ ภายในตกแต่งอย่างหรูหรา ไม่ว่าจะเครื่องเรือน เครื่องประดับ แม้กระทั่งเฟอร์นิเจอร์ ก็ล้วนเป็นของดีมีราคา จัดไว้เพื่อรองรับแต่แขกกระเป๋าหนักผู้มีเงินโดยเฉพาะ และที่สำคัญไปกว่านั้นที่โคมแดงนี้ขึ้นชื่อเรื่องภาพลักษณ์ และการเก็บความลับของลูกค้าเป็นที่สุด

ทุกคนที่นี่จะถูกต้องเซ็นสัญญาในการรักษาความลับ และจะต้องถูกตรวจสอบความปลอดภัย ก่อนจะได้ ‘รับงาน’ เช่นรชนิชลในตอนนี้

‘เธอมาอยู่นี่ เธอต้องเรียกฉันว่า แม่ใหญ่... ถอดเสื้อผ้าของเธอออกสิ’

หลังจากได้ยินคำสั่งของผู้หญิงที่ใช้ผ้าปิดหน้าไว้ เธอก็หันรีหันขวาง อย่างกล้าๆ กลัวๆ

‘ไม่มีใครหรอก นอกจากฉันและผู้ช่วยส่วนตัวของฉัน... ฉันรับรองเธอจะปลอดภัย’

‘ค่ะ’ รชนิชลขานรับ ก่อนจะเริ่มปลดตะขอกางเกงยีน แล้วถอดเสื้อผ้าที่เหลือออกด้วยมืออันสั่นเทา จนเธอเนื้อตัวเปลือยเปล่าต่อหน้าผู้หญิงสองคน

เธอโดนผู้ช่วยของแม่ใหญ่ ทดสอบด้วยการหยดน้ำเย็นบนยอดอก สร้างความเสียวซ่านอย่างที่เธอไม่เคยพานพบมาก่อนเนื่องจากไม่เคยมีประสบการณ์จริง สิ่งที่บรรยายไว้ในนิยายรักใสๆ หรือ หนังสืออีโรติกทั่วไปไม่สามารถเทียบเท่ากับความรู้สึกอับอายปนเสียวซ่านที่เธอได้รับตอนนี้ได้เลย

ผู้ช่วยของแม่ใหญ่ไม่ปล่อยให้เธอได้มีเวลาอับอายปนเสียวซ่านมากนัก การทดสอบส่วนอื่นๆได้ทยอยตามมาเรื่อย ๆ ไม่ว่าจะเป็นการทดสอบกับกลีบดอกไม้สาว ปฏิกิริยาตอบรับจากเธอก็ดูเก้ ๆ กัง ๆ พร้อมน้ำตาที่ไหลรินออกมาด้วยความอดสู จนหญิงผู้ช่วยของแม่ใหญ่ต้องหยุดมือที่ลูบสำรวจยอดอกซึ่งตั้งชูชัน

แม่ใหญ่ซึ่งนั่งสูบบุหรี่มองตลอดระยะเวลาการทดสอบของหญิงสาว ก็พ่นควันออกมาอย่างเสียไม่ได้ ดูก็รู้ว่าเด็กสาวตรงหน้ายังเป็นสาวบริสุทธิ์

‘เด็กไม่ประสีประสาแบบเธอ ไม่ได้มาที่นี่เป็นคนแรกและคงไม่ใช่คนสุดท้าย ชีวิตไม่ได้มีปุ่มรีเซ็ตแบบเกม... ตัวสั่นแบบนี้มันรำคาญตา กลับไปได้แล้ว’ แม่ใหญ่เอ่ยพร้อมกับโบกมือไล่

รชนิชลได้ยินดังนั้นก็นิ่งเงียบไปสักพัก นี่เป็นหนทางสุดท้ายแล้วที่เธอจะได้ช่วยเหลือครอบครัว เธอก้มมองเนื้อตัวที่เปลือยเปล่า พร้อมทั้งเค้นความกล้าทุกอย่างที่มีแล้วตอบกลับไปว่า

‘ชีวิตของพี่ชายหนู ก็ไม่มีปุ่มกดหยุดเส้นชีวิตเหมือนกัน’

เธอพูดด้วยแววตาที่จริงจัง และสบตาแม่ใหญ่อย่างไม่ยอมแพ้ ความวูบไหวในดวงตาถูกซ่อนไว้ในส่วนลึกที่สุด แต่ก็ไม่มีทางพ้นสายตาอันเฉียบคมของหญิงกร้านโลกอย่างแม่ใหญ่ไปได้

แม่ใหญ่แห่งโคมแดงเปรยตามองรชนิชลอีกครั้ง คราวนี้หล่อนก้มมองหญิงสาวหัวจรดเท้า ก่อนจะกลับมาหยุดจ้องดวงตาคู่สวยอย่างค้นหา ความเงียบปกคลุมบุคคลทั้งสามอยู่อึดใจ

‘ถ้าเลือกแล้วก็อย่าหันหลังกลับ... เธอต้องการมากแค่ไหน’ ในที่สุดแม่ใหญ่ก็เอ่ยออกมา

รชนิชลก็ไล่รายละเอียดค่ารักษา และจำนวนเงินให้แม่ใหญ่ฟัง หลังจากที่หล่อนได้รับรู้ถึงจำนวนที่มากขนาดนี้ มีแค่เคสเดียวก็คือเคสบัตรสีทองคำ แม่ใหญ่หยิบกระดาษและการ์ดใบหรูสีทองขึ้นมา จ้องตาเธอและพูดประโยคหนึ่งที่ ทำให้รชนิชลต้องนิ่งไปอึดใจ

‘ถ้าเธอพร้อมจะถูกตราหน้าว่าแพศยา... ที่นอนกับสามีคนอื่น... ก็เซ็นชื่อซะ’

แม่ใหญ่ยื่นกระดาษใบหนึ่งมาให้ รชนิชลจึงมองดูอย่างชั่งใจ หยิบจับปากกาขึ้นมาทำท่าจะเซ็นชื่อ ในขณะนั้นเองที่แม่ใหญ่หัวเราะ พร้อมบอกว่างานนี้เป็นความลับ

‘เธอคิดจริงๆ เหรอ ว่าคนอื่นจะล่วงรู้เรื่องของเธอ... กับผู้ชายที่เธอกำลังจะไปปรนนิบัติน่ะ... จะมีคนอื่นรับรู้ได้อย่างนั้นเหรอ’

‘…’

‘ไม่หรอกเด็กน้อย เธอจะไม่ได้รับการตราหน้าแบบนั้นหรอก’

หล่อนเว้นช่วงสูบยาพลางปล่อยควันออกมาอย่างชอบใจในความใสซื่อของเด็กสาวตรงหน้า

‘ไม่ใช่เพราะที่นี่ใจดีหรืออะไร แต่เพราะแขกที่มาใช้บริการ ล้วนมีหน้ามีตาให้รักษา พวกเขาทำเพื่อตัวเอง ไม่ได้แคร์พวกเราที่เป็นเพียงเครื่องระบายความใคร่หรอก ที่พูดก็เพราะจะทดสอบ ว่าเธอจะกล้าแลกได้มากแค่ไหน’