7.ข้าจะไปส่ง

1715 Words

การปรากฏตัวของคามิเลียเรียกเสียงฮือฮาได้ไม่น้อย…เธอเดินควงคู่มากับนักเวทย์แอสรัน… ถึงจะดูเหมาะและคู่ควรกันมากสักแค่ไหน แต่คามิเลียเคยปฏิเสธอย่างหนักแน่นลงหนังสือพิมพ์ไปแล้วว่าเธอกับแอสรันเป็นเพียงเพื่อนเท่านั้น ทำให้ไขข้อข้องใจเกี่ยวกับเรื่องที่ทุกคนสงสัย “ยินดีต้อนรับท่านนักเวทย์แอสรัน…เลดี้แบรนเดอร์ด้วยนะคะ ขอเชิญเข้าไปด้านในก่อนค่ะ…” มีสตรีสูงวัยใบหน้างดงามเดินออกมาต้อนรับคามิเลียและแอสรัน “….อย่าได้ดื่มไวน์มากมายขนาดนั้นอีก!…ข้าไม่แบกเจ้ากลับหรอกนะ…วันนี้ข้าจะต้องได้สตรีที่งดงามสักคนไปนอนกอด…” คามิเลียส่ายหน้าเบาๆ ก่อนที่เธอจะยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม.. แอสรันขอตัวไปจัดการเกี่ยวกับพิธีของงานเลี้ยง…ในช่วงเช้าคู่บ่าวสาวได้ทำพิธีสาบานตนต่อหน้าพระเจ้าไปแล้ว ช่วงเย็นจึงเป็นงานเลี้ยงฉลองหลังงานแต่งเท่านั้น มีบุรุษและสตรีมากมายมาร่วมงาน อีกทั้งด้านนอกยังมีชาวบ้านมาด้วย ถือได้ว่าตระกลูแมริโน่นั้นมีความเมตตาอย่างยิ่ง ปกติแล้วชนชั้นสูงจะไม่ค่อยสนใจพวกชาวเมืองสักเท่าไหร่ แต่นี่พวกเขาได้เปิดคฤหาสน์ให้ชาวเมืองเข้ามาร่วมในงานเลี้ยงด้วย คามิเลียมองไปรอบๆ ก่อนที่เธอจะยกยิ้มจางๆ…. เสียงเพลงบรรเลงออกมาคลอกับบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรัก…อีกเดี๋ยวพอคู่บ่าวสาวมาก็คงจะเปิดฟอล์อเต้นรำกันสินะ.. เธอยกขวดและแก้วไวน์ขึ้นก่อนจะเดินออกมาด้านหลังคฤหาสน์ซึ่งเป็นสวนในเรือนกระจก… “ท่านหญิงจะรับอาหารว่างไหมคะ?” คามิเลียพยักหน้า…ดีจังเลยนะ..ไม่ว่าจะอยู่ตรงไหนก็ล้วนแล้วแต่มีคนรับใช้คอยบริการแขก… เธอกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา…ไวน์เพียงแค่สามแก้วนั้นไม่สามารถทำให้เธอเมาได้หรอกแต่สิ่งที่โจมตีเธอในตอนนี้คือความง่วง เมื่อคืนไม่น่าจะทำงานโต้รุ่งเลยจริงๆ…คามิเลียหลับตาลงเพื่อพักสายตาสักพัก… ลูก้าเบื่อหน่ายกับการที่ท่านแม่จับคู่สตรีมากมายให้เขาในวันนี้เขาจึงเดินหนีออกมา…แต่แล้วสายตาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับสตรีผู้หนึ่งที่กำลังนอนอยู่ท่ามกลางสวน… เขาเดินเข้าไปใกล้ด้วยความเป็นห่วงเพราะเขาเห็นขวดและแก้วไวน์ตั้งอยู่ด้วย…เธอคงจะเมาจนนอนหลับไปสินะ สตรีแบบไหนกันที่กินเหล้าแล้วนอนหลับไปทั่วเช่นนี้… ทว่าพอเขาเห็นหน้าของนางก็ต้องตกตะลึง…ในความงดงามของเธอ… ใบหน้าที่งดงามขนาดที่ว่าลูก้าไม่เคยเห็นสตรีใดที่งดงามเช่นนี้มากก่อน…ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของเธอช่างน่ามันเขี้ยว ลูก้ายกมือขึ้นไปสัมผัสที่ใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา “….เอามือออกไปค่ะ!!!” ลูก้าตกใจเล็กน้อยที่เธอลืมตาขึ้นมามองเขาด้วยสายตาที่ไม่พอใจ “ขะ..ขอโทษครับ ข้าเห็นท่านนอนอยู่คนเดียวจึงเป็นห่วง…” คามิเลียถอนหายใจอย่างโล่งอก… “ไม่เป็นไรค่ะ…อันที่จริงข้าไม่ได้หลับ..แต่พักสายตาเฉยๆ แล้วข้าก็ไม่ได้เมาด้วย…” เธอยกยิ้มให้เขาพร้อมทั้งมองไปที่ขวดไวน์ “…ครับ..หากว่าท่านยังไม่เมาเช่นนั้นดื่มเป็นเพื่อนข้าได้ไหมครับ?” ใบหน้าของลูก้านั้นขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ…ดวงตาของเขากลมโต..รับกับริมฝีปากกระจับนั้น ใบหน้าของชายผู้นี้ดูไม่เลวเลยทีเดียว…ดูหล่อเหลาและน่ารักไปพร้อมๆ กัน มีคนรับใช้นำไวน์มาเพิ่ม…เขาเปิดไวน์เทใส่แก้วแล้วส่งให้เธอ “ข้าเป็นนักธุรกิจ…ข้าจะไม่ทำสิ่งใดโดยไร้ประโยชน์เด็ดขาด…หากว่าข้าดื่มไวน์เป็นเพื่อนท่าน ข้าจะได้อะไรคะ?” ลูก้าหัวเราะชอบใจ…แล้วยกไวน์ในแก้วขึ้นดื่ม “….ท่านต้องการอะไรล่ะครับ…ข้าขอยกตัวเองให้ท่านได้ไหม?” คามิเลียยกไวน์ขึ้นดื่ม…เธอมองที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา “กล่าวแล้วห้ามคืนคำนะคะ….” “อ่า…นี่ข้าตกเป็นของท่านแล้วงั้นหรือครับ? …เช่นนั้นข้าควรจะทำยังไงดี….” เธอถอนหายใจก่อนจะมองหน้าเขา “ท่านน่าจะเป็น แมริโน่ ลูก้าใช่ไหมคะ? …ข้าดื่มไวน์เป็นเพื่อนท่านเช่นนี้ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว ข้าชื่อแบรนเดอร์ คามิเลีย..เป็นเพื่อนกันก็ต้องช่วยเหลือกันถูกไหมคะ?” ทำไมกันนะ…เขาถึงรู้สึกไม่ไว้ใจรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเลย!!! “อื้อ!!…อ๊ะ.อ๊า!!…เบาหน่อยค่ะได้โปรด!!” นั่นมันเสียงอะไรวะ!!! ……. ดานิกายืนรอเซอร์ชาล็อตอยู่หน้างาน เธอก้มลงจัดระเบียบชุดตัวเองเป็นครั้งที่ร้อย เพื่อให้มันงดงามและดูดีต่อหน้าเขา รถม้าของตระกูลไคโรจอดที่หน้าคฤหาสน์ของแมริโน่…ท่านเคเดนยังคงหล่อเหลาเช่นเดิมแต่สายตาของดานิกามิได้มองไปที่ท่านดยุคเลย สายตาของเธอหยุดอยู่ที่เซอร์ชาล็อตที่วันนี้เขาสวมชุดสูทสีขาวดูเป็นทางการ ผมของเขาถูกหวีและเซตมาเป็นอย่างดีเขามองมาที่เธอก่อนจะยิ้มจางๆ ให้เธอ เคเดนมองชาล็อตที่กำลังส่งยิ้มให้สตรีผู้หนึ่ง…เขาเลิกคิ้วมองชาล็อตก่อนจะหัวเราะเบาๆ “มีนัดก็ไปเถอะ..เดี๋ยวข้าเข้างานคนเดียวเอง…” “มิได้ครับ ข้าคือองครักษ์….” “ไปเถอะน่า ไม่สงสารนางที่ยืนคอยเจ้ารึไง!” ชาล็อตก้มหน้าลงทำความเคารพก่อนที่เขาจะรีบเดินไปหาดานิกา เคเดนเดินเข้าไปด้านในเขาหยุดคุยกับแกรนด์ดยุคแมริโน่เล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม “ท่านดยุคให้เกียรติเต้นรำกับข้าสักเพลงได้ไหมคะ?” เคเดนมองสตรีที่ยื่นมือมาทางเขา….ใบหน้าของเธอนั้นดูสะอาดสะอ้านไม่ถึงกับงดงามทว่าแต่ก็น่ามอง “…รู้จักข้ารึเปล่า?” “ค่ะ..ท่านดยุคไคโร” “อา…เช่นนั้นเจ้าก็ต้องรู้สิว่าข้าไม่ใช่คนที่ทำเรื่องไร้สาระอย่างเช่นการเต้นรำ…ข้าอยากจะทำอย่างอื่นมากกว่า…” เธอมองเขาด้วยใบหน้าที่แดงซ่านไปด้วยความอาย “ไปหาที่เงียบๆ คุยกันดีกว่านะครับ…ข้าพูดถึงในกรณีที่เลดี้ก็ต้องการ…..” เคเดนพาสตรีผู้นั้นเดินมาที่สวนด้านหลังเขาถอดกางเกงออก… “ใช้ปากของเลดี้ให้เป็นประโยชน์สิ!…” เธออ้าปากก่อนจะค่อยๆ เลียที่ส่วนปลายหัวหยักก่อนไล่ลงมาที่ส่วนโคน “อ่า…เลียด้านหลังด้วย…อื้ม!..อย่างนั้นแหละ…ดูดน้ำที่ไหลออกมาด้วย..ดี!!…อืม.ดูดแรงๆ” เป็นเช่นนี้เสมอสำหรับเคเดนแล้วเหล่าสตรีเป็นเพียงของหวานหลังมื้ออาหาร…เขาไม่เคยต้องเขาหาใครก่อน…มีแต่สตรีมากมายที่เข้าหาเขา เคเดนกระแทกเอวใส่ปากของเธอแรงๆ ก่อนที่เขาจะผลักเธอออก…สตรีผู้นั้นรู้หน้าที่เป็นอย่างดีเธอถกกระโปรงขึ้นมาเพื่อให้ตัวตนของเคเดนใส่เข้าไปด้านในได้สะดวก เขากระแทกเอวทีเดียวตัวตนก็เข้าไปด้านในจนสุด…เคเดนกระแทกเอวอย่างแรงไร้ความอ่อนโยนและความปรานีใดๆ จากเขา “อื้อ!!…อ๊ะ.อ๊า!!…เบาหน่อยค่ะได้โปรด!!” เขาชักตัวตนออกมาเสร็จสมด้านนอกของสตรีผู้นั้น…แล้วโยนเงินราวสิบเหรียญทองให้เธอ… เคเดนเงยหน้าขึ้นมาก่อนที่จะยกมือขึ้นเสยผมสีดำของเขาขึ้นมา… เบื้องหน้าของเขาคือคามิเลียและบุรุษผู้หนึ่งที่กำลังนั่งดื่มไวน์ด้วยกัน…เธอมองมาที่เขาด้วยสายตาที่แสดงออกจะรังเกียจเล็กน้อย… เคเดนแสยะยิ้มก่อนที่เขาจะสวมกางเกงขึ้น สตรีผู้นั้นช่วยเขาแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนที่เธอจะก้มเก็บเหรียญทองแล้วเดินจากไป “ขอโทษด้วยนะครับ…หากว่าข้าได้รบกวนเวลาของท่านทั้งสอง….” เคเดนกล่าวพร้อมทั้งยกยิ้ม…เขาหยิบขวดไวน์ขึ้นมากรอกใส่ปาก….โดนไม่สนสายตาของคามิเลีย เธอถอนหายใจเล็กน้อย…คามิเลียคิดว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะเธอนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรกับเคเดนอยู่แล้ว… “….ข้าคิดว่าข้าอาจจะเมาแล้วครับคามิเลีย” ลูก้ายกมือของคามิเลียขึ้นมาก่อนที่เขาจะจูบที่หลังมือของเธอเบาๆ “พรุ่งนี้ข้าไปพบท่านได้ไหมครับ…” “ค่ะ…ด้วยความยินดี” ลูก้าส่งยิ้มให้คามิเลีย ก่อนที่เขาจะก้มหัวให้เคเดนแทนการกล่าวอำลา คามิเลียยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว…เธอวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะ…คามิเลียกำลังจะลุกขึ้นแต่เคเดนก็รีบยกมือเท้ากับพนักพิงขอโซฟา…เพื่อกักเธอไว้ในอ้อมแขน… “….เหตุใดถึงต้องนัดเจอกับชายผู้นั้น?” “ข้าจะนัดกับใคร ล้วนแล้วแต่ไม่เกี่ยวอันใดกับท่าน…ถอยไปค่ะ…ข้าจะกลับแล้ว!” “เจ้าก็รู้ว่าข้าอยากแต่งงานกับเจ้า!!..ยังกล้ามานัดเจอชายอื่นต่อหน้าข้าอีก!!…” คามิเลียยิ้มที่มุมปาก “ท่านกล่าวคำว่าอยากแต่งงานออกมาทั้งๆ ที่พึ่งทำเรื่องอย่างว่ากับสตรีอื่นมาเนี่ยนะ!!…ข้าควรจะทราบซึ้งใจจนน้ำตาไหลเลยไหมคะท่านดยุค!” “ก็แค่เล่นสนุก…หากเจ้าเป็นภรรยาข้าแล้วข้าก็จะมีอะไรกับเจ้าคนเดียว….” คามิเลียมองหน้าของเคเดน…เรื่องนี้เขาไม่ได้พูดโกหกเพราะหลังจากแต่งงานกับเธอในชีวิตที่แล้วเขาไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับสตรีอื่นอีกแล้ว…แต่ถึงอย่างนั้นความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาของเธอกับเขาก็ไม่ได่ดีเท่าที่ควร… “ปล่อยเถอะค่ะ…ข้าจะกลับแล้ว” “เช่นนั้นข้าจะไปส่ง….”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more