บุรุษเทพปีศาจผู้องอาจและสง่าผ่าเผยในอาภรณ์อันงดงามแปรเปลี่ยนร่างของตนเป็นอสรพิษ กลุ่มควันสีดำลอยหายไปจากเรือนของบิดามังกร พุ่งตรงลงบ่อน้ำมรกตพร้อมเสียงคำรามลั่นฟ้า
ณ เทวโลกชั้นดินในราตรีนี้ไม่มีแม้แสงดาราสาดส่องลงมา หยาดน้ำฟ้าร่วงหล่นเป็นสายจนทุกแห่งหนกลายเป็นสีขาวโพลน เวหาอบอุ่นกลับกลายเป็นเยียบเย็น ประหนึ่งหยาดน้ำตาแห่งความโศกเศร้าจากนภาลัย
“นั่นอะไร? เจ้าเห็นไหม เหลียนเหลียน” อาเป้ยหันไปถามเจ้าตัวเล็ก ขณะนั่งยองลงกับพื้นหญ้า เอามือทั้งสองข้างป้องหูของนางแต่ปากบ่นว่า “ข้าไม่ชอบเสียงโวยวายของเทพอู่เฉินเลย ข้าว่าน่ากลัวยิ่งนัก ทั้งที่ตัวข้าไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใดมาก่อน”
พยัคฆ์อัคคีไม่เคยได้ยินเสียงกรีดร้องของปีศาจ เป็นครั้งแรกของมันเช่นกันจึงมองตามร่องรอยของไอสีดำมากมายเหล่านั้น ด้วยดวงตาวิเศษของมัน สามารถมองเห็นแม้ในความมืดสนิท
“เจ้าทำให้เทพอู่เฉินถูกท่านฮ่าวหรานต่อว่าแน่ ๆ ว่าแต่... เจ้
