Lost in Love

Chapter 30

Chapter 30

No one dared to talk about what happened yesterday at school. Tanging tingin lang ang binibigay ni Mae, Anne at ni Jericho sa akin.

Alam kong halatang-halata ang pamamaga at pamumula ng mga mata ko. I did not try to hide it. I just came from break up, and I am still mourning for it.

I don't even care if they talk behind my back. Alam kong marami ang naka-kita sa nangyari kahapon. I am not ashamed. I am more of hurt. Nasasaktan ako dahil naging saksi ang marami kung paano ko iwanan si Zach. I can't fight for him.

I did not fight for him.

"Okay ka lang?" mahina at maingat na tanong ni Jericho ng matapos ang klase.

Saglit akong sumulyap sa kanya bago tumango ng mahina.

My days went fine, but my heart isn't really fine. I am still crying every night because I am still hurting. Para akong sinasaksak ng punyal ng paulit-ulit. Wala akong ibang magawa kundi umiyak ng umiyak.

I am powerless, and I have no strength to disobey my parents again.

I did not even hear news about Zach, actually. I missed him so much. Sobrang hinahanap ko ang paglalambing niya. I missed our midnight calls. I missed the way he pronounced my name. I missed everything about him.

At kapag iniisip ko na tapos na, na wala na talaga ay sobrang nasasaktan ako. I gave up. I gave up on us.

We are still young and innocent of what the world could offer. We can't stand alone, and we can't still fight for this love. We are just teenager who want to discover new things.

And I must say that we can't really do it. Kung sakali man na ipaglalaban namin ito ay wala pa ring patutunguhan. He has supportive parents, and I don't. May father is not bad, but he's not good either. We can't really do this.

We will not make it. At iyon pa lang ay sobra na ang sakit na binibigay sa akin.

Hindi ko alam kung paano ko nagagawang gumising sa araw-araw na wala man lang kaalam-alam tungkol kay Zach. It's been two weeks. Two weeks since I broke up with him.

I did not hear something about him. Kahit gustong-gusto ko siyang kamustahin o kaya ay makita man lang kahit sa malayo ay wala pa rin akong magagawa. Hatid at sundo ako ni Papa. I can't go out of the house alone. They lost their trust in me.

Patong-patong ang sakit na nararamdaman ko. I lost my parents, and I lost Zach, too. Parang nakasanayan ko na lang na umiyak gabi-gabi. Nasanay na ang mga mata ko sa luha na parang hindi humihinto.

Wala akong mapagsabihan. Hindi ko alam kung paano pawiin ang sakit. Dahil sa bawat araw na dumadaan ay mas lalo lang tumitindi ang sakit. But I can't be weak this time.

"After your graduation, you'll study in Manila for college," sabi ni Papa habang naghahapunan kami sa isang gabi.

Biglang akong nagulat kaya nabitawan ko ang kutsara at tinidor na hawak. I looked at my mother and father, who were also looking at me. At muling namuo ang luha sa mga mata ko.

"P-po?"

"Doon ka sa Manila mag-aaral ng college," muling sabi ni Papa kaya bumaling ako kay Mama na tahimik lang na nakamasid.

Kaya kahit gusto ko sanang tumutol ay tumanggi ay hindi ko nagawa. Sa huli ay tumango na lang ako ng marahan saka nagpatuloy sa pagkain na parang walang nangyari kahit gusto ko ng umiyak ng umiyak.

When I finished eating, I immediately went upstairs, then cried and cried until I fell asleep like I usually do.

Sobrang bilis ng paglipas ng araw. I tried my best to do my best in school. Na kahit sa paraang 'yon na lang ay maging proud pa rin sa akin si Papa at Mama.

Graduation is nearly coming.

I missed Zach so much. Sarili ko lang ang nakakaalam kung gaano ko pinagdadasal gabi-gabi na kahit sa panaginip na lang ay makita ko siya. I am aching for him. Miss na miss ko na siya. Ikababaliw ko. Mababaliw na ako.

Today was a good day. The sun is shining so bright. Hindi ko maiwasang isipin ang mga araw na maayos pa kami ni Zach.

Kung hindi kaya nalaman ni Papa ang tungkol sa amin ay posible kaya na kami pa hanggang nagyon?

I have a lot of questions in my mind that I can't even answer. Puro ako tanong na sarili ko na wala namang sasagot. Maybe I am really hoping for a better tomorrow?

But no, how could it be better if my graduation is on monday? And two days after it we'll go to Manila?

Paano magiging maayos?

Pinagmasdan ko ang mga motorista na nakikisabay sa pagmamaneho ni Papa ng kotse. I smiled sadly while looking at them happily driving a motorcycle even though the sun was so hot.

I used to love motorcycles because of Zach.

Unti-unti kaming tumigil sa tapat ng milk tea shop kaya natigil ang pag-iisip ko.

"You want milk tea?" tanong ni Papa kaya wala sa sarili akong tumango kahit wala sa isip ang ang pag-inom ng milk tea sa araw na 'to.

"Sige po," sabi ko bago nagkalas ng seatbelt.

"Here, bili ka sa loob. Lumabas ka kaagad," sabi ni Mama sabay bigay sa akin ng pera na tinanggap ko naman kaagad.

"What about you?" tanong ko pero sabay lang sila na umiling kaya lumabas na lang ako ng kotss at dumiretso sa shop.

Pero laking pagsisisi ang kaagad na namuhay sa akin. Sa mismong pagtapak ko sa loob ay muling bumalatay ang sakit na araw-araw kong nararamdaman ang siyang dahilan kung bakit ako umiiyak gabi-gabi.

Natigilan ako sa pwesto ko. My eyes were settled at the guy I really missed the most. Kaagad nanubig ang mga mata ko habang tinitingnan siya sa malapitan.

Zach.

But he did not know that I was here. He's busy. Seryoso siya na nakikipag-usap kay Ashley na parang silang dalawa lang ang nandito kahit kasama naman nila ang mga kaibigan nila. Kitang-kita ko ang marahan na paghawak ni Ashkey sa pisngi ni Zach na mas lalong nagpa-durog sa akin.

I blinked a lot of times to stop my tears from falling.

Lalabas na lang sana ako para makaiwas pero hindi sinasadyang napatingin sa akin ang babae na si Rashen. Bigla siyang nagmura kaya lahat sila tumingin sa direksyon ko.

Napalunok ako sa kaba nang mapunta sa akin ang atensyon ni Zach. Our eyes met, and I shivered when I saw how cold it was.

"Blaire!" sabi ng isang lalaki na kaibigan nila na hindi ko na namukhaan pa.

Kaunti na lang ang tutulo na ang luha ko kaya kaagad akong nag-iwas ng tingin kay Zach saka nagpatuloy sa counter.

"M-matcha po, less sugar," nanginginig na sabi ko sa babae.

Habang hinihintay ang order ay ramdam ko ang panginginig ng dalawa kong binti. Sobrang bilis ng t***k ng puso ko sa masakit na paraan. I am nearly crying.

Wala sa sariling sumulyap akong muli kay Zach habang hinihintay ang order. His friends are looking at me, but he is not. Paulit-ulit ang tingin ng mga kaibigan niya sa akin pati na rin sa kanya na parang may inaabangan.

But Zach doesn't care. He's just staring at his phone like he doesn't care that I am here. Mas lalo akong nasaktan dahil doon kaya nang makuha ang order ay halos takbuhin ko para makalabas lang.

When I got inside our car my tears fell like rain.

"What happened?" nag-aalalang tanong ni Mama kaya umiling lang ako habang sinusubukan na pahintuin ang luhang hindi ko ine-expect

"Stop crying," biglang sabi ni Papa kaya tuluyan ko ng nabitawan ang milk tea na hawak dahil hindi ko na napigilan pang humagulgol.

I put my two palms on my face while crying so loud. My parents were looking at me as I cried like a baby. Iyak ako ng iyak sa backseat. Wala na akong pakialam kung anong isipin ni Mama at Papa.

Sadyang hindi ko lang matago na sobra akong nasasaktan ngayon. Ang sakit-sakit ng puso ko na mas lalo lang yatang nabasag. My broken heart shattered even more.

Seeing him again after how many days. I missed him. I still love him. But seeing him like he does not care hurts me a lot. Para akong pinapaso ng bakal na sobrang init.

Move on na ba siya? Bakit sobrang bilis? Habang ako hindi ko alam kung makakausad pa.

Pagdating sa bahay ay iyak pa rin ako ng iyak. Sobrang pasasalamat ko dahil hindi na nagtanong pa si Mama at Papa tungkol sa nangyari. Hinayaan lang nila akong magkulong sa kwarto at umiyak ng umiyak.

"Zach, sorry kung duwag ako. Sorry kung hindi ko kayang kumapit. I love you so much. Mahal na mahal kita," sabi ko sa gitna ng paghagulgol.

Siguro ganito nga ka-sakit ang unang pag-ibig. I gave my all to him. Wala akong pinagsisihan. Kahit kailan hindi ako magsisisi.

My graduation day has come. Nalaman ko na kahapon pala ang gradution nila Zach. I did not even congratulate him. But it's fine, I am looking forward on congratulating him when he's already an engineer.

As the program's ongoing, we are all silent while wearing our toga. I have this small smile on my face. Isa ako sa nakakuha ng pinaka-mataas na average sa buong strand. My parents were at the back. I wish I had made them proud.

"Oh my," mahinang bulong ni Mae na katabi ko lang kaya hindi ko napigilan na lingunin niya.

I found her seriously staring at her phone. Ibabalik ko na sana ang mga mata ko sa harap pero marahan niya akong kinalabit kaya kumunot ang noo ko.

"Huh?"

"Blaire, alam mo 'to?" biglang tanong niya kaya mas lalo akong nagtaka.

"What?"

Ilang sandali pa hinarap niya sa akin ang cellphone niya. Nanlamig ang buong katawan ko sa nakita at kasabay nito ay ang panunumig ng parehong mata ko.

It was a picture of Zach wearing a hoodie and pants. Outside the airport holding a big stroller in his left hand. Bahagya siyang nakatingin sa gilid kaya hindi masyadong kita ang buong mukha niya.

Pero hindi ko kinaya ang caption.

'Leaving for college in London. 'Till we meet again.'

Kusang tumulo ang mga luha ko hanggang sa yumuko na lang ako para itago iyon. Is he going to study in London?

Sa huli napangiti ako habang patuloy na lumuluha.

Sa Manila rin naman ako mag-aaral kaya kahit manatili siya dito sa Del Rio ay wala pa rin. Good for him. He'll surely become successful there. He'll become an engineer.

Patuloy pa rin ako na lumuluha hanggang sa sabitan na ako ni Papa ng medal. I am happy that I graduated in high school, but my tears are not for this.

"Stop crying," sabi ni Papa pero hindi ko pa rin magawang pigilan ang mga luha ko.

Wala sa sarili kong tiningnan ang mga medalya na naka-sabit sa leeg ko. Sobrang dami. But, am I proud of myself?

We'll get there.

After my graduation, Mama told me to fix my things right away, so I did.

"Ma, pwedeng pumunta muna ako sa bayan?" paalam ko kay Mama matapos mag-ayos ng mga gamit kaya tiningnan niya ako ng seryoso.

"Blaire, I am warning you," she said, so I sighed.

"Ma, sige na. Zach is now in London, so don't worry," sabi ko kaya nagsalubong ang kilay niya pero sa huli ay tumango na rin.

Wala sa sarili ako na sumakay ng tricycle hanggang sa makarating ako sa bayan. I immediately walk towards a grocery store where I wanna buy something. Pero pagpasok ko ay may namataan ako na hindi ko inaakala na makikita ko ngayon.

"Blaire, kamusta ka na?" nagagalak na tanong ni Lola Agnes sabay hawak sa kamay ko.

Nanlaki ang mga mata ko habang nakatingin sa kanya. He's here? Hindi natuloy si Zach?

"L-lola," nanginginig na sabi ko pero isang matamis na ngiti lang ang binigay niya.

"Apo, maayos ka lang ba?" May alam ba siya?

"L-lola, where's Zach?"

May parte sa akin na umaasa na hindi siya natuloy sa London. Na posibleng magkita pa rin kami.

"Nasa London na, Hija. Sumama sa mga magulang niya," Napakurap ako sa sinabi ni Lola.

"M-mabuti po iyon."

Lola Agnes sighed and held my hand more.

"Alam ko ang nangyari, Blaire. Sinabi ni Zach sa amin."

Kaagad na nanubig ang mga mata ko.

"Sorry po—"

"Hija, huwag mong sisihin ang sarili mo. Gusto kita para sa apo ko, gustong-gusto. Pero siguro nga kailangan niyo pang hanapin ang mga sarili niyo. Kailangan niyo pang maging handa sa mga kakaharapin niyong bagay-bagay kaya nangyari ang lahat. You two are still young. Chase your dreams, Blaire. Huwag mong hayaan na malugmok ka."

Pinunasan ko ang kumawalang luha saka ngumiti ng pilit kay Lola.

"Lola, I love Zach so much."

Nagbigay ng kapayapaan sa puso ko ang pakikipag-usap ko kay Lola Agnes. Naliwanagan rin ako dahil marahil ay tama niya.

We need to chase our dreams. We need to part ways to find ourselves.