บทที่16
"ท่านควรโค้มศีรษะขอบคุณข้า" ฉู่หรันยังคงทวงบุญคุณ
"ข้าไม่ได้อยากได้" เลี่ยงหลิงสะบัดหน้ากลับหลังจากขอบคุณสด็จพ่อที่ประทานของขวัญที่นางไม่อยากได้ให้ หากเป็นแก้วแหวนเงินทองสิ่งล้ำค่ายังดีว่าให้อี๋นั่วมาอยู่ข้างกายนาง
"หึ ข้าว่าท่านดีใจจนเนื้อเต้นเสียมากกว่าที่ได้จะได้อยู่ใกล้บุรุษ เคยอยู่หมู่บ้านห่างไกลถึงขอบชายแดนมิใช่หรือ ที่ผ่านมาคงได้เจอบุรุษมากหน้าหลายตาไม่เหมือนอยู่ที่ในวังรอบกายมีเพียงขันที เป็นชายก็มิใช่ชาย จะเป็นสตรีก็ยังห่างไกล ท่านควรขอบคุณข้าที่หาบุรุษแท้เข้าไปอยู่ตำหนักให้ท่านคลายเหงาได้บ้าง ดูแล้วท่านคงจะถูกใจองครักษ์ไป๋ไม่น้อย"
"ข้าก็บอกแล้วว่าไม่รู้จัก ไม่อยากยุ่งเกี่ยว เหตุใดเจ้าถึงได้ไม่หยุดเสียทีฉู่หรัน" เลี่ยงหลิงแหวออกมาอย่างอดไม่ได้
ฉู่หรันดวงตาวาวโรจน์ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ว่านางจะพูดกระทบกระเทียบหรือจิกกัดเพียงใด พี่สาวต่างมารดาคนนี้ก็ไม่เคยแม้แต่จะชักสีหน
