บทที่ 7 ร้ายกาจ
1007 Words
"พี่ตะวันเป็นของทอฝันคนเดียว พี่ตะวันเป็นแฟนทอฝัน ห้ามผู้หญิงคนไหนมายุ่งกับพี่ตะวันเด็ดขาด ทอฝันไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนี้ จะคิดกับพี่ตะวันแค่เพื่อน มันไม่มีผู้หญิงคนไหนที่อยากใกล้ชิดผู้ชายที่ไม่ชอบ พี่ไม่ห็นเหรอว่าพี่จ๋า พยายามแสดงออกแค่ไหน" ม่านทอฝันตวาดเสียงดังลั่น
"ต่อให้พี่จ๋าคิดยังไง ถ้าพี่ไม่คิดอะไรมันก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น และอีกอย่างที่จะบอกทอฝันให้เข้าใจ พี่เป็นพี่ชายของทอฝัน พี่ตะวันไม่ใช่แฟน ทอฝันยังเด็กกับเรื่องความรัก ทอฝันคิดอย่างนี้ไม่ได้นะ ทอฝันควรตั้งใจเรียน อย่ามาวุ่นวายและคิดเรื่องแฟน"ผมพยายามใจเย็นอธิบายเธอ เด็กน้อยยังไม่คิดที่จะฟัง เหมือนสิ่งที่พูดลอยไปตามอากาศ
"ไม่รู้ล่ะ ทอฝันไม่ให้พี่ตะวันกับใครทั้งนั้น พี่ตะวันต้องอยู่กับทอฝันคนเดียวเท่านั้น" เสียงทอฝันดังลั่นบ้าน เพราะว่าวันนี้มีเพื่อนผมมาทำงานกลุ่มที่บ้าน และมีผู้หญิงในกลุ่มที่ทำรายด้วย เพื่อนๆผมกลับหมดแล้ว หลังจากที่ทอฝันแกล้งเอาแมลงสาปใส่ในจานของว่างของ จ๋าที่มาทำงานกลุ่มด้วย
"ทอฝัน นั่นเพื่อนพี่นะ ทอฝันจะแกล้งเพื่อนพี่ไม่ได้ ทอฝันโตแล้วนะ ต้องมีเหตุผลอย่าเอาแต่ใจสิ เดี๋ยวพี่ไม่รักนะ" ผมสอนทอฝันอยากให้ทอฝันเลิกเอาแต่ใจและมีเหตุผล
"แต่เพื่อนพี่คิดจะจับพี่ตะวันนะคะ แค่นี้พี่ตะวันดูไม่ออกรึไง ยังไงทอฉันก็ไม่ยอม พี่ต้องเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด" ผมไม่รู้ว่าทอฝันไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหน ผมเหนื่อยใจจนอยากเดินหนีไปให้พ้นๆ
"พอแล้วทอฝัน ไม่มีใครคิดจะจับพี่ทั้งนั้น ทุกคนคือเพื่อน และวันนี้พี่จะไปทำงานกับเพื่อน และจะไปเที่ยวด้วย ทอฝันกลับบ้านไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวไปส่งที่บ้าน" ผมบอกทอฝันว่า จะออกไปทำรายงานกับเพื่อนให้เสร็จและจะไปเที่ยว ผับต่อด้วย
"ทอฝันไม่ให้พี่ตะวันไป ถ้าจะไปทอฝัน ต้องไปด้วย ทอฝันจะตามไปดูด้วย เพื่อความมั่นใจว่าพี่จะไม่ไปหาผู้หญิงคนอื่น" ทอฝันยังไม่ยอมแพ้จะไปด้วยให้ได้
"ทอฝันไปไม่ได้เพราะพี่ทำงานกว่าจะเสร็จเผื่อมันดึก และพี่จะไปเที่ยวพักผ่อนสมองด้วย ทอฝันยังเด็กเข้าผับไม่ได้" ผมพยามอธิบายเหตุผลและอีกอย่างผมก็เป็นห่วงน้องด้วย น้องน้อยที่น่ารักของเปลี่ยนไปมาก จากเด็กหญิงที่เชื่อฟังพี่ชายพูดทุกอย่าง ไม่เคยงอแง หรือว่าที่ผ่านมาผมเอาใจ เธอมากเกินไป จนทำให้เธอเป็นแบบนี้ ผมได้แต่ถามตัวเอง
"ไม่ได้เด็ดขาด งั้นก็ไม่ต้องไป" ทอฝันก็ยังไม่ฟังยังดื้อรั้นที่จะไปด้วยให้ได้
"พี่จะไปไหนมันก็เป็นสิทธิ์ของพี่ นี่มันตัวของพี่ ทอฝันไม่สิทธิ์อะไรที่จะมาห้ามไม่ให้พี่ไหน มาไหน" ผมเริ่มหงุดหงิด และหยิบกุญแจออกมาก่อน กลัวจะทะเลาะกันไม่มากกว่านี้
"กรี๊ดดดด พี่ตะวันทำแบบนี้กับทอฝันไม่ได้ กลับมา พี่ตะวันกลับมาเดี๋ยวนี้นะ ทอฝันไม่ยอม ทอฝันจะไปด้วย" ทอฝันร้องกรี๊ดลั่นบ้านผม โวยวายทำลายข้าวของที่อยู่ใกล้มือจนหมด จนแม่ผมต้องเข้ามาดูและพยายามปลอบทอฝันให้ใจเย็นลง ส่วนผมขอแยกตัวออกมาก่อน และถ้าไม่ไปทำรายกับเพื่อนก็จะไม่มีงานส่งวันมะรืน ถ้าให้ทำที่บ้าน ทอฝันก็แกล้งเพื่อนผู้หญิงที่มาทำด้วย ผมจึงต้องตัดใจออกไปทำงานให้เสร็จ ผมรู้สึกเหนื่อยใจอยากออกไปจากตรงนี้ก่อน เพราะนับวันทอฝันยิ่งทำตัวร้ายกาจขึ้นทุกวัน ใครพูดอะไรก็ไม่ฟัง
"ทอฝันเป็นอะไรลูก ใจเย็นๆ พี่เขาไปทำงานกับเพื่อนเขานะลูก เดี๋ยวเขากลับมา ทอฝันอยู่บ้านรอพี่ตะวันกับป้านะลูก" แม่ผมที่เข้ามาดูเพราะได้ยินเสียงทอฝัน และเข้ามาสวมกอดลูบผมเบาๆให้ทอฝันใจเย็นลง
"แม่ครับครับผมออกไปข้างนอกทำงานกับเพื่อนนะครับ" ผมบอกแม่ก่อนที่จะขับรถออกจากบ้านทันที
"พี่ตะวันกลับมาเดี๋ยวนี้นะ ห้ามออกไปได้ยินไหม" ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรทั้ง แค่อยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว ระเบิดอารมณ์ออกมา
กรี๊ด ~~
กรี๊ด~~
นั่นเป็นเสียงสุดท้ายตอนที่อยู่บนรถแล้ว มันดังจนทะลุเข้ามาในรถเลย
ทอฝันหวงผมจนเกินขอบเขต ทอฝันบอกว่ารักผม แต่สำหรับผมทอฝันยังเด็กเกินไปที่จะคิดเรื่องพวกนี้ และควรตั้งใจเรียน และอีกอย่างผมเห็นทอฝันเป็นน้องสาวคนหนึ่ง ที่ต้องดูแลให้ดี ตอนเด็กน้องเป็นคนน่ารักว่านี้ แต่เริ่มโตนิสัยเริ่มเอาแต่ใจและร้ายมากขึ้นทุกวัน
กริ๊ง
กริ๊ง
เสียงโทรศัพท์ต่อเข้ามาไม่ขาดสาย ผมมองดูที่จอก็พบว่าเป็นชื่อของทอฝันที่โทรเข้ามาซ้ำๆ ผมปล่อยให่โทรศัพท์ดังอยู่แบบนั้น โดยไม่สนใจที่จะรับมันเลย ผมรู้สึกเหนื่อยและไม่อยากรับรู้เรื่องของทอฝัน จนผมขับรถมาถึงบ้านเพื่อน จิตใจผมเริ่มผ่อนคลาย จากเรื่องที่เจอมาจากที่บ้าน
- Writer
