บทที่ 8 ห่างเหิน
1045 Words
ม่านทอฝัน Talk
พี่ตะวันไม่สนใจฉันเลย แต่ก่อนพี่ตะวันตามใจฉันมาก พาฉันไปด้วยทุกที่ แต่หลังจากที่พี่ตะวันเข้ามหาลัย พี่ตะวันก็ทำตัวห่างเหิน ไม่มีเวลาให้เลย และวันนี้พี่ตะวันยังพาผู้หญิงมาบ้านด้วย และผู้หญิงคนนั้นทำตัวสนิทสนมกับพี่ตะวัน ฉันดูออกว่าผู้หญิงคนนั้นชอบพี่ตะวัน เวลาคุยกับพี่ตะวันชอบเอาตัวไปเบียดพี่ตะวัน ทำเสียงเล็กเสียงหวาน มารยา ตอแหล ฉันเลยแกล้ง
"ป้าแจ่มคะ ป้าแจ่มจะเอาของว่างไปให้เพื่อนพี่ตะวันใช่ไหมคะ"
"ใช่ค่ะ คุณหนูทอฝันมีอะไรรึเปล่าคะ" ป้าแจ่มถามฉัน
"คือทอฝันอยากทานน้ำส้มคั้นค่ะ ป้าแจ่มทำให้ทอฝันหน่อยได้ไหมคะ เดี๋ยวทอฝันจะเอาของว่างไปให้เพื่อนพี่ตะวันเองค่ะ" ฉันอาสาเอาของว่างไปให้หลังจากป้าแจ่มเดินไปในครัว ฉันก็แอบเอา แมลงสาปใส่ในจานและเอาไปให้พี่จ๋าเพื่อนพี่ตะวัน
"ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าทำมให้นะคะ คุณทอฝันรอป้าสักครู่ เดี๋ยวป้าเอาไปเสริฟให้ค่ะ" ป้าแจ่มเดินเข้าครัวไปคั้นน้ำส้ม เป็นโอกาสดีที่ฉันจะหยิบแมลงสาป ที่เป็นยางใส่ในจานอาหาร ฉันเดินเข้าไปหาพี่จ๋าทันที
"พี่จ๋าคะ ป้าแจ่มให่ทอฝันเอาของว่างมาให้พี่จ๋าค่ะ"ฉันยืนรอดูผลงานของฉัน
"ขอบคุณทอฝันมากนะ ทอฝันไม่ต้องลำบากเอามาให้พี่ก็ได้นะ เดี๋ยวไปหยิบเองก็ได้จ้า" ฉันเบะปากโดยที่พี่จ๋าไม่ทันได้มอง หมั่นไส้ทำตัวเป็นคนดี เชื่อตายล่ะ
"ทอฝันก็ไม่ได้ตั้งใจเอามาให้หรอกค่ะ แต่พอดีป้าแจ่มไม่ว่างบริการคนนั่น คนนี้ ทอฝันก็เลยช่วย" ฉันพูดประชดขนาดนี้จะรู้ไหมว่าทำคนอื่นต้องมาคอยนั่งบริการ
"ไม่ทานเหรออุตส่าห์เอามาให้" ฉันเห็นพี่จ๋าเอาซ่อมจิ้มของว่าง และจิ้มโดนแมลงสาปที่ฉันซ่อนไว้ในจาน เมื่อเขี่ยเจอเท่านั่นแหละ เสียงแหลมๆน่ารำคาญก็ดังขึ้น
"กรี๊ดดดด แมลงสาป"พี่จ๋าตกใจร้องเสียงแหลมขึ้น ฉันยืนมองอยู่ห่างๆ พี่ตะวันวิ่งเข้ามาดูพี่จ๋า
"มีอะไรเหรอจ๋า เป็นอะไรรึเปล่า" พี่ตะวันถามพี่จ๋า
"ตะวันมีแมลงสาปอยู่ในจาน จ๋ากลัว" พี่จ๋าจับมือและแอบซบพี่ตะวัน ผู้หญิงอะไรตอแหล น่าหมั่นไส้
"ออกไปห่างๆจากพี่ตะวัน เดี๋ยวนี้เอามือออกจากพี่ตะวันด้วย อย่ามาทำตัวตอแหลแถวนี้" พี่จ๋าทำหน้าเหวอ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"หยุดนะทอฝัน ทอฝันแกล้งพี่จ๋าใช่ไหม ขอโทษพี่จ๋า เดี๋ยวนี้"พี่ตะวันขึ้นเสียงใส่ฉัน
"ทอฝันไม่ขอโทษ ทอฝันไม่ได้ทำอะไรผิด พี่ตะวันเป็นของทอฝัน ผู้หญิงคนนี้ไม่มีสิทธิ์เข้าใกล้ พี่ตะวันต้องไล่มันกลับไป"ฉันไม่ยอมและเสียงดังใส่พี่ตะวัน แต่ก่อนพี่ตะวันไม่เคยว่าฉัน แต่เพราะผู้หญิงคนนี้ ฉันเกลียด ฉันไม่ยอมพี่ตะวันเป็นแฟนฉันคนเดียว คนอื่นไม่มีสิทธิ์
"ทอฝัน ขอโทษพี่จ๋าเดี๋ยวนี้ ทอฝันทำเกินไปแล้วนะ"
"ไม่เป็นไรตะวัน น้องทอฝันคงไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยววันนี้เรากลับก่อนก็ได้ ตะวันไม่ต้องดุน้องยังเด็ก ตะวันค่อยๆสอนน้องนะ"
"แหม ไม่ต้องแกล้งทำตัวเป็นคนดี ฉันไม่อิน กลับไปเลยไป"
"ตะวัน ฉันว่าวันนี้พวกเรากลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวตอนเย็นแกค่อยไปทำต่อที่บ้านฉันก็ได้ เดี๋ยวเราโทรนัดกันอีกที เออถ้าทำเสร็จเราไปดื่มคลายเครียดกัน" พี่หมอกบอกกับพี่ตะวัน
"เออ งั้นพวกฉันกลับก่อนนะ แกก็ใจเย็นๆค่อยๆคุยกับน้องทอฝันยังเด็กค่อยๆสอน" พี่มาร์กเสริมขึ้น
"งั้นเดี๋ยวฉันโทรหา แล้วเจอกัน" เพื่อนพี่ตะวันพากันกลับ พี่ตะวันหันมาว่าฉันและบอกว่าจะออกไปข้างนอกอีก ฉันไม่ยอมพี่ตะวันจะออกไปหาผู้หญิงคนนั้น พี่ตะวันยืนเผชิญหน้ากับฉันและพูดขึ้น
"ทอฝันพี่ไม่รู้ว่าเธอเป็นแบบนี้ได้ยังไง แต่รู้ตัวไหม ยิ่งทอฝันอยากได้อะไรที่คนอื่น้ขาไม่เต็มใจให้ เขาจะยิ่งผลักใส พี่ไม่อยากเป็นคนที่ต้องผลักไสทอฝัน กลับไปคิดเองนะว่าตัวเองผิดแค่ไหน" แต่พี่ตะวันเคยเห็นอีกด้านของพี่จ๋าไหม ทอฝันแค่เป็นตรงๆพูดและทำในสิ่งที่คิด
"พี่ตะวันคะ ทอฝันผิดอะไร ทอฝันแค่ไขว่ขว้าสิ่งที่ทอฝันอยากได้"
"พี่ว่านิสัยทอฝันมันคงจะเกินเยียวยาแล้วล่ะ ลองหัดฟังและคิดตามสิ่งที่คนอื่นพูด อย่าแสดงออกให้คนอื่นเห็นและรับไม่ได้ในด้านแย่ของเธอ
"หลีกไปฉันจะไปทำงานของฉัน ซึ่งเธอไม่มีสิทธิ์ห้ามเพราะเธอคือคนอื่น" มันเจ็บนะที่ถูกมองข้าม เจ็บที่ถูกเหินห่าง ชีวิตที่เหมือนตัวคนเดียวยังต้องถูกผลักไสอีก แล้วพี่ตะวันก็ผลักไหล่จนฉันเซถอยออกจากประตู พี่ตะวันเดินออกไปไม่สนใจความรู้สึกสักนิดว่าฉันเจ็บ จนน้ำตามันไหลออกไม่ยอมหยุด
"ทอฝันไม่หลีกค่ะ ทอฝันจะขวางอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน ฉันไม่ต้องสูญเสียพี่ตะวันให้กับใครหน้าไหนทั้งนั่น
"จะขวางก็เรื่องของเธอ แค่นี้ทำอะไรพี่ไม่ได้ และพี่ก็จะไม่ยอมเหมือน" คำพูดที่แสนเย็นชา แววตามุ่งมั่น จนฉันรู้สึกหวาดกลัวขึ้น ในใจมันสั่นไหว
แล้วพี่ตะวันก็เดินชนกระแทกฉันอย่างแรง จนฉันเซจะล้ม พี่ตะวันก็ไม่หันมามอง หรือสนใจฉันสักนิด
- Writer
