“ยังไม่รู้เลยค่ะ เอาไว้ครูหลินจะบอกอีกทีน่ะค่ะ” ขวัญชนกยิ้มเอ็นดูให้น้องอาร์ต อย่างน้อยน้องอาร์ตก็ไม่มีส่วนรู้เห็นในเรื่องที่พ่อทำ แต่คนตัวใหญ่ที่นั่งข้างๆ เธอนี่สิ ต้องแกล้งให้เข็ด
ผู้กองหน้าซีดเสียใจที่นึกสนุกคิดแกล้งครูสาว ตอนนี้คนที่เดือนร้อนกลับเป็นเขาอีก ‘เฮ้อ…ไม่น่าเลยกู’
“น้องอาร์ต เรากลับบ้านเถอะครับ เดี๋ยวครูหลินจะไปไม่ทันนัด” ผู้กองลุกขึ้นจากโซฟาเอื้อมมือไปจับมือลูกชาย ผู้กองทำหน้าเศร้าสบตากับดวงตากลมโตของครูหลินแล้วเอ่ยขอร้องด้วยน้ำเสียงเว้าวอน
“ถ้าหลินไม่ชอบดอกไม้ที่พี่ซื้อให้ก็ช่วยเอาทิ้งหลังจากที่พี่ไปแล้วน่ะครับ”
ขวัญชนกไม่ตอบ หญิงสาวลุกขึ้นไปส่งผู้กองกับน้องอาร์ตหน้าห้องทำงานและยืนมองจนผู้กองพันขับรถออกไป
“เรื่องอะไรจะเอาทิ้ง อุตส่าห์เลือกดอกไม้เองไม่ใช่หรือ เอาไว้อีกสัก 3-4 วันก่อนหลินจึงจะยกโทษให้ผู้กอง”
ขวัญชนกพึมพำปล่อยหัวเราะคิกออกมา ใบหน้างามก้มลงไปหอมกุหลาบแด
