ห้องเช่าของปาริฉัตรในยามเช้า เสียงโอ๊กอ๊ากดังมาจากห้องน้ำเล็กๆ เพียงไม่นานปาริฉัตรก็พาใบหน้าซีดร่างกายอ่อนแรงออกมานอนแผ่ลงบนเตียง ทว่าแววตาปรีเปรม สิ่งที่เธอหวังและรอคอยคงจะเกิดขึ้นแล้ว แม้ยังไม่ได้ไปหาหมอเพื่อให้ยืนยัน แต่เธอรู้ด้วยตนเอง มือเล็กยกขึ้นลูบท้องอย่างสุขใจ
“อัคคี คุณต้องรับผิดชอบฉัตรกับลูก”
ประตูห้องเช่าเธอเปิดกว้างพร้อมร่างผอมเกร็งเหมือนคนอมโรคของพงศ์เทพเดินเข้ามา เพราะมีกุญแจห้องซึ่งข่มขู่ได้มาจากปาริฉัตรนานแล้ว คิ้วเฉียงรกไม่เป็นระเบียบยกสูงแปลกใจ
“ทำไมยังไม่ไปทำงาน”
“เดี๋ยวไป” แม้จะตอบเสียงอ่อนแรง แต่กลับยิ้มชื่น
นายพงศ์เทพเมื่อเห็นยิ้มของปาริฉัตรกลับคิดเข้าข้างตนเองว่า เธอคงคอยเขาเพราะอยากให้ทำกิจกรรมบางอย่างในช่วงเช้า มือใหญ่เส้นโลหิตปูดโปนสัมผัสลงบนหน้าอกอวบใหญ่ที่ยังอยู่ใต้ชุดคลุมอาบน้ำเค้นคลึงแล้วถาม
“รอฉันหรือ”
“เปล่า” ปาริฉัตรปัดมือเขาทิ้ง พร้อมยันตัวลุกขึ้
