บทที่๑๒
อัสลุน บัรซัค โจรปลายแถวที่บังอาจท้าดวลหวังตำแหน่งหัวหน้ากองโจรจากอิสมาอิล บัยตุลมักติส ลากสังขารบอบช้ำอ่อนระโหยโรยแรง กลับไปที่กระท่อมซึ่งอยู่ห่างตึกดินของอิสมาอิลออกไปพอสมควร ทั้งเป็นเพียงกระท่อมที่มุงและกั้นฝาด้วยใบอินทผลัม เพราะทรัพย์สินที่ได้มาจากการทำงานหรือออกปล้นโดยอิสมาอิลหัวหน้าโจรอุดมการณ์สูงไม่ล่วงรู้นั้น หมดไปกับการดื่มเหล้าและเที่ยวแตร่ ไม่มีแม้ระทั้งเหลือไว้ซื้ออิฐมาสร้างบ้านผสมกับดิน ไม่มีเงินซื้อกระเบื้องดินแดงมามุงหลังคาเช่นบ้านหลายหลังของเพื่อนโจรด้วยกัน
ร่างล่ำสันแทบจะทิ้งตัวลงทันทีที่โผล่พ้นประตูซึ่งทำด้วยผ้าหนาเข้ามา พรมผืนเก่าที่ปูลาดนั้นมีรูโหว่แทบจะทั้งผืน ทั้งสีก็ซีดจนดูไม่ออกว่าตอนยังใหม่ๆนั้นมันสีอะไรกันแน่
ที่มุมด้านในสุด หญิงสาวหน้าตาจัดว่าดีคนหนึ่งนั่งจับเจ่า ขาข้างหนึ่งมีโซ่ล่ามติดไว้กับเสาที่ทำจากไม้ขนาดใหญ่ สิ่งนี้กระมังดูแข็งแรงที่สุดในกระท่อม
