บทที่๑๔
คุณพิมพ์สมรแทบไม่เชื่อสายตาว่าชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ที่กำลังเดินกลางแดดเปรี้ยงผ่านประตูเหล็กโปร่งหน้าบ้านมานั้นคือบุตรชายของท่านเอง อัคคียกมือไหว้ทั้งที่หิ้วของพะรุงพะรัง พร้อมกับยิ้มกว้างให้มารดา ทั้งที่กวาดสายตาหาบิดา
“สวัสดีครับ คุณหญิง ท่านนายพลอยู่ไหมครับ”
คุณหญิงพิมพ์สมรตามคำเรียกขานของอัคคี หุบยิ้มต้อนรับบุตรชายเสียทันทีกับท่าทีและคำพูดล้อเลียน ถึงท่านจะเป็นเมียนายพลแต่ไม่ได้ตราตั้ง ไม่ได้เป็นคุณหญิงสมใจเสียที จากยิ้มบัดนี้คุณพิมพ์สมรกลับค้อนควักแม้จะดีใจที่อัคคีกลับมาเยี่ยมเยียน
“มาถึงก็ถามหาพ่อ ไม่เห็นหัวแม่คนนี้หรือยังไงยะ” ท่านประชดประชันเมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าบุตรชาย
“เห็นสิครับ หัวแม่คนนี้ดำสนิทเพราะใช้บริการร้านเสริมสวยหน้าปากซอย แต่เอ๊ะ นี่ๆ หงอกมันโผล่ออกมาครับ สงสัยครั้งหน้าคุณแม่ต้องเปลี่ยนร้านแล้วละ” เขาว่าไปเรื่อยทั้งยังหัวเราะร่าอย่างมีความสุข ยามสวมกอดมาร
