เลี้ยงอยู่ทุกที
1481 Words
แกร๊งง!! เสียงแก้วที่กระทบกันหลายต่อหลายครั้งไม่ได้ทำให้พวกคอแข็งแถวนี้เลิกรางานเลี้ยงได้ง่าย จนตอนนี้เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วแต่ดูเหมือนว่าจะมีฉันแค่คนเดียวที่คออ่อนกว่าใคร
"เฮี้ยย~" ฉันเรียกเฮียเอ็มที่นั่งข้างๆเสียงยานคางลิ้นพันกันจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง
"เรียกสั้นๆสิบี เฮียกับเหี้ยมันแม่งคล้ายๆกันฉิบหาย" เฮียเอ็มตวัดตามองแล้วกุมขมับตัวเองเอาไว้มองฉันอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
"ก็สั้นไง สั้นแค่นี้เอง" ฉันว่าพลางใช้นิ้วโป้งทาบนิ้วชี้ลงมาหนึ่งข้อนิ้ว ว่ามันสั้นแค่นั้นจริงๆ
"กูว่าน้องกูแม่งเมาว่ะ"
ตึง! เฮียเอ็มชี้มาที่ฉันแล้วหัวเราะบอกพวกเพื่อนๆแต่ตัวเองกลับหงายหลังนอนกอดขวดอยู่ที่พื้น
น่าขายหน้าจริงๆเล้ย อย่าได้บอกใครว่ามันเป็นพี่ชายฉัน
"เฮียตื่นดิ นอนบนพื้นได้ไงลุกๆ ชนแก้วต่อ" ฉันเขย่าตัวเฮียเอ็มให้ลุกขึ้นมาดื่มต่อแต่คนที่นอนอยู่กลับพลิกตัวหนีนอนยิ้มแฉ่งกอดขวดแล้วจูบซ้ายจูบขวาไม่หยุด
"ปล่อยมันนอนนั่นแหละ" เฮียรามเอ่ยบอกฉันแล้วเหลือบมองเฮียเอ็มด้วยความเอือมระอา
"บีอยากกลับแล้วอ่า" ฉันเริ่มแบะปากงอแงเมื่อคิดว่าเฮียเอ็มคงไปส่งที่คอนโดไม่ได้แล้ว
"จะกลับไง ก็นอนที่นี่ดิบ้านไอ้กราฟออกจะใหญ่" เฮียรามพูดขึ้นเมื่อฉันทำท่าทางจะร้องไห้ออกมา
เมาแล้วมันอ่อนไหวนะ อย่าทำร้ายจิตใจกันด้วยการขัดใจเซ่!
"งั้นพี่ไปส่ง.."
"กูไปส่งบีเอง มึงอยู่ดูไอ้เอ็มดีกว่า" เฮียน้ำพุที่จะเข้ามาพยุงฉันเอ่ยบอกยังไม่ทันได้จบประโยค เฮียเพเชี่ยนก็เข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้นตัดหน้าไปก่อนพร้อมกับหันไปกำชับเฮียน้ำพุที่มองดูฉันสลับกับเฮียเพเชี่ยนอย่างงงๆ
"ไม่เอา อยากไปกับเฮียพุ" ฉันพยายามทรงตัวที่โงนเงนไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกชี้ไปหาเฮียน้ำพุแต่ทว่า..
"ที่ชี้อยู่มันหน้าเฮียนะบี" เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นจนฉันต้องเพ่งสายตามองดีๆ อีกรอบ จนกระทั่งสายตาฉันโฟกัสได้ถึงใบหน้าคมเข้มดูร้ายกาจนั่นเดาไม่ยากเลยว่าเขาคือใคร
"อ๋อ~ เฮียรามสุดหล่อของบีนี่เองคิกๆ~" ฉันหัวเราะถูกอกถูกใจอย่างไร้เหตุผล
"ถูกใจเอาไปยี่สิบ"
"ยี่สิบ! ชานมไข่มุกยังไม่อิ่มเลยเฮียงกจัง" ฉันย่นจมูกใส่กับความขี้งกของเฮียราม ถูกใจก็ต้องให้สักพันสิอุตส่าห์ชมทั้งที
"บ่นมากจริง จะเอาไม่เอา"
"เอา" ฉันแบมือไปตรงหน้าสะเปะสะปะก็รับรู้ถึงสัมผัสบางเบาที่วางลงบนมือ
"ให้แล้วก็กลับไปนอนซะ" เฮียรามพูดขึ้นแล้วโบกมือไล่แต่ฉันยังไม่ยอมไปไหนก่อนจะเบิกตาที่แทบจะลืมไม่ขึ้นเพ่งมองว่ามันเป็นแบงค์อะไร ฉันเอาไปส่องไฟที่สว่างจ้าเพื่อที่จะได้เห็นชัดๆ แล้วปรับสายตาตัวเองให้นิ่งที่สุดก็พบว่ามันเป็นแบงค์สีเทา
เท่านั้นแหละตาฉันก็ตื่มเต็มตาแล้วฉีกยิ้มกว้างหันไปมองเฮียรามที่นั่งยกแก้วเหล้าดื่มอยู่
"เฮียให้จริงเหรอไม่ใช่บอกว่าเอาเงินทอนทีหลังนะ"
"บอกว่าให้ก็ให้ดิ"
"น่ารักที่สุด" ฉันที่จะพุ่งตัวไปหาเฮียรามที่นั่งอยู่เพื่อหอมแก้มสักฟอดกลับถูกเฮียเพเชี่ยนจับหมุนตัวแล้วอุ้มขึ้นพาดบ่าเสียก่อน
"อยู่นิ่งๆ" เสียงดุดันของเฮียเพเชี่ยนพูดออกคำสั่งทำให้ฉันต้องยู่ปากใส่เขาแม้อีกคนจะมองไม่เห็นก็ตาม
เฮียเพเชี่ยนอุ้มฉันมาที่รถของเขาแล้ววางฉันลงบนเบาะนั่งข้างคนขับอย่างเบามือ เมื่อฉันนั่งนิ่งๆแล้วอีกคนก็เดินอ้อมไปนั่งประจำที่คนขับก่อนจะออกตัวรถไปด้วยความเร็ว
ฉันหลับตาลงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ง่วงนอนเสียจนอยากจะหลับมันตรงนี้
"เฮียเพจอด!!"
เอี๊ยดดด!! เสียงเบรคแทบล้อไหม้เมื่อฉันตะโกนบอกเฮียเพจนอีกคนรีบจอดข้างทางด้วยความตกใจ
"ห้ามอ้วกในรถนะบี อยากอ้วกลงไปอ้วกนอกรถ"
"ไม่ได้อยากจะอ้วก บีอยากกินข้าวต้ม" ฉันชี้ไปยังป้ายร้านข้าวต้มโต้รุ่งข้างทางที่เปิดอยู่แล้วหันมายิ้มหวานให้คนข้างๆ
"ไม่เอา ไว้กินพรุ่งนี้" เฮียเพเชี่ยนบอกปัดรำคาญแล้วออกตัวรถไปข้างหน้าเลยร้านข้าวต้มที่ฉันอยากจะกินไป ฉันทำได้แค่เกาะกระจกรถมองดูร้านข้าวต้มที่ค่อยๆห่างออกไปทีละนิดด้วยหัวใจปวดร้าว
"ฮึก~ อึก!"
"เฮ้ย นี่ร้องไห้?" เฮียเพเชี่ยนชะงักไปเมื่อเขาได้ยินเสียงร้องไห้ของฉัน แต่เพียงแค่เขาเอ่ยถามขึ้นเท่านั้นแหละเขื่อนน้ำตาฉันก็แตกทันที
"แงงง บีหิวอ่ะ งื้ออ~ หิวจนไส้จะขาดแล้วฮื้ออ" ไม่รู้ว่าฉันเอาความเศร้ามากมายมาจากไหนถึงได้ดึงเข้าดราม่าจัดเต็มได้ขนาดนี้
"เออ รู้แล้วๆเงียบเลยนะบี"
"ฮึก!"
"เดี๋ยวแวะร้านข้างหน้าให้"
"จริงรึ"
"จริงสิ"
"แน่นะ"
"แน่ดิ"
"ไม่ยั่วนะ"
"เออ"
"คนอวดดี"
"เดี๋ยวจะโดนตี ถ้ายังพูดมาก"
"เฮียไม่มีอารมณ์สุนทรีย์เอาซะเลย" ฉันเบะปากบอก เมื่อเขามองฉันด้วยหางตาด้วยความรำคาญ
ร้องเพลงนิดร้องเพลงหน่อยก็ไม่ได้อะโด่~
[ เพเชี่ยน TALK ]
ผมขับรถผ่านร้านข้าวต้มมาหลายร้านแต่ก็ยังไม่แวะจอด ไม่ว่าจะผ่านร้านไหนบีอาร์ก็จะเกาะกระจกรถแนบหน้ามองดูร้านที่ผ่านมาตาละห้อยราวกับลูกหมาไม่ได้แทะกระดูก
"เฮียเพ เมื่อไหร่จะถึง" เมื่อไม่มีท่าทีว่าผมจะจอดง่ายๆคนตัวเล็กก็หันกลับมาถามด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
"ร้านข้างหน้า" ผมบอกออกไปแบบนั้นแต่สุดท้ายก็ผ่านร้านข้าวต้มมาอีกร้านอยู่ดี
"บีหิวแล้วนะ นี่เฮียแกล้งกันใช่ไหม"
"ก็บอกว่าร้านข้างหน้าไง"
"ครั้งนี้ร้านข้างหน้าจริงๆนะ"
"เออ"
"ข้าวต้มๆ ข้ามต้มๆ ผัดผักบุ้งไฟแดง ข้าวต้มๆ หมูทอดกระเทียม ข้าวต้มๆ~" คนตัวเล็กข้างๆส่งเสียงร้องออกมาราวกับตัวเองเป็นกองเชียร์ที่กำลังส่งเสียงเชียร์อยู่ในรถ ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดที่จะแวะจอดให้บีอาร์ลงไปกินจริงๆหรอกแค่อยากจะขับไปจนถึงคอนโดเผื่อว่าคนตัวเล็กจะหลับไปก่อน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อบีอาร์เอาแต่เพ่งสายตาจับจ้องไปยังทางข้างหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจแล้วร้องเพลงที่ชาตินี้ผมก็ไม่อาจจะเข้าใจได้เลยว่ามันจะเรียกว่าเพลงได้ไหม
"จอดแล้วๆ หยุดสักทีโคตรหนวกหู" ผมรีบจอดข้างทางเพื่อรักษาหูของตัวเองเอาไว้ขืนรอนานกว่านี้คืนนี้ผมคงจะฝันถึงแต่เสียงร้องของบีอาร์แน่ๆ
"เย่~" เมื่อรถจอดสนิทบีอาร์ก็ชูมือขึ้นอย่างดีอกดีใจแล้วเปิดประตูรถเดินโซเซไปที่ร้านจนผมต้องรีบเปิดประตูรถแล้ววิ่งตามมาพยุงร่างเล็กให้เดินตรงๆก่อนจะหัวทิ่มพื้นให้อายชาวบ้านเขา
"เดินๆดีสิ เดี๋ยวล้มหน้าคะม่ำหน้าแหกเอาหรอกยิ่งไม่สวยอยู่"
"อย่าบอกว่าบีไม่สวยนะ คนสวยๆแบบบีมีคนเดียวในโลกเฮียรู้เปล่า" บีอาร์ยืดอกตอบอย่างมั่นอกมั่นใจไม่พอยังสะบัดผมไปด้านหลังราวกับตัวเองเป็นพรีเซนเตอร์ยาสระผม
"รู้ดิ"
"....."
"ถ้ามีบีบนโลกนี้อีกคน โลกคงฉิบหายมากกว่านี้"
"แร๊ง! แรงมากเฮียพูดทำร้ายจิตใจบีมากนะ" ผมแทบอยากจะจับคนตัวเล็กที่พยุงอยู่ลอยทิ้งไปไกลๆเมื่อบีอาร์ดึงเข้าดราม่าอีกรอบโดยที่เธอใช้มือเล็กๆนั่นทุบตรงหน้าอกตัวเองว่าเจ็บปวดใจมากมายแค่ไหน
"อย่ามาดราม่าเยอะ เดี๋ยวแม่งให้จ่ายค่าอาหารเลยนี่"
"พูดงี้แปลว่าเฮียเลี้ยง?" ดวงตากลมโตตวัดขึ้นมองผมเป็นประกายทันทีที่ได้ยิน
"เออ"
"....."
"ก็เลี้ยงอยู่ทุกทีไม่ใช่ไง กินให้หมดแล้วกันไม่หมดเฮียทิ้งให้นอนแม่งอยู่ข้างถนนนี่แหละ"
**** ปากร้ายแต่ก็ใจดีกับน้องนั่นแหละ
- Writer
