ไม่เล็กเหรอ
999 Words
@ สนามแข่งรถ
"งื้อ~ อิ่มจังเลย" ฉันเอ่ยบอกอย่างอารมณ์แล้วใช้มือเล็กลูบท้องตัวเองไปด้วยเพื่อเป็นการประกอบ ว่าไม่ได้ขี้จุ๊แต่อย่างใด
"ไม่อิ่มสิแปลก" คนที่เดินข้างๆฉันปรายตามองแล้วพูดขึ้นด้วยความรำคาญ
"บีพูดคนเดียว ไม่ได้ต้องการความคิดเห็น"
"ก็พูดในใจเอาดิ คนอื่นจะได้ไม่ได้ยินให้หนวกหู" คนตัวโตบอกเสียงดุแล้วก้าวฉับๆเดินตรงไปข้างหน้าโดยไม่รีรอฉันที่ขาสั้นกว่า
"เฮียเพรอบีก่อนสิ"
"....."
"เฮียโอ๊ะ!" ฉันที่รีบสาวเท้าตามคนตัวโตให้ทันเพราะไม่อยากพลัดหลงกันในที่ๆผู้คนแออัดกันแบบนี้
ทว่าเมื่อยิ่งเร่งรีบสองขาเล็กก็เหมือนจะพันกันยุ่ง จนสุดท้ายร่างเล็กก็ไร้การควบคุมเป็นจังหวะเดียวกันที่เฮียเพเชี่ยนหันมา ในขณะที่สองมือของฉันกำลังเอื้อมมือคว้าอากาศแต่กลับคว้าได้แต่
หมับ!
"เฮ้ย!"
"อุ๊ป!" ฉันกลั้นเสียงที่กำลังจะกรี้ดออกมาเมื่อมือที่บริสุทธิ์ผุดผ่องกลับมามีมลทินเพราะกำลังจับของที่ไม่ควรจะจับซะได้
"เชี่ยไรวะเนี่ย"
"บีขอโทษ~" ฉันร้องบอกพร้อมกับดึงมือตัวเองออกจากเป้ากางเกงของเขาอย่างร้อนรน ราวกับส่วนนั้นของเขาเป็นขี้หมาเปียกแสนน่ารังเกียจ
"แม่งตัวปัญหาชะมัด" เฮียเพเชี่ยนเสยผมที่ลงปรกหน้าขึ้นอย่างหัวเสียแล้วตวัดดวงตาคมกดมองฉันอย่างคาดโทษ
"บีไม่ได้ตั้งใจนะ มือมันไปเองอ่ะ" ฉันว่าพลางใช้มืออีกข้างตีมือตัวเองที่ไปจับหนอนน้อยของเขาเป็นการลงโทษ
แงงง~ เจ็บโว้ย
"....."
"เฮียไม่ต้องห่วงนะ ไอ้นั่นของเฮียบีแทบจับไม่โดนมันเลย"
"....."
"คือ..คือมันเล็กมากจนมือบีจับไปไม่ถึง เพราะงั้นเฮียไม่ต้องกลัวว่าบีจะพรากความบริสุทธิ์ไปจากเฮียหรอกนะสบายใจได้"
"เล็กงั้นเหรอ เหอะ!" เสียงแค่นหัวเราะเปร่งออกมาจากริมฝีปากหนาเมื่อสายตาคมกำลังกดมองมาพร้อมกับสองเท้าที่ก้าวเข้ามาหาด้วยท่าทีน่ากลัว
"งะ งั้นไม่เล็กเหรอ" ฉันตะกุกตะกักตอบเมื่อรับรู้ถึงรังสีอำมหิตตรงหน้า
"....."
"ไม่ต้องอายหรอกเฮียเพเรื่องธรรมชาติ บีไม่บอกใครหรอก" ฉันรีบบอกปัดก่อนที่เขาจะเข้ามาบีบคอฉันเพื่อปิดปาก เรื่องแค่นี้จะอายทำไมกันเล่าโตๆกันแล้วแมนๆหน่อยดิเฮ้ย_
"เธอนี่มันแม่งโคตรน่าหงุดหงิด"
"....."
"ไม่รู้ว่าโง่หรือเซ่อ" เฮียเพเชี่ยนกดเสียงต่ำก่นด่ากันผ่านสายตาคู่คม
"เฮียว่าแรงไปไหม บีไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย"
"....."
"ใครมันอยากจะจับกันทั้งเล็กทั้งอัปมงคลแบบนั้น"
หมับ! ตาฉันเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อมือหนาของเฮียเพเชี่ยนคว้ามือฉันให้ไปจับเป้ากางเกงของเขาอีกครั้ง แถมครั้งนี้ยังจงใจให้ฉันบีบจับเต็มไม้เต็มมืออีกต่างหาก
"รู้ยังว่าเล็กหรือใหญ่"
"กรี๊ดดดดด!!" ตกใจจนลืมกรี๊ด ทันทีที่ได้สติฉันก็กรีดร้องออกมาราวกับตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำเสียเอง ทั้งๆที่ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายกระทำเขาเต็มไม้เต็มมือ
"หุบปากแล้วตามมาก่อนที่เฮียจะเอากำปั้นหยัดปาก" ฉันรีบเอามือข้างที่ยังไม่ได้รับมลทินใดๆปิดปากตัวเองเอาไว้เมื่อเฮียเพเชี่ยนยกกำปั้นขึ้นขู่
ปากแหกได้เลยนะนั่น
ฉันเดินตามแผ่นหลังกว้างของเฮียเพเชี่ยนมาจนถึงฝั่งของนักแข่งที่กำลังเตียมตัวกันอยู่ เพียงแค่เปิดประตูเข้าไปก็เห็นร่างสูงของทั้งสี่คนกำลังนั่งยกขาพาดโต๊ะอยู่บนเก้าอี้ตัวหนา และหนึ่งในนั้นแน่นอนว่าต้องเป็นเฮียเอ็ม
"เฮียเอ็ม!"
"พรวด!!" น้ำดื่มที่เฮียเอ็มเพิ่งจะยกดื่มเข้าปากกลับพ่นออกมาเป็นละอองฟอยทันทีที่ฉันเรียกเขาด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
"ไอ้สัสเอ็มโดนหน้ากู" เฮียรามที่ยกมือขึ้นลูบหน้าของตัวเองหลังจากโดนละอองน้ำของเฮียเอ็มเข้าเต็มๆ
"ถึงกับตกตะลึงในความสวยของน้องคนนี้เลยเหรอเฮีย ลงทุนแอบหนีมาตั้งแต่เมื่อคืน" ฉันฉีกยิ้มหวานที่แฝงไปด้วยยาพิษ จนเฮียเอ็มหน้าถอดสีกันเลยทีเดียว
"เดี๋ยวใจเย็นบีฟังเฮียก่อน"
"ตายซะเถอะ!" ฉันประกาศเสียงกร้าวพร้อมกับวิ่งพุ่งเข้าหาเฮียเอ็มที่ตั้งท่าลุกวิ่งหนีฉัน คิดว่าจะหนีแม่เสือสาวคนนี้รอดเหรอพี่ชายเร็วไปร้อยปีเถอะ
"เฮ้ยๆ ห้ามสิวะพวกมึง" เฮียเอ็มวิ่งรอบโต๊ะเป็นวงกลมรวมทั้งฉันที่เร่งฝีเท้าวิ่งตามเขาพร้อมกับง้างมือขึ้นเตียมจะฟาดพี่ชายตัวเองแรงๆ
"เฮียหนีบีไม่พ้นหรอก ฮ่าๆอย่าอยู่เลยไอ้เฮียยย~" ฉันตะโกนลั่นแล้วกระโดดพุ่งตัวหมายหัวเฮียเอ็มเอาไว้หวังว่าจะฟาดมันสักป๊าป แต่ทว่ากลับไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อตัวของฉันกลับถูกใครบางคนจับพาดบ่าหมุนตัวหนีออกห่างจากเฮียเอ็มก่อนที่ฉันจะพุ่งตัวไปถึงเพียงแค่คืบเดียว
"ไวอย่างกับหมา นั่งนิ่งๆแล้วรอแทะกระดูกเงียบๆได้ไหมบี" น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความรำคาญพร้อมกับฝ่ามือที่ตีลงบนก้นของฉันดังป๊าปทำให้ทุกคนภายในห้องหยุดนิ่งลงกระทันหันรวมทั้งเฮียเอ็มที่ยกขาที่จะออกวิ่งค้างเอาไว้ด้วย
"เฮียเพตีบีงั้นเหรอ"
"เออ"
"เฮียตีบี!"
"เออ!"
**** ไรท์พยายามจะเขียนให้นางเอกติ๊งต๊องน้อยๆแต่มันก็อย่างที่เห็นเลยค่ะ ไรท์ทำไม่ด๊ายยย
- Writer
