จับยัดปาก
1019 Words
ฉันเบะปากใส่เฮียเพเชี่ยนซึ่งเขาก็เป็นเพื่อนสนิทของเฮียเอ็ม ร่างสูงผิวขาวหน้าตาหล่อเหลาเอาการแต่ปากหมาไปหน่อย แทบจะไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะพูดดีๆกับฉัน
"ตัดไม่ได้ว่ะ ใช้หน้าตาทำมาหากิน" เฮียเพเชี่ยนยกยิ้มตอบกลับมาอย่างกวนๆแล้วก้มหน้าลงดีดกีต้าร์ของตัวเองต่อไป
หมั่นไส้คนหล่อนิสัยเสียจริงๆ..
"พรุ่งนี้ไม่มีเรียนเหรอบี ถึงได้กลับมานอนที่บ้าน" เฮียน้ำพุระบายยิ้มถามฉันก่อนที่ฉันจะได้อ้าปากสวนกลับเฮียเพเชี่ยนให้เจ็บแสบเล่นๆ
"พรุ่งนี้บีว่างมากอยากตามเฮียเอ็มไปที่สนามแข่ง"
"ถามเฮียยังว่าเฮียอยากพาไปไหม" เฮียเอ็มสวนขึ้นมาทันทีเมื่อฉันโพล่งพูดออกไปทั้งๆที่ยังไม่ได้ตกลงกับเฮียเอาไว้ก่อนหน้านี้
"ไม่ต้องถามหรอก ยังไงบีก็จะไป"
"มัดมือชกกันชัดๆ"
"นานๆทีก็ให้น้องมันไปเที่ยวเล่นบ้างก็ดี" เฮียรามเอ่ยบอกกับเฮียเอ็มแล้วหันมาขยิบตาให้ฉันเป็นการส่งซิก
"ใช่แล้วเฮียรามพูดถูก"
"เออให้ท้ายกันเข้าไปเถอะ" เฮียเอ็มส่ายหน้าเอือมระอาเมื่อเฮียรามเข้าข้างฉันเป็นพิเศษ
"งั้นบีไปนอนดีกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้เฮียไปไม่รอ" ฉันว่าจบก็กระดี๊กระด๊าวิ่งขึ้นไปบนห้องของตัวเองเพื่อที่จะนอนหลับเอาแรงไว้เที่ยวเล่นพรุ่งนี้
วันต่อมา..
ฉันเดินลงมาจากชั้นบนหลังจากตื่นนอนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเพื่อจะดูว่าพวกเฮียพากันกลับไปแล้วหรือยัง
"ไปไหนกันหมดเนี่ย" ฉันบ่นพึมพำเมื่อกวาดตามองยังห้องนั่งเล่นก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของใครสักคน
"มองหาอะไร" เสียงเรียบนิ่งแฝงไปด้วยความดุเอ่ยถามขึ้นจากด้านหลัง
ฉันรีบหันกลับไปมองก็เห็นร่างสูงกำยำของเฮียเพเชี่ยนที่กำลังพิงกรอบประตูไม่ใส่เสื้อถามฉันด้วยสีหน้านิ่งเฉย
"ไม่ได้หาอะไรสักหน่อย"
"ก็เห็นๆอยู่ว่าแอบมอง"
"บ้าเหรอใครจะไปแอบมองกัน นี่บ้านบีนะบีจะมองอะไรก็ไม่เห็นแปลก"
"งั้นเหรอ มันแปลกเพราะเป็นเธอต่างหาก" เฮียเพเชี่ยนแค่นยิ้มร้ายกาจแล้วเดินผ่านหน้าฉันไปหยิบเสื้อยืดของเขาขึ้นมาสวม
"เฮียเพจะไปไหนเหรอ รู้ไหมว่าเฮียเอ็มไปไหน" ฉันถามคนตัวสูงที่คว้ากุญแจรถเตรียมจะออกจากบ้านไป
"มันไปสนามแข่งแล้ว"
"....."
"ตั้งแต่เมื่อคืน" เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจดวงน้อยๆให้แตกสลาย ไอ้พี่สารเลวบังอาจทิ้งฉันไว้ที่บ้านแล้วหนีไปงั้นเหรอ
"เฮียเพจะไปสนามแข่งด้วยใช่ไหม พาบีไปด้วยนะ" ฉันเข้าไปเขย่าแขนหนาของคนตัวโตส่งสายตาปริบๆเป็นการขอร้อง
"ไม่ต้องทำหน้าเหมือนหมาหรอกเฮียไม่สงสาร" เฮียเพเชี่ยนคอกกลับพร้อมกับใช้มือหนาดันหน้าผากฉันให้ถอยห่างออกจากตัวของเขา
"คนใจมารอย่างเฮียเพสงสารใครเป็นด้วยเหรอ"
"มันขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นคนขอ"
"ไม่ต้องมาพูดเลย บีไปเองก็ได้ถ้าเฮียเพจะงกขนาดนี้"
"ไปไหน?"
"ไปไหนก็ได้ที่อยากจะไป" ฉันเชิ่ดหน้าตอบเมื่ออีกฝ่ายหรี่ตามองมาอย่างจับผิด
"เดี๋ยว"
"....."
"ขึ้นรถ" ฉันฉีกยิ้มร่าเมื่อเฮียเพถอนหายใจราวกับกำลังแบกภูเขาเอาไว้ในอก ฉันก็กระโดดโลดเต้นวิ่งไปที่รถของเฮียเพอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจ
"เฮียเปิดเพลงหน่อยสิ"
"นั่งแย่งอากาศในรถแล้วยังจะสั่งอีกเหรอวะ" คนตัวโตที่นั่งประจำที่คนขับพึมพำอย่างรำคาญแต่ก็ยอมยื่นมือไปเปิดเพลงให้ฉันฟังแต่โดยดี
"เฮียนั่นร้านหมูปิ้งแวะซื้อหน่อยสิบีหิวแล้ว" ฉันชี้ไปยังร้านหมูปิ้งข้างทางที่ส่งกลิ่นหอมทะลุกระจกรถราคาแพงเชิญชวนฉันให้ลิ้มลอง
"กลิ่นมันติดรถ ไปกินที่สนามแข่งเอาดิ"
"เฮียเพ นี่เฮียไม่รู้เหรอว่าการที่เราอดอาหารมันทรมานมากแค่ไหน" ฉันหันไปทำหน้าตึงใส่เขาทันที โห้ย..ก็แค่กินหมูปิ้งแค่นี้จะหวงอะไรนักหนารวยแต่ขี้งกชะมัดเลย
"ไม่รู้"
"งั้นก็รู้ไว้เลยถ้าบีปวดท้องเพราะหิวจนกระเพาะอักเสบมันเป็นความผิดของเฮียคนเดียว"
"แม่งบ่นมากฉิบ" เสียงเข้มเอ่ยบอกด้วยเสียงติดรำคาญแต่สุดท้ายก็ยอมหักพวงมาลัยเลี้ยวไปจอดเทียบข้างร้านหมูปิ้งให้ฉัน
"เฮียเพ"
"อะไร"
"ยืมตังค์หน่อยสิ บีลืมเอาตังค์มา" ฉันแบมือขอแล้วส่งสายตาอ้อนวอนไปยังคนที่กำลังตีหน้ายักษ์ใส่อยู่
"ไม่มีก็ไม่ต้องกิน"
"ได้ไงอ่ะเฮีย นี่เฮียจะใจดำกับบีเหรอไม่คิดจะรับผิดชอบกันแล้วใช่ไหม" ฉันแกล้งบีบน้ำตาแล้วพูดประโยคสุดท้ายดังๆจนคนที่เดินผ่านไปมาพากันหันมามองเราสองคนกันเป็นตาเดียว
"ยัยตัวแสบถ้ากินไม่หมดจะทุบให้คอยดู" คำขู่ที่มาพร้อมกับแบงค์พันที่ยื่นมาให้ด้วยสายตาดุดัน
ฉันยิ้มรับแล้วยกมือไหว้จากนั้นก็รีบดึงแบงค์พันจากมือของเฮียเพเชี่ยนอย่างไวแล้วสั่งกับแม่ค้าหมูปิ้ง ไม่พอฉันยังมีน้ำใจอุดหนุนร้านซาลาเปาข้างๆอีกด้วย เมื่อได้ครบตามที่ต้องการแล้วฉันก็แทรกตัวเข้ามาในรถที่มีสายตาอำมหิตจับจองมาอย่างไม่วางตา
"กินไม่หมดก่อนถึงสนามแข่งเฮียจับยัดปากแน่บี"
**** ชอบก็กดใจ+คอมเมนต์ให้กำลังใจไรท์ด้วยนะคะ
- Writer
