ตอนที่ 5
1003 Words
“ไม่นะ...ไม่ๆๆๆ”
“อันอัน...คุณเป็นอะไร ผมอยู่ตรงนี้แล้วไง”
“ฉันไม่ได้จมน้ำใช่ไหม”
“ไม่...คุณอยู่กับผม ผมกอดคุณไว้แล้ว” เขากระซิบทำให้อันนาหายตกใจ พอตั้งสติได้ก็รู้ว่าตัวเธอเปียกและร่างนั้นจมอยู่ในอ่าง อยู่ในอ้อมกอดแนบแน่นของเขา แก้วหล่นกลิ้งบนพื้น ไวน์แดงหกเรี่ยราด แต่รามไม่ได้สนใจ หญิงสาวซุกหน้ากับอกเปลือยเปียกฉ่ำของเขา ได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรงไม่ต่างจากเธอ ชายหนุ่มลูบเรือนผมเปียกลู่แนบไปกับศีรษะทุยอย่างปลอบประโลม
“ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณตกใจเลยนะ อันอัน”
“ฉันแค่ตื่นเต้นมากเท่านั้นค่ะ ฉันเคยจมน้ำ”
คำตอบของเธอชัดเจนมากพอทำให้เขาก้มหน้าลงไปหาและจูบบนกลีบปากซีดเบา ๆ ราวกับจะเรียกขวัญกลับคืนมา อันนาไม่ขัดขืนและเหนืออื่นใดร่างกายของเธอกำลังตอบรับสัมผัสของเขาด้วยความตื่นเต้น ไม่น่าเชื่อเลยว่ารามมีอิทธิพลกับเธอมากขนาดนี้ ความตั้งใจของเธอเริ่มพร่าเลือน มีบางอย่างกำลังพลุ่งพล่านขึ้นมาแทนที่ความคาดหวังครั้งแรก เธอปฏิเสธว่าไม่ใช่แต่ร่างกายกำลังทรยศต่อปณิธานของตัวเองเสียแล้ว ร่างเล็กบอบบางสั่นสะท้าน เนื้อตัวเปียกฉ่ำในน้ำที่รู้สึกถึงความอุ่นปริ่มล้น น่าประหลาดที่มันไม่ใช่ความหนาวเหน็บแต่เป็นความซ่านซ่าที่ไม่ควรเกิดขึ้นมาตอนนี้ รามค่อย ๆ เลื่อนปากของเขาออก นัยน์ตาคมพรายแสง
“อันอัน...หายกลัวหรือยัง ถ้ายังผมควรต้องทำยังไง”
“มะ...ไม่ต้องทำยังไงหรอกค่ะ”
“ผมไม่ได้ตั้งใจให้คุณกลัวขนาดนี้เลยนะ นี่แสดงว่าคุณต้องมีความหลังฝังจำที่เลวร้ายมากกับการจมน้ำ”
“ฉันเคยเล่นน้ำทะเล คิดว่าไม่ลึก ฉันเดินไปหาเพื่อนที่อยู่ข้างหน้า น้ำแค่เอวของฉันเท่านั้น แต่จู่ ๆ พอก้าวไปอีกก้าว เท้าของฉันก็เหยียบไม่ถึงพื้นทราย จู่ ๆ น้ำก็ท่วมขึ้นมาถึงคอ ฉันพยายามชูมือเรียกเพื่อน จนฉันจมลงไปแล้ว และรู้สึกว่ามีมือของใครคนหนึ่งดึงฉันขึ้นจากที่นั่น”
“คุณคงเจอหลุมทรายในน้ำ ฟังแล้วผมยังนึกกลัวว่าถ้าผมเป็นคุณตอนนั้นจะทำยังไง”
“ถึงตอนนี้ฉันก็ยังว่ายน้ำไม่เป็นเลยค่ะ”
“เรามักฝังใจกับเรื่องร้ายๆ จดจำมันได้ดีกว่าเรื่องที่เราอยากเก็บไว้ในความทรงจำ เรื่องบางอย่างพยายามลืมแค่จำขึ้นใจ บางเรื่องอยากให้มันอยู่กับเรานาน ๆ แต่ไม่เคยจำได้”
“คุณมีเรื่องฝังใจหรือเปล่าคะ”
“เหมือนคุณนั่นล่ะ มันก็ต้องมีทุกคนอยู่แล้วสำหรับความหลังฝังใจ”
“เรื่องวัยเด็กหรือคะ?”
“มันเป็นเรื่องที่ผมไม่เคยลืม แต่อย่าสนใจมันเลยนะ ว่าแต่...ตอนนี้เสื้อคุณเปียกหมดแล้วรู้ไหม”
อันนาก้มลงดูตัวเอง เสื้อเชิ้ตของเธอเปียกปอนจนหมด มันทำให้เธอเริ่มเป็นกังวล แล้วแบบนี้จะกลับบ้านยังไง ความคิดนั้นสะดุดเมื่อรามเชยปลายคางของเธอขึ้นด้วยปลายนิ้วแกร่ง เขาก้มหน้าลงมาหา นาบริมฝีปากบนปากนุ่ม ซึมซับความหวานฉ่ำในปากอิ่มละมุน ทำให้เธอเคลิ้มไปตามความหวามหวิว อันนาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอยังมึนงงไม่หาย แต่...มันคงไม่ได้เกิดจากการที่เธอดื่มทั้งจินโทนิคและค็อกเทลเข้าไป แล้วมันเกิดจากอะไร
“ราม...ฉัน...มีเรื่องที่จะ...”
©©©©©©©©
บทที่ 5
เร่าร้อนในรสแรก
เสียงนั้นหายเข้าไปในปากของเขาอีกครั้ง รามกลืนเสียงหวานของเธอไว้ เขากลืนเก็บมันเข้าไปแล้วแทนที่ด้วยลิ้นหนาแทรกผ่านปากอิ่มสวย อันนาไม่รู้ว่าจะหยุดยั้งมันได้ยังไง ความรุ่มร้อนยิ่งกว่าไฟผลาญข้างใน ร่างกายของเธอโดยเฉพาะแก่นกลางนั้นฉ่ำยิ่งกว่าน้ำในอ่าง จูบเขาซาบซ่านทำให้ผู้หญิงที่ไม่เคยจัดเจนกับเรื่องผู้ชายอย่างอันนาตื่นเต้นจนฉุดอารมณ์ที่กำลังพุ่งทะยานไว้ไม่อยู่ เขาจูบเธอเบาลง ทิ้งเชื้อให้เธอโหยหาด้วยการลากปลายลิ้นโชกชุ่มบนกลีบปากหวานฉ่ำ เลื่อนใบหน้าหล่อเหลาลงต่ำซุกไซ้ลำคอระหง สมองของอันนาเหมือนหยุดสั่งการไปชั่วขณะ มันว่างโหวงเหมือนตัวเธอที่ตอนนี้เสื้อเชิ้ตเปียกชุ่มถูกแกะกระดุมออกทีละเม็ดและหลุดจากตัวตอนไหนไม่รู้เลย ทุกสัมผัสของรามเบาแผ่วและเต็มไปด้วยชั้นเชิง เธอสั่นสะท้านเมื่อเห็นเปลวเพลิงปรารถนาคุโชนในดวงตาคู่นั้น ความหวามหวิวแล่นลามไปทั่วทั้งร่าง อันนาส่งเสียงผ่านลำคอ ไม่ใช่เสียงร้องคัดค้านแต่เป็นความพึงใจ และใช่...บราเซียตัวน้อยถูกรั้งออกไป ท่อนบนของเธอเปล่าเปลือย อกขาวสล้างถูกบดเบียดด้วยอกกว้าง แนบสนิทราวกับจะหลอมเป็นเนื้อเดียว เธอมาถึงจุดนี้ได้ยังไง ไม่สามารถผลักไสเขาออกไปและยิ่งร้อนเร่เมื่อเขากระตุ้นเร้า และใช่...ไม่เพียงแต่ทรยศต่อความตั้งใจของตัวเอง เธอกำลังทรยศน้องสาว แต่...เธอหยุดมันไม่ไหว ความยับยั้งชั่งใจถูกสลัดทิ้งไปในวินาทีนั้น ความร้อนร่านทะยานออกมาจากหลืบลึก
“อันอัน...คืนนี้...ขอผมเถอะนะ”
“อือ...อย่าค่ะ...อือ” เสียงแผ่วมากแทบไม่ได้ยิน น้ำยังล้นปริ่มในอ่าง นัยน์ตาเธอพรายพร่า ความอยากตามวิถีเพศแทรกซึมเข้าไปทุกอณูที่รามเร่งเร้า สมองน้อยๆ ขาวโพลน นึกอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ
“อันอัน...ไม่ปฏิเสธผมใช่ไหม”
- Writer
