เพราะเธอคือ...ของขวัญจากฟ้า

ท้อง

สิรินพยายามไม่สนใจคำพูดเสียดสีจากพนักงานหญิงสองคน เธอตั้งใจจะทำให้เวลามื้อกลางวันผ่านไปอย่างราบรื่นที่สุด เมื่อถึงร้านอาหารตามสั่งที่บัญชาเลือก ทุกคนก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้าน

สิรินสั่งอาหารอย่างรวดเร็วและนั่งรอ เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ เธอพยายามทำใจให้สบายและกินข้าวอย่างสงบ แต่ความรู้สึกอึดอัดจากการนินทายังไม่หายไปไหน เธอรู้สึกว่าทุกคำพูดและการกระทำของเธอถูกจ้องจับผิด

“สิรินค่ะ ทานอะไรอีกไหมคะ” บัญชาถามขึ้นเมื่อเห็นสิรินกินข้าวได้ไม่มากนัก เขารู้สึกว่าเธอดูไม่ค่อยสดใสนัก ปกติแล้วสิรินจะไม่เป็นแบบนี้ เป็นไปได้ว่าเธออาจจะกำลังมีเรื่องที่ไม่สบายใจ

“ไม่เป็นไรค่ะพี่บัญชา สิรินอิ่มแล้ว” เธอยิ้มบาง ๆ เพื่อไม่ให้เขาเป็นห่วง เธอไม่ใช่ผู้หญิงไร้เดียงสา จนมองไม่ออกว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไรกับตัวเอง แต่เธอก็ไม่ได้จะปฏิเสธความหวังดีจากเขา การมีคนมารู้สึกดีด้วยนั้น ถือเป็นเรื่องที่ดี แต่เพราะเธอมีคนรักอยู่แล้ว จึงต้องพยายามสงวนท่าทีกับเขาให้มาก

หลังจากมื้อเที่ยงจบลง ทุกคนก็กลับไปที่บริษัทเพื่อทำงานต่อ สิรินพยายามจดจ่อกับงานในมือเพื่อลืมเรื่องราวที่ทำให้เธอไม่สบายใจ แต่ในใจยังคงคิดถึงโรม เธอหวังว่าเย็นนี้เขาจะมีเวลามาพบกัน

ในช่วงบ่ายงานดำเนินไปอย่างราบรื่น สิรินได้รับการชมเชยจากเจ้านายและเพื่อนร่วมงานบางคนที่เห็นความสามารถของเธอ แต่เสียงนินทายังคงแว่วมาเป็นครั้งคราว

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน สิรินเก็บของและเตรียมตัวกลับบ้าน เธอเดินออกจากสำนักงานพร้อมกับบัญชาที่เสนอจะไปส่งเธอที่บ้าน

“สิริน วันนี้ผมขับรถไปส่งนะ” บัญชาพูดพร้อมกับยิ้มอ่อน แม้ว่าเขาจะรู้อยู่เต็มอก ว่าสิรินมีแฟนอยู่แล้ว แต่ก็ยังมักจะแสดงออกว่าชอบเธออยู่เรื่อย

“ขอบคุณค่ะพี่บัญชา แต่สิรินกลับเองได้ค่ะ ไม่อยากรบกวนพี่” สิรินปฏิเสธอย่างสุภาพ บัญชาเข้าใจและไม่เซ้าซี้ เขายิ้มแล้วกล่าวลาสิริน

“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ มีอะไรก็โทรหาพี่ได้เสมอนะ”

“ขอบคุณค่ะพี่บัญชา เดินทางปลอดภัยนะคะ” สิรินยิ้มแล้วเดินออกจากบริษัท

สิรินเดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อขึ้นรถกลับบ้าน ในใจเธอยังคิดถึงโรมและหวังว่าเขาจะโทรมา แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกได้ว่าเขาอาจจะยุ่งจริง ๆ

เมื่อเธอขึ้นรถเมล์และนั่งลง เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตรวจดูข้อความ มีข้อความจากโรมที่ส่งมาตอนเย็นว่า

“ขอโทษนะสิริน วันนี้งานเยอะมากเลย คงไม่ได้เจอกัน แต่ผมคิดถึงคุณนะ”

สิรินยิ้มเมื่อเห็นข้อความนั้น ความอบอุ่นแผ่ซ่านในใจ แม้จะไม่ได้เจอกันแต่การได้ยินคำพูดที่อบอุ่นจากคนที่รักก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

เมื่อถึงบ้าน สิรินอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนั่งลงที่โซฟา เธอหยิบหนังสือเล่มโปรดขึ้นมาอ่านเพื่อผ่อนคลาย จากนั้นไม่นานก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“ฮัลโหลสิริน” เสียงโรมดังขึ้นจากอีกฝั่ง

“ค่ะโรม เป็นยังไงบ้างคะงาน” สิรินถามด้วยความห่วงใย เธอรู้สึกว่าช่วงนี้เขาดูวุ่นอยู่กับงานมากเหลือเกิน แม้จะคิดเอาว่าเขาคงอยากจะสร้างเนื้อสร้างตัว สร้างอนาคตกับเธอ แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“ยังไม่เสร็จเลย แต่ผมอยากได้ยินเสียงคุณ ก็เลยโทรหาคุณก่อน” โรมตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“สิรินก็คิดถึงคุณค่ะ แต่เข้าใจนะว่าคุณต้องทำงาน” เธอพูดพลางยิ้ม

“ขอบคุณที่เข้าใจผมนะสิริน ผมสัญญาว่าพรุ่งนี้จะหาเวลาให้คุณแน่นอน” โรมกล่าวอย่างมั่นใจ

ทั้งสองคนพูดคุยกันอีกสักพักก่อนจะวางสาย สิรินรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขมากขึ้น เธอรู้ว่าไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนความรักและความเข้าใจที่มีต่อกันได้

เมื่อวางสายจากคนรัก สิรินก็รู้สึกโดดเดี่ยวขึ้นอย่างทันที คิดถึงคนที่บ้านก็ติดต่อไปหาไม่ได้ เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน แต่ในเมื่อเลือกแล้วว่าจะทำแบบนี้ เธอก็จะไม่ยอมหันหลังกลับไปเด็ดขาด

สิรินทำงานบ้านทุกอย่างตามปกติ แต่อยู่ๆ เธอก็รู้สึกเวียนศีรษะ และหน้ามืดจนเซถลาล้มลงที่พื้น หญิงสาวพยายามประคองสติของตัวเอง และหายาดมมาดมโดยหวังจะช่วยให้อาการเวียนศีรษะดีขึ้น

“พักนี้เราทำงานหนักเกินไปหรือเปล่านะ เป็นลมบ่อยจริงๆ” เมื่ออาการเริ่มดีขึ้น หญิงสาวจึงได้พูดพึมพำกับตัวเอง เธอไม่แน่ใจว่าช่วงนี้เป็นเพราะทำงานหนัก หรือเพราะมีเรื่องให้เครียดเยอะ เธอถึงได้มีอาการวิงเวียนศีรษะบ่อยๆ จนต้องพกยาดมติดตัว

หญิงสาวค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้ยา เธอหยิบยาพาราออกมากิน เพราะคิดว่าจะช่วยให้อาการไม่ปกติของร่างกายเธอดีขึ้น แต่มีบางสิ่งที่เธอนึกขึ้นมาได้

สิรินเปิดตู้ของใช้ส่วนตัว ที่อยู่ใต้ตู้ยาในบ้าน เธอมองกล่องเก็บผ้าอนามัย หัวใจเต้นรัวด้วยความวิตกกังวล ดูเหมือนว่าประจำเดือนของเธอจะขาดไปสองเดือนแล้ว ประจวบเหมาะกับที่เธอมีอาการไม่ปกติทางร่างกาย

สิรินสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากบ้านไปยังร้านขายยาที่ใกล้ที่สุด เธอตัดสินใจซื้อชุดตรวจการตั้งครรภ์ แล้วกลับมาที่บ้าน เธอนั่งมองชุดตรวจการตั้งครรภ์อยู่นาน หลังจากที่อ่านวิธีใช้จนแน่ใจแล้ว

แม้ว่าตอนนี้เธอจะสามารถมีลูกได้ เพราะเรียนจบมีงานมีการที่มั่นคงแล้ว แต่ท้องก่อนแต่งก็ไม่ใช่เรื่องที่สังคมจะยอมรับ โดยเฉพาะครอบครัวของเธอ ถ้าเธอท้องก่อนแต่ง เธอคงไม่มีหน้ากลับไปเจอกับพ่อแม่อีกแน่

สิรินทำงานบ้านทุกอย่างตามปกติ แต่อยู่ๆ เธอก็รู้สึกเวียนศีรษะและหน้ามืดจนเซถลาล้มลงที่พื้น หญิงสาวพยายามประคองสติของตัวเองและหายาดมมาดมโดยหวังจะช่วยให้อาการเวียนศีรษะดีขึ้น

สิรินจับชุดตรวจการตั้งครรภ์ในมือแน่น หัวใจเต้นแรงจนเธอรู้สึกเหมือนว่าจะได้ยินเสียงเต้นของมัน เธอค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้งก่อนจะเริ่มกระทำตามขั้นตอนที่ระบุไว้บนกล่อง ช่วงเวลาที่เธอรอผลนั้นเป็นช่วงเวลาที่รู้สึกยาวนานที่สุดในชีวิต

เมื่อสิรินเห็นผลที่แสดงออกมาเป็นบวก เธอตกใจจนแทบจะล้มลงอีกครั้ง อาการเวียนศีรษะกลับมาอีกครั้ง คราวนี้หนักยิ่งกว่าเดิม หญิงสาวนั่งลงบนพื้นและพยายามประคองตัวเองให้มีสติอยู่

“นี่เรา...ท้องจริงๆ หรือ?” เธอพึมพำกับตัวเอง น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ความกลัวและความกังวลก่อตัวขึ้นในใจของเธอ ภาพอนาคตที่ไม่แน่นอนแวะเวียนเข้ามาในสมอง เธอไม่แน่ใจว่าต้องทำอย่างไรต่อไป

เธอคิดถึงครอบครัวเป็นอันดับแรก ถ้าพ่อแม่รู้ข่าวนี้จะเสียใจกันมากแค่ไหน? พวกเขาจะโกรธและผิดหวังในตัวเธอมากแค่ไหน? สิรินรู้ดีว่าเธอคงไม่มีหน้ากลับไปบอกพ่อแม่เรื่องนี้ได้ง่ายๆ เธอรู้สึกอึดอัดและต้องการที่ปรึกษาใครสักคน แต่เธอก็กลัวว่าหากบอกเพื่อนสนิท คนอื่นจะรู้ข่าวเร็วเกินไป

สิรินนั่งอยู่ในความเงียบสักครู่ ก่อนที่จะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เธอพยายามคิดถึงคนที่เธอไว้วางใจได้มากที่สุด คนที่จะสามารถช่วยให้คำปรึกษาและให้กำลังใจในช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้

เมื่อคิดได้อย่างนั้นเธอก็พยายามโทรหาโรม เธอคิดว่าเธอควรจะปรึกษาเขาว่าจะทำอย่างไรกันดี อย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อของเด็ก และเขาควรจะเป็นคนที่ช่วยเธอหาทางออก

หญิงสาวจับโทรศัพท์แน่น มือสั่นเล็กน้อยขณะที่เธอพยายามกดหมายเลขของโรม เธอรู้สึกว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ยากที่สุดในชีวิตของเธอ ขณะที่สายโทรออกไป เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นทุกขณะ

“โรม... สิรินมีเรื่องสำคัญจะบอก” สิรินกล่าวด้วยเสียงที่สั่นไหวทันทีที่โรมรับสาย

“ไว้คุยพรุ่งนี้ได้ไหมสิริน ตอนนี้ผมกำลังยุ่งมากจริงๆ” สิรินไม่ทันจะได้พูดอะไร โรมก็แทรกขึ้นก่อน

“แต่โรม...สิริน...กำลังท้อง....” สิรินพูดออกมาด้วยความยากลำบาก น้ำตาคลอเบ้า แต่เธอพูดยังไม่ทันจบ ปลายสายก็กดวางไปเสียก่อน หญิงสาวคิดจะโทรกลับไปอีกครั้ง แต่พอคิดถึงคำที่เขาบอกว่าพรุ่งนี้จะได้เจอกัน เธอก็ล้มเลิกความคิดที่จะโทรกลับไป

จะว่าไปแล้วเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ค่อนข้างสำคัญ น่าจะรอเจอกันแล้วค่อยคุยกันน่าจะดีกว่า สิรินพยายามบอกตัวเองให้ตั้งสติ และพยายามทำใจให้เย็นลง เพราะยิ่งเธอตื่นตระหนก ร่างกายก็ยิ่งแสดงอาการแพ้ท้องออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ จากที่แค่เวียนศีรษะ หน้ามืด ก็เริ่มมีอาการอยากจะอาเจียน และเหม็นอย่างไม่รู้สาเหตุ

“โรมจะต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว โรมเป็นคนดี และเขาก็รักเรานะ” สิรินพูดพลางลูบที่ท้องของเธอ แต่สิ่งที่เธอทำอยู่นั้น มันเหมือนจะสวนทางกับสิ่งที่เธอเชื่อ

การที่เธอต้องบอกตัวเองกับก้อนเลือดในท้องแบบนั้น ก็เป็นเพราะว่าเธอกลัว กลัวว่าโรมจะไม่รับผิดชอบ กลัวว่าเขาจะทิ้งเธอถ้ารู้ว่าเธอท้อง แต่ความคิดอีกด้านก็โต้แย้งกันอย่างหนักหน่วง มันมีบางอย่างที่ทำให้สิรินระแวง อาจจะเป็นเพราะความห่างเหินระหว่างเธอกับโรมในช่วงนี้

สิรินพยายามข่มตานอน แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็นอนไม่หลับเลย เธอพลิกตัวไปมาแบบนั้นเกือบทั้งคืน เพราะอยากให้ถึงเวลาเช้าเร็วๆ เธออยากพูดเรื่องนี้กับโรมโดยเร็วที่สุด เพราะถ้าได้บอกแล้วเธอก็หวังว่าจะสบายใจขึ้น

“สวัสดีค่ะพี่บัญชา”

“ครับ สิริน ว่ายังไง มีอะไรหรือเปล่า” ในตอนเช้าสิรินตัดสินใจโทรหาบัญชา เพราะเธอตั้งใจที่จะลางาน เพื่อไปตรวจที่โรงพยาบาลพร้อมกับโรมอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าเธอกำลังตั้งครรภ์จริงๆ

“คือว่า...สิรินจะขอลาป่วยค่ะ เมื่อวานนี้ไม่สบาย เช้ามายังไม่ดีขึ้น ก็เลยว่าจะไปหาหมอค่ะ” เพราะเธอไม่สามารถพูดความจริงทั้งหมดได้ สิรินจำใจจะต้องโกหกบางส่วน

“เป็นอะไรมากหรือเปล่า” ปลายสายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง เขาก็สังเกตอยู่เหมือนกันว่าช่วงนี้สิรินดูไม่สดใส เหมือนคนไม่ค่อยสบาย

“ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แต่ไม่อยากให้มันเป็นเรื้อรัง ก็เลยว่าจะไปหาหมอดีกว่า รักษาให้หายจะได้ทำงานได้อย่างเต็มที่”

“เรื่องงานไม่ต้องห่วงหรอก ห่วงสุขภาพตัวเองก่อนดีแล้ว ถ้างั้นก็ไปหาหมอเถอะ เดี๋ยวพี่จัดการเรื่องลาให้”

“ขอบคุณค่ะ” เมื่อคุยกันเข้าใจแล้ว สิรินก็วางสายจากบัญชา แล้วพยายามโทรหาโรม เธออยากให้เขารู้ตัวก่อน เผื่อว่าจะลางานไปด้วยกันเลย

แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามโทรเท่าไหร่ โรมก็ไม่รับสายของเธอเลย สิรินเริ่มใจไม่ดี สมองคิดไปต่างๆ นานา ‘หรือว่าเขาจะรู้แล้ว ถึงได้ทำตัวเหินห่างเราในช่วงนี้’ อยู่ๆ สมองของเธอก็คิดไปแบบนั้น แต่เพียงครู่เดียวโรมก็โทรกลับมาหาเธอ หญิงสาวดีใจมาก เธอรีบกดรับสายทันที

“งานที่ทำค้างไว้เมื่อวานยังไม่เรียบร้อยเลย วันนี้ผมคงไปหาคุณไม่ได้นะสิริน เอาไว้ถ้าเคลียร์งานนี้จบแล้ว ผมสัญญาว่าจะหาเวลาไปอยู่กับคุณให้ได้เลย” ไม่ทันที่สิรินจะได้พูดอะไรโรมก็รีบพูดออกมาก่อน

“โรมคะ...” และเมื่อเขาพูดสิ่งที่ต้องการบอกจบ เขาก็กดวางสายไปทันที สิรินได้แต่หลอกตัวเองว่าให้เชื่อ เขากำลังยุ่ง ตอนนี้เธอก็จัดการทุกอย่างด้วยตัวเองไปก่อน รอวันที่โรมพร้อมเธอค่อยบอกเขาก็ได้