Episode 02 "ตาแก่ขี้บ่น"
592 Words
Episode 02
ตกดึกของคืนนั้น พอไม่มีเรียนหรือเลิกเรียนแล้ว เราก็ดั่งคนว่างงาน วันๆ ไม่ต้องทำอะไร นั่งๆ นอนๆ ไปเรื่อยเปื่อยมีแต่คุณเขาที่จะทำงานหนักตลอดในช่วงหลายเดือนมานี้
เศรษฐกิจดีจัดล่ะมั้งคะ ไม่ว่าจะงานในด้านไหนๆ ก็รุ่งเรืองไปหมดเลย เขาก็เลยทำงานหามรุ่งหามค่ำทุกวัน กว่าจะขึ้นห้องมาก็เกือบตีหนึ่งแล้ว
ส่วนเรา~
วันไหนขยันก็เล่นเกม วันไหนขี้เกียจก็นอนเลย 555
“ทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ?” ร่างบางเอ่ยถามเมื่อรู้สึกได้ว่ามีใครคนหนึ่งเปิดประตูห้องเข้ามา ในตอนนี้เรากำลังเล่นเกมอยู่น่ะค่ะ แต่ก็พอรู้สึกได้ว่าคนที่เข้ามาคือคุณมาติน “เป็นยังไงบ้าง”
“เหนื่อย...” เขาตอบเพียงแค่นั้นและเริ่มถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นเพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำและเข้านอน “เธอไม่มีเรียนหรือยังไง? ดึกป่านนี้ทำไมยังไม่นอนอีก”
“ยังไม่ง่วงค่ะ ก็เลยนั่งเล่นเกมรอเฮีย” เราตอบเขาไป โดยที่สายตาเอาแต่จ้องอยู่ที่หน้าจอของโทรศัพท์ “หลายวันมานี้เฮียขึ้นห้องมาดึกตลอดเลย หนูนอนไม่หลับ มันรู้สึกโล่งๆ แปลกๆ”
“กลัวผีเหรอ? เธอไม่ใช่เด็กแล้วนะอย่ากลัวอะไรไร้สาระสิ” เขากล่าว
“เปล่ากลัว...ก็แค่อยากนอนพร้อมกันเหมือนเมื่อก่อนอะ”
“คงยาก...เพราะนี่คือปัจจุบัน ไม่ใช่อดีต อายุฉันไม่ใช่เด็กยี่สิบต้นๆ แบบเธอแล้วนะ จะมาเล่นๆ ไม่ได้แล้ว” เขากล่าวพร้อมคว้าผ้าขนหนูมาปกคลุมส่วนล่างของตัวเอง “กรุณาเข้าใจฉันด้วย โตแล้วหัดคิดให้ได้”
“หนูก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ก็แค่บอกเฉยๆ ว่าที่นอนดึกเพราะว่ารอเฮีย และที่รอเฮียก็เพราะว่านอนคนเดียวแล้วมันเหงาๆ แปลกๆ แค่อยากนอนพร้อมกันเหมือนเมื่อก่อนเฉยๆ เอง”
นี่เราพูดอะไรผิดวะเนี่ย~
สรุปเราหรือเขาที่ผิด!
What!!!
“ฉันก็แค่พูดให้เธอได้คิด จำไว้เสมอว่าเธอคือนายหญิงของที่นี่ ถ้าวันหนึ่งฉันไม่อยู่คนที่ต้องดูแลต่อจากฉันก็คือเธอ ช่วยโตได้แล้ว อย่าให้ฉันต้องเป็นห่วง”
“คำก็นายหญิงสองคำก็นายหญิง! เฮียทำงานหนักเกินไปหรือเปล่าคะเนี่ย หนูไม่คุยด้วยละ นอนดีกว่า” เราตอบปัดก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์และล้มตัวนอนลงไป
“เธอนี่มันไม่เคยโตจริงๆ” เขาส่ายหัว ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป เชอะ! ถ้าโตแล้วเป็นตาแก่ขี้บ่นแบบเขาเราก็ไม่อยากโตหรอกค่ะ อยากอายุสองขวบไปตลอดชีวิตเลย!
เชอะ!!!
เช้าวันต่อมา
“แง~ สายจนได้!” เราใส่เกียร์หมารีบวิ่งลงมาที่ด้านล่างทันควัน มือเรียวบางคว้าเอาขนมปังสองชิ้นใส่ปาก โดยไม่สนใจเลยว่าคุณเขากำลังนั่งทานข้าวอยู่
“ขนาดฉันนอนทีหลังฉันยังตื่นก่อนเธอเลย” เขากล่าวแซะเราเล็กน้อย “ปรับปรุงตัวเสียใหม่นะ”
“ถ้าไม่ติดว่าหนูสายแล้ว หนูก็จะเถียงกลับให้อยู่หรอกนะคะ แต่ตอนนี้หนูรีบ ไว้จะมาเถียงใหม่ในตอนเย็นค่ะ” ร่างบางแลบลิ้นใส่ร่างสูงเล็กน้อยก่อนที่จะวิ่งไปขึ้นรถที่มีมาคัสยืนรออยู่
และเดินทางไปมหาวิทยาลัยที่เราเรียนอยู่ทันที
- Writer
